TT-Run Assen

Wat was het lang geleden, wij als twee kindjes achterin de auto bij paps en mams. Wat was het leuk. Waar we naar toe gingen? Nog leuker! We waren op weg naar de TT-Run Assen. We hadden ons al in januari aangemeld we keken er erg naar uit en toen was het afgelopen zaterdag eindelijk zover. Een beetje spannend. Ik ben toch niet altijd op mijn best in mensenmassa’s. Daarnaast had ik nog nooit aan zo’n grote loop meegedaan én had ik wegens niet fit en heel erg last van hooikoorts weken niet getraind. Verder liep ik alleen nog maar intervallen wanneer ik wel de mogelijkheid had om te trainen.

Hierdoor had ik dus echt geen idee hoe het er voor stond qua conditie, longinhoud en spieren. Dankzij het tapen tegen hooikoorts, was het met mijn ademhaling en benauwdheid gelukkig een stuk beter gesteld dan de afgelopen weken, dat gaf wel een beetje hoop. Hoeveel me dat opleverde qua meters die ik kon rennen, dat was even afwachten uiteraard.Natuurlijk was ik ook erg nieuwsgierig hoe zo’n event er aan toe gaat, hoe het zou zijn om the Cathedral of Speed te betreden, de pits te zien én dan ook nog over het circuit te mogen rennen. Briljant vooruitzicht. Met de organisatie zat het ook wel snor! Alles duidelijk van te voren aangegeven. Via mail en Facebook werd je goed op de hoogte gehouden en er liepen zo veel mensen rond. Had je iets te vragen, hoefde je niet lang te zoeken naar een antwoord.

TT-Run Assen

We waren er vrij vroeg, dus konden we vast het startpakket halen, met startnummer, informatie én de chip voor de tijd. Dat maakte het al een stuk echter. Ook konden we op de tribune alvast wat sfeer proeven. Op de tribune zag ik vol verbazing hoe mensen, die straks nog moesten rennen, broodjes hamburger naar binnen werkten. Ik ren bijna altijd op lege maag (ook niet altijd goed, maar beter dan het alternatief: veel later rennen op zaterdag en maandagmorgen) en werd een beetje misselijk. Gelukkig gingen we een stukje van ze af zitten. Bijzonder om te zien hoe iedereen ‘het anders doet’. Mijn ouders zaten nog lekker een krentenbolletje weg te kauwen, mijn man had thuis nog een bord pasta gegeten en ik, ik had een stevig ontbijt gegeten.

Herinneringen en warming-up

Het was een hele bijzondere ervaring. Ik had niet verwacht dat ik het zo zou beleven. Heel gek om je voor te stellen at ze daar komend weekend met motoren weer hun rondje rijden. Wij stonden heel vroeger op de camping in Gieten en dan gingen we altijd bij de weg staan kijken naar alle motoren die op de TT af kwamen. Nu liep ik er zelf. Om half twee begon het, dus tegen 13.15 waren we in het startvak. Her en der waren mensen aan het inrennen, anderen deden dapper mee met de gezamenlijke warming-up en weer anderen rekten en strekte hun eigen oefeningen langs de kant. Die warming-up deed mij even weer beseffen waarom ik ook al weer hardloop en niet fitness of aerobic of zumba. Iets met motoriek en hand- en voetcoördinatie en struikelen over je eigen benen. Ik ben gaan genieten van een meisje op de tribune. Zo’n kleine dondersteen, die in een oogwenk de pasjes onder knie had en dapper stond mee te doen. Prachtig!

Year of Summer

En toen barstte het los. Nope, nog niet het rennend, maar de hemel. Open. Uit de hemel kwam het met bakken, uit de speakers galmde ‘Year of Summer’ en ik genoot, vanuit mijn tenen. Wel had iedereen op dat moment de behoefte om te gaan, om te knallen, om warm te worden van het rennen. In plaats daarvan stonden we samen te springen. Ineens gingen de lichten die je hieronder rechts ziet van rood naar groen en konden we gaan. Wat is dát bizar! Overal mensen, naast je, voor je, achter je én veel! Eerst loop je nog, dan merk je dat je iets meer ruimte krijgt en dan ga je.

The road to glory

En zo voelde het ook wel een beetje. Ik ging, had vleugels, maar kwam niet meteen lekker in mijn tempo. Les voor de volgende keer: lopen tot ik echt alle ruimte heb, mijn houding aan kan nemen en dan pas gaan, met oogkleppen op. Niet meelopen in het tempo van een ander, mijn eigen flow zoeken. Uiteindelijk heb ik het ‘aan-één-stuk’ rennen langer volgehouden dan verwacht. Meer dan twee kilometer. Daar was ik zo blij mee en trots op. Daarna moest ik even gaan lopen, dat voelde zo niet oké. Je wordt aan alle kanten ingehaald. Toen ik op een gegeven moment ( inmiddels gelukkig wel al weer rennend) ingehaald werd door mensen die twee rondjes liepen, werd de feestvreugde heel even minder.

Daarna was het klaar ik wilde alleen maar genieten! Ik rende nog een keer tot ik niet meer kon, ben nog één keer flink gaan wandelen en het laatste stuk? Rennend & ik ging rennend over de finish! Gelukt! Wat een kick! Mijn road to glory. Medaille verdient, niet aan komen waaien. Bevestiging dat ik meer kan dan ik denk. Dat ik op de goed weg ben en weer kan opbouwen. Dat ik weer vaker duurloopjes op kan pakken tussen de intervallen. De ene dag het één, de andere dag het ander.

& die tijd, daar was ik helemaal niet zo ontevreden over gezien alle omstandigheden:

Op Facebook zag ik al weer voorbij komen dat het evenement volgend jaar weer gehouden wordt, dus zodra het kan zullen wij ons weer inschrijven voor de TT-Run Assen en ik kijk er nu al naar uit. Zoals het nu lijkt gaan de trainingen gewoon weer in normaal tempo worden opgepakt. Drie keer in de week aan de bak en lekker met Renate in mijn oren, tot de 5 kilometer er weer ononderbroken in zit. Daarna aan mijn tempo en mijn kracht werken en dan volgend jaar, binnen het half uur! 

♥MJ

Reacties

reacties