Zwangerschap en miskraam

Mijn moeder zei vroeger wel eens: “Dat kun je wel willen, maar dat wil niet zeggen dat het ook gebeurt”. Zo werkt het dus ook. Ik denk ongeveer een jaar nadat we gingen trouwen, kregen we het over onze kinderwens. We waren uiteten en aan het eind van de avond hadden we besloten dat ik met de pil zou stoppen. Vandaag het verhaal van onze eerste zwangerschap en miskraam. 

Man en ik beslissen grote dingen wel vaker spontaan. (Na 9 maanden woonden we samen en na het spontane aanzoek, checkten we de volgende ochtend nog even bij elkaar of we echt de stap zouden zetten). Zo gebeurde het. De pil verdween en we zouden wel zien.

In het begin is dat “we zullen wel zien” best heel vrijblijvend. Nog jong en ach, met zijn tweetjes hebben we het gezellig en leuk. Zo’n klein lief baby’tje zou alleen een aanvulling zijn op al het goede wat we al hebben, maar nog geen allesomvattende kinderwens.

De maanden gingen voorbij

Niet zaligmakend, niet completerend. Na een tijdje slaat het toch om in klepperende eierstokken, verlangende blikken naar bolle buiken. D-Day voelde steeds vaker als No-Way! De steeds groter wordende teleurstellingen gingen over naar groot verdriet, naar jaloezie op zwangere vrouwen om je heen en een steeds grotere onbeschrijflijke frustratie op D-Day.

♥ Even wachten nog…..

Gelukkig was ons geluk niet afhankelijk van een zwangerschap, gelukkig konden we nog steeds van heel veel dingen genieten.

Dus we bleven hopen, testen, hopen, testen, hopen en testen.  Toch was er wel steeds die vraag: “Wat als…?”. Gaan we naar het ziekenhuis en wanneer gaan we dat doen dan? Zelfs al stapjes verder denken, als behandelingen nodig zijn, wat willen we dan wel, wat willen we dan niet? Hoe ver gaan we, zullen we grenzen gaan verleggen?

♥ Zwangerschap

Ik heb altijd geroepen dat ik graag voor mijn 30e mama wilde worden en dat het daarna eigenlijk niet meer hoefde. Niet berekenend, niet boos, maar gewoon. Met zijn tweeën samen was ook een optie.

Mijn moeder kreeg mij toen ze nog heel jong was, ik was er wel eens bang voor dat de geschiedenis zou herhalen, dus té jong hoefde voor mij ook niet, maar toch, na mijn dertigste vond ik dan weer wat oud. Dat was de eerste grens die verlegd werd. Een makkelijke om over heen te stappen.

De keuze die we tijdens het uiteten maakten was in 2003, de eerste positieve test hadden mijn lief en ik in 2007 in handen…. Geduld is een schone zaak! We durfden het niet te geloven en toch, aan alles merkte ik dat het zo was! Mijn hele lijf schreeuwde “ZWANGER”! De eerste en enige zwangerschap waarbij mijn liefste oma mijn zwangere buik gevoeld heeft. Heel pril. We wilden en moesten het wel vertellen. Een weekend weg en geen wijntjes, misselijk en heel moe, dat ging opvallen. We maakten een t-shirt met een plaatje van een baby en daaronder “Baby on Board”. Wat was het een prachtig moment.

Miskraam ♥

Helaas heeft het niet zo mogen zijn…..Omdat we op dat moment al wel in de medische onderzoeken zaten mochten we vroeg in de zwangerschap een echo in het UMCG.  We waren acht weken zwanger. Ons lieve kleine gewenste boontje. Vol spanning en verwachting gingen we die kant op. We zouden het heerlijke begin gaan bewonderen. Na zes weken zou je het hartje kunnen zien kloppen en daar verheugde ik me ontzettend op.

Het gevoel als je aan iemand kan merken dat het niet goed zit, maar dat ze woorden zoekt om het aan je te vertellen. Dat moment dat je te horen krijgt dat ze er even iemand bij gaat halen, omdat ze zeker wil weten wat ze ziet, of in dit geval, juist niet ziet. Acht weken zwanger, van een kindje wat in de vijfde of zesde week, dus super pril al was gestopt met groeien.

Dat moment….. Je afvragen of het het wel goed hoort, of ze het echt goed gezien hebben. Keuzes maken, keuzes die je niet wilt maken. Grond onder je voeten vandaan en hoe nu verder? Nu of later. We moeten naar buiten lopen. Langs andere zwangere vrouwen in de wachtkamer…… met een hartje dat niet klopt & een wereld die stilstaat.

❥ Tranen weg, diep ademhalen en gaan. Of we een gesprek hebben gehad, we meteen knopen door hebben moeten hakken, ik weet het niet. Ik weet alleen nog dat we mijn lichaam zijn natuurlijke gang zouden laten gaan…niet meteen een curettage. Slechtste beslissing ooit. 

Reacties

reacties