Dit keer een verhaal over oude mensen. Over oude mensen, die misschien soms vergeten dat ze zelf jong zijn geweest. Nou, ja eentje in dit geval. Nors, lomp, mopperend. Zoals ik eerder al aangaf, snap ik ze best, de lomperiken. Ze hebben zelfs wel gelijk met wat ze vinden. Ik vind het alleen zo jammer dat ze het doen zoals ze het doen. Waar is de welgemanierdheid, waar is de hoffelijkheid, het respect? Wat ge niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet.
Vlakbij ons huis, op weg naar school, staat een appartementen complex. De tuinen zijn van het voetpad afgeschermd met een muurtje. Op het muurtje is een plateautje aangebracht. Lekker breed. Dus je raad het al, mooi formaat voor de kinderen om over te lopen. Alles hoger dan de stoep is toch heerlijk om op te balanceren. Wat zeg ik, de stoeprand is al leuk om te balanceren, dus laat staan zo’n prachtige muur, die er bovendien nog voor gemaakt lijkt te zijn. Het is ook nog niet zo’n klein stukje. Je kunt echt meters maken.
Nu wil ik het niet altijd hebben. Dat ze er over lopen bedoel ik. Lijkt me niet fijn voor de mensen die er wonen. Begrijp ik ook wel. Zit je net lekker in je hemdje je kin te scheren, loopt er weer van dat grut voor je raam langs. Of dat je net even lekker in je blootje wil lopen of in je neus wilt graaien of aan je kont wilt krabben en dat dan een stel van die kraaloogjes je aanstaren alsof je gek bent. Niet grappig natuurlijk. Snap ik. Maar, ach, soms voor een keertje, mogen ze van mij op het muurtje, die er voor gemaakt is, die er om vraagt om overwonnen te worden.
Zo ook die ene keer. Tot er vuurspuwende bruine ogen om de deur komen en een arm omhoog gezwaaid wordt. “Dat MAG niet! Dat is NIET toegestaan! Van mijn muurtje!” Even ben ik beduusd. Mijn eerste reactie is dan ook een oprecht: “Sorry, u zei?”. Nog een keer volgt een relaas, dat het ab-so-luut niet toegestaan is om op het muurtje te lopen. Met open mond staat Muppet op het muurtje, te staren naar die meneer. Hij begrijpt er niets van. Bijna vraag ik de man, volgens welk artikel, in welk wetboek een kind niet over een muurtje mag. Ik houd me stil.
Vriendelijk vraag ik Muppet van het muurtje te komen en tegelijkertijd til ik een geschrokken en verdrietig meisje er van af. Even denk ik er over om het te vragen. U bent zelf toch ook jong geweest? Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat deze meneer zelf ook wel een boeffie was. Waardoor weet ik niet, misschien toch dat vuur in die bruine ogen. Ik kan me niet voorstellen dat hij altijd braaf in de schoolbankjes zat, zie hem meer vuurtje stoken, klimmen, klauteren en hutten bouwen.
Bleekjes en stil lopen ze met me mee. Als we de bocht om zijn durven ze pas te praten. Waarom was die meneer zo boos, vraagt Thomas. Even weet ik niet wat ik zeggen moet. Dan besluit ik uit te leggen dat die meneer het waarschijnlijk vervelend vind, omdat er nog al wat kindjes langs zijn huis lopen naar school. Als al die kindjes op dat muurtje klauteren, dat natuurlijk best vervelend is voor de mensen die er wonen. Ook leg ik uit dat ik vind dat die meneer het wel gewoon had kunnen vragen, dat het niet alleen voor kinderen geldt, maar ook voor grote mensen, dat je iets gewoon kunt vragen, zonder meteen boos te worden.
Als een klein boefje kijkt Thomas me aan, met zijn vurige bruine oogjes en zegt: “Mama, zullen we het volgende keer gewoon stiekem doen, als die meneer er niet is?” In mij vecht de opvoedende mama op de ene schouder, tegen de ondeugende mama op de andere schouder….
♥MJ
