You don’t know what you’ve got

Door Judith – “You don’t know what you’ve got ‘til it’s gone” Joni Mitchell zong er al over in de 1970… Ik moest er ineens aan denken toen ik voor de spiegel stond. Het is natuurlijk nog steeds een waarheid als een koe. In mijn geval mis ik mijn haar. Zo iets banaals als mijn haar. Of in ieder geval mis ik vooral de haren die er niet meer zijn.

Het begon denk ik een jaar of vijf geleden. Het begon me op te vallen dat ik toch wel meer dan gemiddeld haar begon te verliezen. Na het kammen van mijn haar lag er veel haar op de grond, veel haar in de borstel. Ik dacht er niet heel erg over na, totdat ik mijn haar even wilde kleuren. Ik zou met mijn liefde naar Berlijn om ons 20-jarig jubileum te vieren en dat wilde ik zonder schittering van grijs haar doen. Terwijl ik mijn haren uitspoelde, viel het me op dat het water niet meer weg liep uit de douchebak. Grote plukken haar verstopten het afvoerputje. Toen begon ik me toch een beetje zorgen te maken.

You don’t know what you’ve got till it’s gone

Wat is er aan de hand, waarom verlies ik zo enorm veel haar. Ik had het jaar ervoor een Weightcare dieet gedaan; zo het daar nog van kunnen komen? Vitamine te kort? Toch bijwerkingen van de Mirena? Stress? Ik kon er niet achter komen. Eén van mijn collega’s merkte op:” Joh, je bent gewoon in de overgang (ik was toen 37), dat had ik ook…” Hoopvol kijkend naar haar volle haardos hoopte ik dan maar dat dat het kon zijn. Omdat ik niet direct in het reguliere geneeskundige circuit terecht wilde komen, ben ik naar een homeopathisch arts geweest. Zijn korreltjes hielpen niet.

Bezoek dermatoloog

Inmiddels had ik natuurlijk al bloed laten prikken, waar ook niets afwijkends uit naar voren kwam. Dan maar naar de dermatoloog. Inmiddels had ik al de nodige informatie opgezocht over haaruitval (bij vrouwen) en daar werd ik niet echt blij van. Allerlei exotische namen als Alopecia Androgenetica, Alopecia Areata en Telogeen Efluffium kwamen voorbij. En daarbij ook dat niet in alle gevallen het haar nog weer terug groeit.

De dermatoloog humde wat, en kon niet zeggen wat het dan was. Want, kaalheid zit niet bij ons in de familie, ik had geen stress, geen medicatie wat dit kan veroorzaken. Na nog een bloedonderzoek, waarvan hij een paar weken later de uitslag binnen had, bood hij me een middel aan (Minodoxil) wat in eerste instantie was bedoel bij mensen met hartfalen. Dit geneesmiddel bleek als bijwerking te hebben dat het de haargroei stimuleerde. Maar daar was ik nog niet echt aan toe… Er moest toch iets anders, simpelers zijn.

Alternatieve circuit

Bij een Chinees geneeskundige bleek uit onderzoek dat mijn niermeridiaan een beetje verstoord was. En nieren (bijnieren) maken hormonen aan, die o.a. te maken hebben met huid en haar. Dat klonk mij als muziek in de oren! Misschien dat toch eindelijk weer nieuwe haargroei! Maar helaas. Ook dat mocht niet zo zijn. Ook een orthomoleculair therapeut bood mij geen soelaas. Vorige week heb ik de handdoek in de alternatieve ring gegooid. Ik ben “gezwicht” voor de Minodoxil. Ik hoop zo dat dit over een paar maanden (want zo lang moet je het minimaal en verder levenslang gebruiken) resulteert in wat nieuwe haren.

Een grijze haar beter dan geen haar

Ik heb lang haar en draag het áltijd in een staart. Omdat ik een spoor van haren achterlaat als ik het los draag. En verven! Ik zou zo graag mijn haar ook eens in een gek kleurtje willen verven. Of alleen al het grijs bedekken. Maar tegenwoordig is zelfs een grijze haar beter dan geen haar. Ik had nooit bedacht dat mijn haar zo belangrijk voor me was. En hoe confronterend het is om mensen (vrouwen) te zien met een mooie volle haardos. Maar ik blijf hoop houden.

Misschien groeien er over vijf jaar wel weer nieuwe haren uit mijn hoofd en kan ik terug kijken op foto’s en zeggen:” Toen had ik niet zo veel haar” in plaats van verdrietig worden en denken:” Toen had ik nog veel haar”…♥

Afbeelding haaruitval via Shutterstock

Reacties

reacties