Waarom ik ben gaan dragen? Eigenlijk is dat gewoon de schuld van Mamaloublogt. Zo, dat is er uit! Het is wel eerlijk te vertellen dat ik al twijfelde. Bij kind één en twee ook. Maar serieus dat dragen is toch doodeng? Verkeerd knopen kan je kindje letsel bezorgen. Je kunt de heupjes van je kindje schade berokkenen. Of erger nog, straks valt je kindje er uit, dan is de ellende niet te overzien.
Toch zie je zo veel mensen hun kindjes dragen. En dat gaat goed. In de trein vanaf het Netflix event zag ik een vrouw zelfs zo haar kindje als de zak van de kerstman op de rug gooien. Zij zwierde in één prachtig gebaar, haar kindje waar het zijn moest. Doek er over, beetje knopen en hoepla.Nu weet ik dat daar zelfs een heuse naam voor is. The santa toss. Die is wel met draagdoek en kind. Ik weet dat, want ik draag. Ik draag en ik leer. En ik zoek op en ik zoek uit. Van jargon tot verschillen in doeken tot kenmerken van de merken. En belangrijker nog, ik geniet er van.
Waarom ik ben gaan dragen
En vandaag leg ik uit waarom het dus een beetje de schuld is van Mary-Lou. Dat ik uiteindelijk de knoop (see what I did there) heb doorgehakt heeft te maken met haar prachtige collectie Draagkaarten. Milestonekaarten zijn niet meer weg te denken van social media, selfies én wat mij betreft uit fotoalbums. Die anologe bedoel ik. Wat ik daar mee bedoel zal ik later uitleggen. Wat er nog niet was, zijn mijlpaal kaarten volledig gewijd aan het dragen van je kind.
Toen ik een setje van Draagkaart toegestuurd kreeg om te reviewen, vond ik ook dat ik moest gaan dragen. Lukte het niet, vond ik het niets, kon ik de draagdoek weer verkopen en was het klaar. Van een blogvriendinnetje kon ik tegen een schappelijke prijs een Hoppediz overnemen, alsof het zo moest zijn en tja, toen was er geen weg meer terug. Ik zou het gaan proberen. Wat ik met de andere twee niet durfde, zou hopelijk met Finn wel lukken. Waarom ik dat zo hoopte? Omdat er nog een paar andere redenen zijn, waarom ik de jongste graag zou gaan dragen en heb je al die prachtige draagdoeken wel eens gezien. Om te kwijlen.
Keep them close
Dragen is vooral fijn, omdat je jouw kindje nog wat langer bij je kan dragen. Dicht tegen je aan, tegen je hart. Dat maakt ook meteen dat dragen heel goed is voor de hechting van je kindje. Zoals het Instituut voor Hechting mooi zegt:
Nabijheid, een behoefte om te koesteren
Iedereen hoopt dat zijn kinderen opgroeien tot verantwoordelijke, sociaal competente volwassenen. Daarvoor is eigenlijk maar een ding echt nodig: een goede hechting tussen ouders en kinderen.
Ik merk dat Finn rustig wordt in de doek en zich heerlijk tegen mij aan nestelt. Zich veilig en geborgen voelt. Sleepydust, het zit in elke draagdoek! Dragen is daarnaast ook heel praktisch.
Waar ik normaal van zwart houd, vind ik dit stapje buiten mijn comfortzone ruim beloond. De uitstraling en sfeer van de kaarten, past precies bij het gevoel dat ik bij dragen heb. Warmte, nabijheid, mooie kleurstellingen en liefde voor je kind en liefde voor het dragen. De afgeronde hoeken en de papierkeuze en grootte maken het een prachtig geheel.
Draagkaart en fotoalbum
Dus Draagkaart is niet dé reden waarom ik ben gaan dragen, maar heeft me wel over de streep getrokken! Mijn uiteindelijke bedoeling met Draagkaart is, om de foto’s (met de draagkaarten er bij op) in het fotoalbum voor Finn te plakken, waar ook de Instax en andere afgedrukte foto’s in komen. Ik wil dit vormgeven als een soort van Bullet Journal, maar daarover lees en zie je (veel) later meer. Dat is waarschijnlijk een meer jaren project. Ook een aantal van de kaarten zelf worden in het album geplakt, welke en hoe, daar moet ik nog een selectie in maken.
Eén van de kaarten met gedicht/quote wil ik boven het plankje van Finn tapen met masking tape bij zijn geboorteposter en huisje met naam ♥
