Wat een ander er van vindt doet er niet toe

Bijzonder hoeveel impact een ander op je kan hebben. Vroeger op de lagere school, had ik iets nieuws aan. Ik weet niet meer wat, wel weet ik nog dat een klasgenoot haar mening er over spuwde. Nooit heb ik het meer aangedaan. Hoe blij ik er ook mee was en hoe trots er op ook. Nu ik ouder word, merk dat ik me er steeds minder van aantrek. Wat een ander er van vindt doet er niet toe.

Eindelijk heb ik roze haar gehad, heb ik het nu paars en wordt het, als het gaat zoals ik wil, turquoise zoals op de foto de volgende keer. Nu ik veertig ben. Tatoeages, ik wilde ze heel graag. Durfde niet zo goed en niet alleen vanwege de naalden. Ook de vooroordelen of de sollicitaties die ik ooit zou moeten voeren spookten door mijn hoofd. Er zaten zoveel stemmen en meningen in mijn hoofd, die me duizenden redenen gaven om iets niet te doen. De meeste stemmen waren niet van mezelf.

Wat een ander er van vindt doet er niet toe

Zolang je een ander er niet mee schaadt, waarom mag dan niet iedereen zijn zoals hij is? Zich kleden en uitten zoals hij wil. Waarom moet overal iets van gevonden worden. Variërend van wat voor moeder je bent, tot hoe jij je kleed. Er zullen genoeg mensen zijn die paars haar op je veertigste niet nodig vinden. Of die vooroordelen verbinden aan mijn zwarte outfits en tatoeages. Maar wat een ander er van vindt doet er niet toe! Tegelijkertijd spreek ik mezelf ook vaak tegen. Ik oordeel ook. Er zijn dingen waar ik ook echt heus iets van vind, soms zelfs heel veel.

Mini-rokjes vind ik vanaf een bepaalde leeftijd in bepaalde combinaties niet meer nodig (denk Hotter than my daughter). Ik hoef niet per definitie te gapen in een decolleté van een kilometer of je huig te zien wanneer je gaat zitten. Welke leeftijd je ook hebt. Wanneer ik sommige types tegen kom, loop ik liever een blokje om, helemaal wanneer het donker is. Ook vind ik dat we soms iets meer rekening mogen houden met elkaar en onze omgeving.   Toch staat bij mij voorop dat je gelukkig moet zijn met wie je bent en niet bang moet zijn om dat te laten zien.

Je hoeft niet op te gaan in de massa, kom maar boven dat maaiveld uit! Laat mij denken wat ik denk, maar trek je er vooral niets van aan. En laat je vooral niet neer maaien om wie je bent en wat jij mooi vindt. Durf uit te proberen wat bij je past en dat mag best op jonge leeftijd.  Ik ben blij dat er meer mensen zo over denken. Zoals te lezen in een Facebookbericht van een oud klasgenoot, die als juf voor de klas staat. Ze heeft me zo geroerd! Over mogen zijn wie je bent, zonder oordelen.

Een juf naar mijn hart

Dit is wat ze schreef:

“Vandaag zijn we lekker als onszelf naar school gegaan. Een leerlinge van mij was aan het ‘vervagen’ merkte ik. De normaal felle kleurtjes gingen uit haar haren, d’r kleren werden steeds ‘normaler’. Ze durfde zichzelf niet meer goed te uiten. Er was niet echt iets gebeurd, maar ze voelde zich toch onveilig en besloot zich te kleden en te uiten als de rest. Ondertussen diep ongelukkig. Ik vond dit niet de bedoeling. Dus ik had met haar afgesproken dat ik ook eens lekker als mezelf zou komen en niet als juf  (lees: in mijn juffen kledij).

Later op de dag hadden we naar Kinderen voor Kinderen gekeken en wij vonden dit nou echt kinderen die lekker zichzelf durfden te zijn. Dus hadden we met z’n allen besloten vandaag lekker te laten zien wie wij zijn zonder oordeel! Pak die gave rok/ broek/ trui uit de kast die je zo mooi vindt en eigenlijk niet zo goed durft aan te doen. Bang voor wat een ander ervan zegt/ vindt. En dat hebben we gedaan!!

Ik was in mijn knalgroene jurk en paarse Dr. Martens en iedereen zag er heel mooi uit! Favoriete voetbal shirts, mooie jurken, stoere broeken, kniekousen en hockey rokken… noem maar op. En…… zij? Helblauw haar, oogschaduw, grappige, malle kousen en een prachtige rok… en het mooiste wat je kan dragen: een grote smile!!”

Tot tranen toe geroerd

Ik heb het bericht een aantal keren gelezen en was echt tot tranen toe geroerd! En ik was zo ontzettend trots op dat meisje! Alle mama’s waar ik bij in de klas heb gezeten, blijven meisjes. Zoveel liefde voor haar en wat ze deed. Dat ze het opmerkte en er iets mee deed. De boodschap die ze er mee gaf. Menig volwassene kan daar nog iets van leren. Een ‘afwijkend’ uiterlijk is namelijk niet altijd om je af te zetten. Je kunt het ook mooi vinden, die zwarte en paarse en groene nagellak, je blauwe haar en turquoise mascara. Hoe oud je ook bent. Je kunt je er fijn bij voelen en tegelijkertijd trots zijn dat je het durft. Doen wat je leuk vindt, dragen waar jij je fijn in voelt. Jezelf ontdekken en zijn. Een glimlach van oor tot oor, want lachen maakt de wereld mooier!

Met haar bericht kwam ook het besef dat ik hoop dat mijn kinderen zo’n juf of meester treffen, met oog voor het individuele kind. Die kan verbinden, stimuleren, er kan zijn wanneer het nodig is, op een manier die er toe doet. En dat ik ook zelf zo’n moeder voor mijn kinderen ben en ze vooral leer dat ze zichzelf mogen zijn ♥

Reacties

reacties