Tot mijn grote ongenoegen moet ik bekennen dat ik zo iemand ben die van heel veel dingen iets vind. Gelukkig ben ik ook zo iemand die af en toe weet wanneer ze haar tong af moet bijten. Soms doe ik dat niet. Omdat ik er gewoon geen zin in heb. Wegens het gebrek aan een filter of juist met goede intenties. En het af en toe laten gaan, lucht gewoon enorm op. Vandaag vertel ik daarom waarom ik niet aan potjes en het ABC doe. Een klein kijkje in mijn moederbrein.
Of het nou komt omdat ik gemakzuchtig ben, of omdat ik het niet nog lastiger wil maken voor de kinderen, weet ik niet. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen waarom je iets aanleert, om het vervolgens af te leren. Want dat doe je met het alfabet bij het leren lezen en met een potje bij het zindelijk worden. In mijn ogen dan. Het is beide een nutteloze tussenstap.
Inhoudsopgave
Het potje
Afgelopen zomervakantie is de eerste keer dat ik een klein beetje het nut van een potje heb gezien. Bij een openbaar toilet langs de weg in Duitsland, dat dan weer wel. Maar goed, we zijn wel eens ergens waar geen wc is voor een lange tijd. Deze mensen haalden het potje uit de kofferbak en hoppa, het kindje kon plassen.
Voor de rest? Onzin! Ze moeten uiteindelijk, hoe dan ook, op een wc kunnen plassen. Nu had ik best geluk, mijn kinderen waren niet bang voor het toilet. Ze gingen en gaan van kleins af aan mee. Praktisch, want dan bleven ze niet alleen in de kamer. Het was ook al een stukje voorbereiding. Ik benoemde ook wat ik deed en het was gewoon heel gezellig, zoals ze op het krukje tegenover me zaten te kletsen.
Hoe dan wel qua zindelijk
Dat krukje was ook bedoeld als voetenbankje, voor als ze zelf naar de wc zouden gaan. In combinatie met een toiletbril verkleiner. Die dingen vind ik mega praktisch.
Ik schreef al een artikel over hoe het zindelijk worden hier ging, deze zal ik binnenkort wat updaten, want aan een échte ouderwetse zindelijkheidstraining hebben we ook niet gedaan. Wat ik voor Finn wel eerder wil doen zijn trainingsbroekjes. Die broekjes die naar beneden gaan als een onderbroekje, praktisch en het geeft hem een idee hoe het werkt.
Het alfabet
Noem me een loedermoeder, maar het alfabet heb ik ze nooit geleerd. Als in de zin van; nutteloos 26 letters op kunnen zeggen. Hoe leuk het ook klinkt als een kindje dat kan. Ik leer ze liever woordjes, voor het opbouwen van een woordenschat.
Als we met Duplo spelen, benoem ik kleuren, tellen we blokjes en leer ik ze hoe dieren heten en welk geluid ze maken. We zingen heel veel liedjes met gebaren. Wandelen we buiten, klets ik over bomen en blaadjes, de wolken en de vogels in de lucht en het weer. Heerlijk. Daarbij, is het alfabet ook een extra stap en iets wat ze af moeten leren.
Hoe dan wel qua letters leren
Wanneer kinderen leren lezen, is het handig dat ze de letters kennen zoals je ze zegt. De manier waarop je ze daadwerkelijk uitspreekt. Dus niet be, de, es, weee. De B is bu, de D is de, W is we en es is ssss.
Wanneer ze een letter herkennen, kunnen ze hem ook meteen goed uitspreken, wat mijns inziens het leren lezen ondersteunt. En ik denk dat het werkt, Thomas leest eind groep 7 en Elynn las laats vlekkeloos een Avi eind groep 6 boek.
Otje ou of Atje au
Het leukste om lettergroepen te oefenen/leren heb ik net van Elynn geleerd. Het is onwijs schattig en het is de manier van checken of het ou met een O is of au met een A. “Mama, schrijf je Paulien met Atje Au, of Otje Ou?”. Het mooie is, dat de O en de A ook meteen en weer leesbaar worden uitgesproken in Otje en Atje! Oh, en hetzelfde leert ze voor de EI en IJ. “Mama, is dat met Eitje ei of met IJsje ij?”. Om op te vreten en zo’n mooie manier.
Trots
Hoe dan ook, het is vooral heerlijk om ze zo te zien ontwikkelen en ik ben reuze trots om hun mama te zijn! Ik probeer ze zo veel mogelijk spelend bij te brengen en ze zelf over dingen na te laten denken. Dat werkt voor de meeste kinderen en voor die van mij in het bijzonder. Het fijnst is als ze zelf op ontdekking uitgaan. Uitzoeken waarom dingen zo zijn of werken. Uitproberen of het klopt wat ze denken. Daarom doen we ook niet aan schermtijd. Geen vaste momenten of vaste tijdsduur. Het ligt er aan wat ze willen doen.
Doelloos filmpjes kijken beperken we zo veel mogelijk. Educatieve filmpjes, het uitzoeken van proefjes om te doen of het uitzoeken/opzoeken van antwoorden, daar is alle tijd voor. Ook voor coderen en programmeren trekken we veel tijd uit. Voorgelezen worden en voorlezen doen we elke avond, ook als momentje samen. Buitenspelen gebeurd ook voldoende. Ik werk zelf regelmatig op een scherm. Wie ben ik dan om er moeilijk over te doen.
❥ En zindelijk zijn ze geworden hoor, zonder potje en lezen leren ze zonder alfabet. Omdat dat prima kan!
Stock Photo chamber-pot via Shutterstock door Saklakova | ABC door Walnut Bird
