Het is zo ontzettend onwerkelijk! Komende woensdag is ben ik gewoon al 32 weken zwanger, nog zo’n twee maanden te gaan. Nog een maandje werken tot mijn verlof. De weken worden wel een tikje zwaarder, fysiek en emotioneel. De to do list is nog lang en de nesteldrang begint te komen.
Dat laatste komt niet alleen van het zwanger zijn en van de hormonen, maar ook van het zonnetje de afgelopen dagen. Ik moet alleen nog even door die zomertijd jetlag heen. Blijf het zo vervelend vinden. Gelukkig hadden we eerst nog een week voor het zover werd. Een week van genieten! Van de kleine dingen. Het was een week van lieve kleine gebaren.
Inhoudsopgave
Strikjes #76 lieve gebaren, samen spelen en weekenduitjes
Maandag mocht ik naar school voor een gesprekje over Mini2. Het blijft grappig en raar om op zo’n klein stoeltje over je eigen kind te praten. Confronterend ook wel een beetje. Het gaat toch om jouw kind! En dan is het best heel spannend! Gelukkig doet ze het ontzettend goed. Alleen een beetje verlegen in haar doen en laten. Volgens juf kon dat ook aan de grootte van de klas liggen. De klas wordt binnenkort weer kleiner, dat scheelt, hopelijk kan ze dan iets meer zichzelf zijn.
Lieve gebaren
Wat ontving ik een leuke pakjes en dit keer verstuurde ik er zelf ook eentje. Een oud-collega (en iets meer dan dat) bood pakketjes kleding aan van haar zoon. Ik had niet heel veel meer nodig én vond ook niet alles mijn smaak, maar viel wel voor een zwart-wit broekje. Daarom was ik zo brutaal om te vragen of ze het ook los verkocht. Bij voorkeur in één keer natuurlijk. Later kreeg ik een berichtje. Ze had het broekje apart gehouden en ze zou het zo snel mogelijk op sturen. Zo lief. Toen ik vroeg wat ze er voor wilde was haar antwoord: ‘Niks, cadeautje voor de kleine man’.
Het andere lieve gebaar maakte ik zelf en wat voelde dat fijn! Een (app)vriendinnetje van me houdt net als ik van eenhoorns. Via Aliexpress zou ik voor haar en mezelf een heel fout eenhoornhoesje voor de telefoon bestellen. Uiteindelijk bleek bij aflevering alleen die voor mijn telefoon geleverd te zijn. De andere was niet meer leverbaar. Toch is René later nog even weer op zoek gegaan voor haar en vonden we nog een andere leverancier. Niks gezegd, bestelt en opgestuurd. Ik vond het leuk!
Op de foto: het broekje van de collega met een te schattig kaartje! Het boek Sociaal? Vaardig! dat ik van de uitgeverij mag testen voor Thomas, het nieuwe vriendinnetje van Elynn en een dagje Legio-museum Grootegast op zaterdag, waar Elynn haar opa en mama achterna bleek te gaan. René en Thomas waren aan het twinnen deze week en toen wilde Elynn ook mijn bril. Samen spelen gaat steeds beter. Het broekje van Zeeman wat dankzij mijn schoonmoeder van de wensen lijst af kon was ook een strikje deze week. Ik liet me weer tapen tegen hooikoorts, Elynn herkende het grote deel van haar naam op haar nieuwe dekbedovertrek en ze doet het fantastisch op zwemles. Zondag was een dagje genieten van de neefjes bij opa en oma. Elynn oefende vast voor thuis ♥
Nieuw vriendinnetje van ex-vriendin
Dinsdag nam Elynn een vriendinnetje mee voor de lunch. Tijdens deze laatste weken wil ik qua rust even geen extra kindjes, maar Muppet ging naar een vriendje, dus er was een plekje vrij. Het meisje was ook nog een een lieverd, dus we hadden een gezellige lunch. Later in de week (en dat vond ik zo leuk) bleek het vriendinnetje van Pollewop, het dochtertje van een ex-vriendin van mijn man. Zoveel jaren later, zoveel gebeurd, zoveel verder. En dan spelen onze meisjes samen!
Samen spelen
Het is altijd voor zolang als het goed gaat, maar wat kan ik er van genieten als de kinderen samen spelen. Even net doen of je er niet bent en ze hun gang laten gaan. Ze zitten nu helemaal in het rollenspel. ‘Dan was jij de gouden Ninja en ik was ‘weet ik veel even wie’ en dan gingen we samen eenhoorns zoeken’. Zulke dingen. Hele verhalen met Lego en Playmobil. Muppet heeft soms een handje van ‘ik ben de oudste en de sterkste dus we doen mijn zin/verhaal’, maar het is fijn om te zien dat Pollewop daar tegen bestand is en zichzelf goed duidelijk kan maken. Ze houdt zich ook aardig staande tegen hem. Ik vind het ook leuk om te zien hoe ze het samen op lossen en we kunnen er gelukkig ook meestal goed over praten als het niet lukt. En soms escaleert het snel.
Het zien groeien van Pollewop
Vrijdag kreeg ik een appje. ‘Het is kijkles’. Even ben ik verdrietig en dan krijg ik een foto. Van een hoofdje en een kakkie boven water. Zo lief! En wat gaat het goed. Ze is zo watervrij en ze geniet er zo van. Je ziet ook dat de badmeester vertrouwen in haar kunnen heeft. In het volgsysteem is het alles snel voldoende. Ik ben zo trots op mijn mopje. Op school gaat het goed, op zwemles gaat het goed. Thuis is het soms even af reageren, maar dat kan ik me voorstellen. Ook met letters gaat ze zo snel. Ze schreef ineens heel snel haar eigen naam, twee keer geoefend en klaar. Nu herkent ze ook echt de letters van haar naam en kan ze ook benoemen. Tellen gaat inmiddels vlot tot tachtig. In zo’n korte periode, is er zo veel kennis bij gekomen. Bijzonder!
In het weekend er op uit!
En toen was het zo maar weekend. Voor zaterdag stond er een dagje met opa en oma gepland. We gingen naar het LEGiO-museum in Grootegast. Wat we daar van vonden lees je natuurlijk in een uitgebreide review. Onverhoopt moesten we nog even naar Zeeman, waar ik een té schattig jumpsuitje voor Lynneke vond in mijn lievelingskleuren, met een tikje van het hare. Zondag gingen we spontaan met z’n drietjes naar de andere opa en oma. We vinden ze erg lief hoor, maar nu hadden ze twee schattige logees, die we (heel logisch) te weinig zien. Als ze dan op een paar minuten afstand zijn, laat je dat niet lopen natuurlijk! Zo leuk om de jongens en Pollewop samen te zien.
Het weekend stond dus bol van de strikjes. En komende week volgen er vast meer. We mogen dinsdag weer naar de verloskundige, met het mooie weer denk ik toe te geven aan mijn nesteldrang qua was én ik mag de winnaar van de Bergstein-laarsjes bekend maken ♥
