Zo dat lucht op!

Soms is het zo lekker even alles van je af te zeiken. Of je dat zeiken altijd even serieus op moet vatten is de vraag. Dat moeten degene achter de facebookpagina All day zeiken ook hebben gedacht en ik deel die mening. Je leest daar heerlijk lijstjes ergernis, waarbij je regelmatig zult grinniken van herkenning en die je best met een korreltje zout mag nemen. Het is niet allemaal zwart-wit. En dat je alles mag zeggen, betekend niet dat je dat moet, maar het is wel eens fijn! Zo dat lucht op!

Eerder schreef ik zelf al mijn frustraties over honden en katten van me af. Het inspireerde me vandaag tot een lijstje met mijn ergernissen. Gewoon omdat ik het uit mijn systeem wilde hebben en een beetje om jou een hart onder de riem te steken. Omdat je merkt dat je heus niet de enige bent die zich af en toe mateloos ergert aan de meest stomme dingen en daarin best veel aan zichzelf en aan zijn gevoel denkt.

“Me” is geen bezittelijk voornaamwoord

en prinses schrijf je gewoon zo. Wil je prinses persé op in het Engels schrijven, zorg dan dat je dat ook goed doet en schrijf dan je hele zin in het Engels! De keren dat ik naar op mijn maag werd van “Me princes” wil ik graag zo snel mogelijk vergeten! Het is dus gewoon “mijn prinses”, “mijn” fiets, “mijn meisje”, duidelijk nu? Me mag sowieso wel verdwijnen uit de Nederlandse taal. Ik kan geen zin verzinnen, waarin dit zinnig is. Mij en mijn, daar pleit ik voor!

Slechte moeders vs. Jaren-50-Moeders

Een stukje vol tegenstellingen, omdat mama zijn niet makkelijk is, omdat iets vinden van opvoeden niet makkelijk is.

Moeders die pretenderen een “slechte” moeder te zijn, waardoor ze volgens zichzelf juist een goede moeder zouden zijn voor hun kinderen, terwijl ze net als iedere moeder gewoon doen wat ze het beste lijkt. Snap je me nog? Kijk mij nou mijn kind wel een time-out geven terwijl liefdevol opvoeden de trend is, die roepen dat slaan niet mag, maar toegeven wel eens een pedagogische tik uit te delen. Moeders die weten dat de hele dag met schermen spelen slecht is, maar heel hard schreeuwen dat ze dát toch lekker zelf moeten weten. Kijk mij nou!

Maffia moeders

Ook andersom, kijk mij superborstvoedende-&-babydragende-ecologisch verantwoorde mama zijn! Wees jezelf, wees de mama die je wilt zijn en de beste mama die je voor je kids (blegh, nog zoiets) kunt zijn. Kinderen dus, geen kids! Dwing mij niet om een goede moeder te zijn op jouw manier. Laat mij een geweldige moeder voor mijn kinderen zijn op mijn manier. Ook het andere uiterste, de compleet zichzelf wegcijferende, alles voor hun gezin in het werk stellende moeders laten vaak rillingen over mijn lijf lopen. Natuurlijk mag iedereen dat zelf weten, maar ik krijg er jeuk van. Jij mag er ook zijn, je mag ook voor jezelf zorgen! Natuurlijk doe je zoiets alleen omdat je er zelf gelukkig van wordt (hoop ik) en voel jij je er goed bij, maar oempf, mijn zenuwen doen pijn.

Balans en geluk, rust en regelmaat, mogen zijn en mogen kiezen, praten en gehoord worden. Compromissen sluiten en respect hebben en jezelf zijn. Dat is voor mij de basis van waaruit ik dingen goed doe en dingen fout doe. Volgens mij geldt dat voor de meeste moeders, waardoor we niet zo tegen elkaar hoeven schreeuwen wat het beste is voor kinderen. Kinderen zijn niet algemeen, moeders zijn niet algemeen. Stuk voor stuk zijn we onszelf en moeten daar een weg in bewandelen met alle uitdagingen en keuzes die er bij horen. Elke seconde, elke dag.

Zo dat lucht op! Op naar Vegahalfisch

Mensen die vegetarisch zijn en wel vis eten! Ik begrijp dat niet. Voor mij ben je het dan nét niet. Halverwege zeg maar. Vegahalfisch. Samen met Kimberley (klik hier voor Stories&Forever) vroeg ik me daarom oprecht af wat vissen dan zijn?

Of zoals zij zo leuk verwoorde:

Irritatiefactortjes

Heerlijk opgeladen, sta ik klaar om toch te gaan hardlopen terwijl ik eigenlijk niet zo veel zin had. Riem voor telefoon onvindbaar. Halve huis door en gelukkig gevonden. Veters los. Batterij bluetooth headset leeg. Training niet op de telefoon. Dikke regenbui met onweer. Allemaal redenen waardoor ik, hoewel ik dapper klaar stond, toch niet ging rennen.

Een heerlijk fris gewassen was, netjes opgevouwen in de wasmand, in de kamer en die dan vergeten naar boven te brengen voordat je gaat koken. Zo jammer!

Vieze kinderhandjes en snotjes over je kleding en jezelf, nét op het moment dat je deur uit moet en geen seconde meer missen kunt.

Een briefje dat je de postbode hebt gemist, terwijl je de hele dag thuis was, behalve nét de tijden dat je wel naar school moet om je kindje te halen, ook zo lullig anders.

Bloggers die roepen niet te gaan bloggen voor geld of gratis producten. Dit uitspuwend als hele vieze woorden. Dat ze het doen vind ik al irritant, moet iedereen lekker zelf weten, maar dat je dan best veel samenwerkingen ziet of op hetzelfde blog artikelen ziet met tips om geld te verdienen met je blog, dat vind ik grappig.

Rechtdoor op dezelfde weg gaat voor!

Niet alles irriteert altijd hoor, het is niet alsof ik dagelijks een azijnpissend stuk chagerijn ben, of dat van nature loop te zijn. Er is altijd wel een trigger.  Zoals ’s morgensvroeg, als we al wat laat zijn doordat kinder-oortjes niet werken en zijzelf überhaupt niet van plan zijn te doen wat ik zeg. Als we dan eindelijk op pad zijn, zijn er ouders die de voorrangsregels vergeten, bij ons de straat in gaan en voor het gemak vergeten dat wij rechtdoor oversteken. Dus voorrang. Ik leer mijn kinderen nu dus al voorrangsregels mét de toevoeging dat je negen van de tien keer die voorrang niet krijgt.

Er zitten voetjes onder!

Daarna moeten we vlakbij school mogen we nog een keer oversteken. Ook daar komt afslaand verkeer ons tegemoet. Ook daar kent men de regels niet. Op het moment dat ik wat later ben, vind ik het extra vervelend dat ik moet wachten, terwijl ik dat eigenlijk niet hoef. Helemaal als de chauffeur in kwestie ineens stopt vlak voor waar wij over willen om zijn of haar bloedje uit de auto te zetten. Want stel je voor dat hij of zij te laat is, een stukje moet lopen of welke andere reden er ook voor is. Mankeert er tijdelijk iets aan zo’n kindje, oké, dan snap ik dat, geef dan even met je alarmlichten aan dat je stopt of zo, kan ik door!

Zo dat lucht op!  Een behoorlijk egoïstisch lijstje, met een tikje “kijk mij nou zielig zijn”, maar het is echt lekker om het van je af te zetten zo. Ik vermoed dat er nog wel een deel 2 volgt. Wat is jouw grootste ergernis?

Reacties

reacties