Wanneer de rollen omdraaien

Afgelopen vrijdag. Inmiddels een week geleden. Nog steeds raar, bizar zelfs om aan terug te denken. Het is ochtend, kindjes nog aan tafel. Ik ben me aan het opmaken. Acht uur. Tien over acht. Ik moet eigenlijk ook wel zo weg, wil ik op tijd zijn. Toch maar een appje. “Is oma er nog niet?”, vraagt Pollewop. Het klinkt zelfs uit haar drie-jarige mondje een beetje ongerust. Nee, oma is er nog niet. Wanneer de rollen omdraaien…

Op het moment dat ik twijfel om te bellen of nog even een reactie op de app afwacht, komt ze door de achterdeur binnen. Ik zal er niet te diep op in gaan, maar het is niet oké. Voor ik wegga wil ze eigenlijk eerst even langs de dokter, even een check, even overleggen en ik vind dat wel een goed idee als ik haar zo hoor en zie. Ben ik niet gewend, niet dat er nooit iets is, maar dan is het normaal. Verdriet, zoals toen haar moeder overleed, een griep, last van haar longen, niet lekker, dat soort dingen. Niet zoals dit.

Wanneer de rollen omdraaien

Terwijl zij de assistente spreekt, bel ik al met het werk. Ik heb geen idee hoe dit verder gaat én wil eigenlijk niet dat ze alleen naar de dokter gaat. Assistente dacht hetzelfde. Fijn als je iemand al zo lang kent. Bij de dokter zit het me niet lekker. Zij doet haar onderzoek, ik zie een dingen die ik helemaal niet herken. De uitkomst is gek. Het kan een virus zijn die zich op een rare manier uit, het kan wat spanning zijn. Na overleg, gebeurd er verder niets en mag mama weer naar huis.

Die spanning is op zich ook niet onlogisch. Dit is toch de periode dat mijn oma overleed, zeven jaar geleden. De dokter legt haar bevindingen uit, ik hoor het, mijn hoofd accepteert het, maar mijn hart vraagt zich echt af of we zo naar huis worden gestuurd. Ik wil eigenlijk gewoon de hele rataplan. Onderzoeken. Specialisten. Alles er op en eraan. Het woord hersenbloeding spookt. De dokter stelt gerust en zij en mama maken afspraken, ik neem elk woord in me op. Met z’n drieën lopen we daarna naar mijn moeders huis.

Op dat moment, arm in arm, mijn handje in die van Pollewop, beseffen we het, dit is wanneer de rollen omdraaien. Ik ga mijn werk bellen. Bonuspapa is al naar zijn werk. Mijn mama was oppas vandaag en dat gaat niet lukken, dus ik “moet” al bij de kindjes blijven. In dit geval blijf ik bij haar, met de kinderen, ik moet er niet aan denken dat ze nu alleen is. Het blijft spoken. Ben je überhaupt in staat om te bellen als….. maakt niet uit. Ik ga met Pollewop nog even haar spulletjes halen thuis en merk dan het onrustige kletsen van mijn meisje. Gelukkig is ze slim en kan ik haar snel geruststellen. Wanneer ik Muppet van school moet halen, blijft ze even bij oma. Oma ligt heerlijk op de bank, zij zit er naast, met een boekje en leest oma voor. Mijn hart smelt en een glimlach glijdt langzaam op mijn gezicht. Ik merk namelijk dat mijn moeder rustiger wordt. Ontspant. Krijg een beetje het gevoel dat het wel goed komt. Als ik terug kom, zie ik hetzelfde beeld, Elynn is blijven lezen terwijl ik weg was.

In de loop van de dag knapt ze op, langzaam, maar het gaat beter. Ik durf zelfs naar huis even voordat mijn bonuspapa thuis komt. Natuurlijk ga ik pas weg met de belofte dat ze me appt als er iets is, we spreken ook af dat ze moet laten weten dat ze niet meer alleen is en dat ze moet appen voor ze gaat slapen en als ze de volgende morgen wakker is. Helemaal loslaten lukt nooit immers.

Het was een korte, heftige blik in de toekomst, die voorlopig hopelijk nog ver weg is. Gelukkig ging het in de loop van de dag al beter en is het ook alleen maar beter blijven gaan. Ik hou van je mam!

Reacties

reacties