Iedereen ligt nog even lekker in z’n bedje. Ik ben wakker en denk even terug. Zeven jaar mama. Zeven jaar geleden was het een maandag. Sommige mensen weten alles nog. Tot in detail. Wat voor weer het was bijvoorbeeld, of welke wereldgebeurtenis ook plaatsvond op die bewuste dag.
Ik niet. Er zijn een paar dingen die ik me goed herinner. De wereld draait door, met Matthijs. Het besef dat de verloskundige moet worden gebeld. De rit naar het ziekenhuis. Flarden van de bevalling en de verrassing dat we een jongetje kregen. Wat me het meeste bijgebleven is, is het gevoel van verbijstering. Het compleet anders in de wereld staan. En een beetje angst en onzekerheid. Vandaag ben ik zeven jaar mama. De angst en onzekerheid zijn nog steeds niet weg. Ik probeer te accepteren dat het er bij hoort. Bij de onvoorwaardelijke onvoorstelbare liefde voor je kind. Zoiets.
Zeven jaar mama
Het is zo bijzonder om te zien hoe hij het doet. Hoe ik moet ontdekken en leren waar ik zijn rugzakje mee wil vullen. Wat hij er zelf wel en niet in stopt.
“I may not be perfect, but when I look at my children I know that I got something in my life perfectly right.”
Soms heb ik het gevoel dat ik teveel van hem verwacht, maar hij doet het ook zo ontzettend goed op school. Rekenen, lezen, het ging vrijwel meteen uit het plusboek. Lezen doet hij op midden groep 4 niveau. Samen zijn we nu aan het ontdekken hoe ik hem een beetje meer los kan laten. Dat vind ik wel een dingetje. Ik moet op hem en mezelf leren vertrouwen. Zeven jaar mama. Zeven compleet verschillende jaren. Wat heb ik veel van hem geleerd. Jeetje, wat heb ik nog veel te leren van dat hele jongensgebeuren.
Van baby naar schoolkind
Hij ging van baby naar schoolkind. Uitersten. Hij is ook een kind van uitersten. Is hij lief, dan is hij heel lief. Boos is ook echt boos. En hij vind zelf iets al snel oneerlijk of onrechtvaardig. Hij is af en toe heel zorgzaam, helemaal nu ik zwanger ben. Kan geweldig met zijn zusje spelen. Het fijnste moment van de wereld? Spontane knuffels en ‘ik vind je lief, mama’. Of met een grote glimlach uit school en meteen een knuffel!
Nog een geweldig moment samen is het ‘voor het slapen gaan’. Echt ons moment. Van kleins af aan al. Vroeger op een stoel bij zijn bedje, inmiddels heeft hij een grote jongenskamer met een grote jongensbed. Dus nu zitten we samen op zijn bed. We kletsen even de dag door en dan ga ik voorlezen. Het licht gaat uit, hij blijft lekker tegen me aan zitten en ik zing een liedje. Heerlijkheid. Met een gelukkig gevoel aai ik hem over zijn bol, stop hem in en loop, na een dikke kus, met een grote glimlach naar beneden.
Vandaag vieren we dat ik zeven jaar mama ben, dat dit bijdehante jongetje al zeven jaar lief en leed met ons deelt en dat we zeven jaar een gezin zijn. En ik ben vandaag extra trots, een beetje emotioneel en bovenal, dankbaar. Dankbaar dat het zover heeft mogen komen ♥
