Of te wel: waarom nee zeggen een optie moet zijn. Terwijl ik het meestal verschrikkelijk vind, dat wel. Meestal omdat ik toch geneigd ben om te doen wat hoort, wat wordt verwacht. Wat een ander vindt wat ik zou moeten doen. Meestal gaat dit ten koste van mezelf en ook mijn gezin en mijn blog. Datgene wat voor mij het belangrijkste is.

Ik werk 24 uur in de week buiten het huis, daarnaast heb ik twee kindjes en een lieve man. Tel daarbij op het huishouden en de andere uren die ik werk, maar die mensen soms voor het gemak vergeten. Bloggen is niet zomaar een verhaaltje schrijven. Voordat een artikel gepubliceerd wordt, heeft daar heel veel werk in gezeten. Ik heb wel van mijn hobby mijn werk gemaakt, maar het ís werk. Meer dan 100 concepten ter uitwerking, een aantal reviews die nog geschreven moeten worden, samenwerkingen regelen, aquisitie, foto’s maken. Te gek! Maar….werk, het komt niet aanwaaien.

Ik hoor nu mensen denken: dat doe je toch zelf. Klopt. Met liefde en passie. Feit blijft dat dit alles in vier dagen moet passen én ik graag de kinderen op de eerste plaats zet. Ook spreek ik graag af met mijn familie en vrienden, maar daar komen de concessies om de hoek. Vier weekenden in een maand. De enige dagen dat we echt met z’n vieren zijn.

Waarom ik soms voor mezelf moet kiezen

Heel simpel, omdat ik het anders helemaal niet trek. Op de site van Lisanne Leeft (een heel mooi mind en lifestyleblog) las ik iets over de lepeltheorie en dat laat heel mooi zien wat ik bedoel. Het gaat niet alleen maar op voor chronisch zieken, maar ook voor mij als hoog sensitief persoon. De lepels staan voor de energie die je hebt en hoe je daar soms spaarzaam mee om moet gaan. Het origineel is geschreven door Christine Miserandino. De vertaling naar het Nederlands is door stichting Stomaatje.

Het aantal lepels waar je aan het begin van de dag mee begint is voor iedereen verschillend. Sommige mensen hebben lades vol en hebben hele voorraden. Voor anderen ligt dat aantal lager. Helaas draait onze maatschappij op mensen die lades vol lepels hebben, altijd maar doorgaan en zelfs lepels van anderen lenen voor hun eigen la, maar deze vergeten terug te geven. Mensen met minder lepels, worden vaak gezien als zwak, mensen die zichzelf een schop onder de kont moeten geven en zich vooral niet aan moeten stellen.

De lepel theorie

De lepeltheorie komt neer op het aantal lepels dat je hebt op een dag en op=op. Eigenlijk moet je dus de dag van te voren of in ieder geval de dag zelf goed beseffen waar je lepels aan op gaan en dat het één ten koste gaat van het ander.

Opstaan, aankleden, dingen die daarbij tegen zitten, naar je werk toe gaan, het werken, alles staat voor een lepel. Als ik dus een drukke dag heb, zijn mijn lepels daar aan op gegaan en kan ik niet ’s avonds ook nog naar een verjaardag, een etentje of iets anders, hoe leuk me dat ook lijkt. Het aantal lepels dat je hebt, heb je maar voor een dag. Je moet daar de hele dag mee doen. Echt de hele dag. Natuurlijk heb ik meer keuzes dan dan een chronisch ziek persoon, ik ben niet ziek. Hoog sensitief zijn is zelfs een kracht, maar als elke prikkel echt elke zenuw in je lijf op scherp zet, kost dat veel van je zenuwen en dus van je energie. Onvoorstelbaar voor sommige mensen én de reden dat ik nog steeds denk dat ik me moet verantwoorden wanneer ik ‘nee’ zeg op een uitnodiging.

Vier weekenden in een maand

Er zijn vier weekenden in een maand. Bij voorkeur tank ik dan bij voor de week er op (afhankelijk van hoe druk die gaat worden) of doe ik iets leuks met ons vieren. Omdat bijtanken noodzakelijk is, is er dus eigenlijk maar één dag voor iets leuks. Die dag wil ik het liefst doorbrengen met ons viertjes, een bezoek brengen aan mijn zusje, mijn ouders of mijn schoonouders. Naar een bloggersevent gaan, producten maken voor de webshop, de rest van de familie zien en nog veel meer leuke dingen. Er zijn er alleen maar vier per maand. Eerste keus om balans te vinden is het sluiten van de webshop. Met pijn in mijn hart, maar wat je aandacht geeft groeit en de webshop? Die ontbeert alle aandacht. Dus de eerste moeilijke knoop is doorgehakt.

Balans vinden vind ik lastig. Keuzes maken, mensen niet teleurstellen, doen wat iedereen van me verwacht. De vriendin zijn die ik voor een aantal mensen zou willen zijn. De mens zijn die ik veel liever zou willen zijn, met lades vol lepels en energie die niet op kan. Hoe doe jij dat?

Reacties

reacties