Wat ik niet wil horen als ik aan het afvallen ben

Elke keer als ik een paar (x best wel veel) kilo’s kwijt moet, gaat dat niet vanzelf. Dankzij de zwangerschappen en het genieten daarna gaat het ook steeds om minimaal tien kilo en met een kilo per week, kun je inschatten hoe lang ik daarmee bezig ben. Mijn vlees is zwak, en alles gaat op eigen kracht. Ik kan alle steun gebruiken. Wat ik niet wil horen als ik aan het afvallen ben, is best een rijtje. 

Vandaag deel ik dat rijtje met je. De mensen die zeggen wat ik niet wil horen als ik aan het afvallen ben, zullen het ongetwijfeld lief of goed bedoelen. Of misschien stiekem juist niet. Misschien zijn ze wel een tikje jaloers op je doorzettingsvermogen en omdat, ook al gaat het moeizaam, je het wel doet! Ik heb geen idee wat er achter zit. Irritant vind ik ze wel.

Wat ik niet wil horen als ik aan het afvallen ben

Het meest irritante (waar die mensen ook niets aan kunnen doen, I know) is horen dat iemand àlles kan eten zonder één grammetje aan te komen. Voor iedereen bij wie elk grammetje door het mondje gaat (en nee, niet elk pondje, élk grammetje) is dat funest. “Waar doe ik het voor”, vraag ik me dan af.  Het is super fijn voor je, heus. Je kunt er niets aan doen, wordt met een extra handgebaar onderstreept, ik weet het. Bloed. Nagels. Weg. Want met alle liefde van de wereld zou ik dat ook willen.

Ach, een keertje kan toch wel?

Nee! Op het moment dat er zoveel af moet, moet ik bikkelen en doorzetten. Elke terugslag is vernietigend. Voor mijn discipline, motivatie en mijn smaakbeleving. Wanneer eentje al kan, dan is dat wanneer het volgens My Fitness Pal of mijzelf kan. Die bepalen dat, niet jij! De eerste stap van deze reis, dat is de allermoeilijkste en ik wil geen stap terug. Ik wil vasthoudend zijn in mijn kracht, als een pitbull.

Kom, doe eens een beetje gezellig!

Wat je me daarmee vertelt is dat ik niet te genieten zou zijn zonder dat stuk taart in mijn mik. Dat glas wijn in mijn giechel. Juist ik ben een gezelligheidseter. Natafelen en dan nog even na snoepen. Net iets meer eten dan ik nodig heb. Expres niet met een zak chips op de bank, maar met een bakje. Afgewogen. Niet om me te straffen, maar om bewust te eten. Dit blog klinkt alsof ik daar heel chagrijnig van word, maar niets is minder waar. Wanneer ik bewust eet, krijg ik veel minder zout, suiker en koolhydraten binnen en ik voel me na een week al beter, energieker, gezelliger. Het lontje is langer. Ga me dus niet vertellen dat ik moet snaaien, om jou gelukkiger te maken en gezelliger te zijn.

Blijf je wel een beetje genieten?

Hoezo denk jij van niet. Denk je dat ik mezelf hiermee straf. Ik geniet met volle teugen! Wanneer ik bewust eet, geniet ik meer van alles. Door het minder zout en zoet, verandert mijn smaak. Ik proef alle ingrediënten veel beter. Man en kinderen lusten heel veel niet, ik eet eindelijk dingen die ik tijden niet gehad heb. Ook kan ik dingen uit proberen zonder rekening te houden met anderen.

Mis ik dingen, dan heb ik zondig zaterdag om me daar op te verheugen. En het is niet dat er dingen zijn waar ik van houd, die ik tot in het oneindige niet meer mag. Ik maak zelf mijn keuzes en doe dat bewust. Bewegen is sowieso goed voor me en het hardlopen is een uitlaatklep, lichamelijk en geestelijk. De kilo’s die ik wekelijks zie verdwijnen, maken me erg blij. Geweldig genieten dus, van alles.

Hoe houdt je het vol?

Het lijkt op zich geen vervelde vraag, niet iets wat naar bedoeld is. Vaak wordt het ook wel uit respect gezegd. Alleen de vraag gaat in mijn hoofd zitten. Hoe houd ik het vol. Ja, hoe houd ik het vol. Houd ik het nog wel vol? Twijfel slaat toe. Nog een extra zondig dag, dan is het misschien makkelijker vol te houden. Wanneer er straks (bijna *insertvreugdekreet) vijf kilo af is, dan is dat gevoel minder. Maar nu vraag je me liever niet hoe ik het volhoud oké?

Je mag toch gewoon zijn zoals je bent?

Grappig, want dat is één van de belangrijkste boodschappen die ik mijn kinderen mee wil geven. Het gaat om het innerlijk en om je zijn. Toch ben ik dit niet. Ik heb zoveel respect voor volslanke, romige, mollige, zware vrouwen die power uitstralen. Die volledig tevreden zijn met hun zijn. Dit kan ik niet. Ik vind ze vaak mooier dan ik mezelf vind. Juist omdat ze zichzelf zijn, volledig, zonder grenzen. Ik mag van mezelf zijn wie ik ben, maar dan wel de ik waar ik gelukkig van word.

Maar dan mag je toch helemaal niets meer, je leeft maar één keer!

Helemaal waar. Dat van het maar één keer leven (tot het tegendeel bewezen is trouwens). Ik mag nog heel veel. En dat ene leven, dat wil ik persoonlijk graag zo lang mogelijk leven en daarin wil ik zo veel mogelijk kunnen. Hoe zwaarder ik ben, hoe meer gewicht ik letterlijk meezeul. Een ongezond BMI heeft gevolgen voor je welzijn. Mijn welzijn heb ik nodig om voor mijn kinderen te kunnen zorgen. Note: daarmee zeg ik niet dat mensen met een te hoog BMI dat niet kunnen en/of willen, dit geldt voor mij! Ik zit met dat gevoel. Dus ik val af, omdat ik maar één keer leef. In dat leven wil ik gezond, gelukkig en blij.

Je bent nog maar net bevallen!

Nou is dat natuurlijk wel waar, maar dat hoeft geen excuus te zijn. En dat wilde ik ook niet. Mijn eigen tempo, mijn eigen keuzes, dat wel, maar dat nog maar net, dat is inmiddels ook al weer meer dan drie maanden geleden. Gelukkig hoef ik niet van nood mijn positiekleding meer aan, maar dat er kleding van mijn oude maat achter uit de kast moest, dat vond ik een goede motivatie. Ook het shoppen in mijn oude maat, deed de knop een stuk draaien en dan moet je gaan. Daar moet je gebruik van maken en dat doe ik, net bevallen of niet, hoe goed je het ook bedoeld!

Een blog vanuit frustratie? Ja. Om een beetje bewustwording te creëren? Dat ook. Maar het meest nog, omdat ik het kwijt moest. Bloed. Nagels. Terug. En dat lucht op ♥

Reacties

reacties