Vooroordelen over suikervrij leven

‘Oorspronkelijk waren we veilig in handen van de natuur, nu zijn we onveilig in de handen van de voedingsindustrie’.

Laat die zin eens op je inwerken. Behalve het feit dat jij en je kind ongemerkt ik weet niet hoeveel suikerklontjes binnenkrijgen aan verborgen (toegevoegde) suikers in van alles waar je het niet eens van verwacht vond ik bovenstaande zin uit ‘ 100% suikervrij voor kinderen ‘ een eyeopener. In de supermarkt let ik toch echt een beetje te weinig op de inhoud van dat makkelijke pakje, ik maak me niet druk om verborgen suikers, E-nummers, kleurstoffen en conserveringsmiddelen. Toch vind ik dat ik dat meer moet doen. Ik heb de verantwoordelijkheid om te zorgen dat mijn kinderen gezond opgroeien en draag daar minder goed in bij, als ik maar onbewust van alles in hun mond stop.

Nou klinkt dat laatste wel erger dan het is hoor, frisdrank bijvoorbeeld drinken we amper. Meestal enorm aangelengde ranja. Drinken uit een pak doen we wel, we gebruiken het echter meestal net als ranja. Chips vergeten we vaak, we hebben ze wel in huis, maar ze vragen er nooit om, terwijl ze weten dat ze het best mogen. Muppet zijn favoriete ontbijt is een krentenbol met pindakaas met hagelslag, Pollewop is gek op chocolade en ik ook dus 100% suikervrij, onmogelijk. Ik gooide de vraag over het haalbaar zijn van een suikervrij leven (als het niet noodzakelijk is)  in een mamabloggers-whatsapp groepje waar ik in zit en ook daar waren de reacties herkenbaar:

Linda van Go or No Go :

Ik vind het 10 keer niks om op verpakkingen te kijken hoeveel suiker er in zit, te rekenen hoeveel klontjes suiker dat zijn. Ik vind het ook niet nodig. er is zoveel ongezond om allerlei redenen. Ik ken heel veel gezonde mensen en geen een daarvan heeft suiker vrij geleefd, dus zie ook geen noodzaak.

Ik wil gewoon genieten van eten en niet bij elke hap bedenken hoeveel suiker ik naar binnen gooi. Ik wil eten waar ik blij van wordt en ook mijn jongens mogen gewoon iets lekkers en natuurlijk alles met mate.

Bianca van Bblogt leeft wel suikervrij, maar niet 100%:

100% suikervrij kan wel maar dat vind ik geen leven hoor. Dan kan je ergens anders nooit meer wat eten of drinken. Kan je amper wat kopen in de winkel. Ellende. Dankzij haar antwoord op ‘Waarom onmogelijk’ besefte ik ook waarom ik niet 100% suikervrij wil:

Omdat ik dan geen wijn meer mag drinken. Onmogelijk dus.

Gedoe – Gezeur

Nu moet ik als extra hindernis ook nog om de excuses van man (en ook wel een beetje mijn vooroordeel, dus daar heb je ook een groot vooroordeel van mij) dat het ‘allemaal duur en gedoe is’ heen. Hij doet de boodschappen en wil er geen ‘last’ van hebben. Misschien kan het bewuste boek ‘ 100% suikervrij voor kinderen ‘ hier uiteindelijk wel bij helpen, we zullen het gaan zien. Na ontvangst van de uitgever heb ik het boek eerst even laten liggen. Het voelt namelijk echt onmogelijk die 100%, je ziet bij een verandering toch vaak ‘de beren’. Ook heb ik geen zin in dat gedoe-gezeur van mijn man en ben ik bang dat ik ‘ zo’n moeder ‘ word.  Wat voor moeder? De moeder uit mijn vooroordelen over suikervrij leven, de suikerklontjesmaffia.

De suikerklontjesmaffia

Bij suikervrije moeders zie ik kindjes voor me die van mama niets mogen, geen chippie, geen snoepie, geen Wicky. Op Facebook wordt elk plaatje met daarin een stapel suikerklontjes naast een pakje Chocomel naarstig gedeeld. Poffertjes met poedersuiker, hell no! Alleen maar komkommer, wortels en water. Traktaties moeten ook alleen maar gezond zijn (wil iemand mij dan wel de plakjes vette worst (met daarin ook veel toegevoegde suikers) uitleggen). Er moeten cherrytomaatjes in de bij voorkeur bento-lunchtrommel. Geen snoep bij Sint Maarten, de Avond4daagse, helemaal niks, want ”Gut, wééét je wel hoeveel suikerklontjes daar in zitten!?’ (lees hierbij lange uithalen en een wijzend vingertje). Dat weet ik dus niet. Hoef ik ook niet weten. Gewoon je gezond verstand gebruiken, toch? Geen geitenwollen linksdraaiende sojamelk, niet de pakjes drinken verbannen en alleen maar water drinken. Ik vind het zielig. Die kindjes gaan toch inhalen ben ik bang en worden dan moddervet.

Trouwens, alles is toch immers slecht voor je? E-nummers, zout, verzadigd vet (verhoging cholesterol), van yoghurt, pindakaas en ketjap krijg je kanker. Het voedingscentrum schijnt gesponsord te worden. Wie moet je geloven, wat kun je vertrouwen. Als er goed nieuws op het etiket staat hoeft het niet zo te zijn. Niet alles wat op papier staat is waar immers. Kijk eens een aflevering van Keuringsdienst voor waarden en je eet nooit iets weer.

Eigen verantwoordelijkheid eerst

Zoals ik in de inleiding al schreef, heb ik wel de verantwoordelijkheid om te zorgen dat mijn kinderen gezond opgroeien en leg dit in meer of mindere mate onbewust in handen van de voedingsindustrie? Eigen verantwoordelijkheid eerst toch! Dus ik gooi mijn beren over boord, ik denk als Pipi Langkous* en ga er voor. Die vooroordelen, die houd ik nog wel even hoor. Het lijkt met echt gedoe. Ik zie me al staan in de supermarkt, rekenen en tellen, wikken en wegen. Voor ik ga beginnen ga ik me voorbereiden. Een goede voorbereiding is het halve werk. Dus ik ga het boek eerst lezen. Ik ga proberen de sugarchallenge uit te voeren, op zo’n manier dat het blijft passen bij mij en mijn gezin.

Ik probeer niet in onmogelijkheden te denken, maar in mogelijkheden en ik ga op zoek naar de voordelen van een (zoveel mogelijk) suikervrij bestaan. Ik ben oprecht nieuwsgierig naar wat het me brengt. Wat het de kinderen brengt. Of het haalbaar is. Challenge accepted!  Ik hou je op de hoogte!

♥MJ

* Denk maar gewoon: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan’

Reacties

reacties