Wát vind ik het fijn dat de weekoverzichten terug zijn. Ik ga het heus niet elke week blijven roepen, maar toch, ik geniet er even extra van. Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar het maakt me zo dankbaar wanneer ik terug kan kijken op de mooie momenten. De lastige, hormonale überzwangere momenten vergeet ik dan voor het gemak even. En daarom zijn ze ook zo nodig momenteel, want wat is dit een bijzondere zwangerschap.
Zodra het even rustiger is, zal ik daar natuurlijk ook uitgebreid over schrijven, maar het zijn me een drukke vermoeiende weken, dat ik bij mag zijn wanneer ik de energie heb om te schrijven. Ook lastig, want ik stroom over van ideeën en inspiratie, er staan alleen al 136 blogs in concept bijvoorbeeld. Soms ik is het echt gewoon te vermoeiend om iets te doen. Dan wil ik alleen maar op de bank, met een dekentje, mijn lief, koffie en Netflix! Gelukkig zijn de ergste weken wel voorbij. Nu alleen nog even de decembermaand door. Er staat veel op het programma, leuk, maar veel!
Inhoudsopgave
Strikjes #62 Tienminutengesprek Elynn, Familiedag werk en Feestje mama
Het was een week om te koesteren. Maandag begon het al met het versieren van de school. Samen met de oudercommissie en wat extra mama’s. Het was alleen al leuk om de school eens helemaal door te lopen. Ik was nog nooit bij de hogere groepen geweest. Raar idee dat Thomas daar ook nog eens les gaat krijgen, het gaat allemaal al zo snel. De lokalen spraken me ontzettend aan, niet te groot, maar met vides, zodat je de groep dus ook in tweeën kunt splitsen. De school is helemaal in Kerstsfeer met kerstbomen, huisjes en goud & fout!
Nostalgische lunch
De kinderen hadden zin in een tosti tussendemiddag, wat me ineens deed denken aan iets wat ik vroeger (vaak samen met vriendinnetjes) at, wanneer mijn moeder aan het werk was. Eén van de lekkerste broodjes ever! Kaas, uien en oregano en dan in de pan. Hoe het werkt weet ik niet, maar hij wordt altijd lekkerder uit de pan. Ik kreeg de kinderen er nog niet aan, maar wat heb ik er even van genoten. Van het broodje én de herinneringen. Ik moest namelijk ook ineens aan het gebakken eitje denken dat ik vaak maakte. En dan ben ik even weer de Mavo puber en niet de vrouw van bijna veertig die zwanger is van haar derde.
Tienminutengesprek Elynn
Maandag stond ook het tienminuten gesprek met de juf van mijn bijdehante tante op het programma. Trotse mama! Haar uitspraak is een klein dingetje, maar niks waar we ons zorgen om maken! Ik blijf Johan, Joze en Jeuk (Rowan, Roze en Leuk) nog even super schattig vinden en blijf lekker verbeteren, maar niet corrigeren. Verder alleen maar mooie dingen gehoord over haar creativiteit, haar aanwezigheid en haar zelfredzaamheid.
Met z’n drietjes
Donderdag waren we met z’n drietjes. Papa had kerstfeest van het werk en wij hebben lekker fout gegeten, waren heel gezellig aan het kletsen aan tafel. Alleen de spits van het naar bed gaan, daar zag ik nog wel even tegen op in mijn eentje. Het was een drama, maar daar heb ik korte metten mee gemaakt. Het enige zwangerschapssymptoom waar ik nu nog overmatig last van heb, is moe zijn. Dus na een dag werken, lig ik bijna op apegapen. Dus toen ze enorm dwars waren, heb ik de één zijn pyjama aan laten doen op de slaapkamer, de ander kon de douche in om tanden te poetsen en te wassen. Daarna wisselen, geen verhaaltje, alleen een liedje op de stoel en hup, hun nest in.
Fijne gesprekken en momenten, lekker eten en luie broeken
Behalve het tienminuten gesprek over Elynn, had ik zelf mijn voortgangsgesprek, het was wederom een fijn, oprecht en open gesprek, waarbij ik zelf ook een aantal complimenten in ontvangst mocht nemen. Dus behalve trotse mama, was ik ook een trotse vrouw. Heel bijzonder. Ik vind het soms lastig om mezelf op waarde te schatten. Doe mijn ding op mijn best, maar merk niet altijd dat dit gewaardeerd wordt. Het was nice om met zo’n gevoel naar huis te gaan.
Als je dan bij het thuis komen de nasi met frikandel ruikt die bijna klaar is, meteen je luie broek aan kan doen en kan genieten van je gezin, dan voel je rijkdom, liefde én geluk. Strikjes! De avond hebben we rustig in de luie broeken op de bank gehangen voor The Voice. Het was een heerlijk dag, ondanks dat ik ontzettend moe was en me om zeven uur ’s ochtends al afvroeg hoe ik de dag door moest komen.
Zaterdag familiedag en verjaardag mama
Het lekker eten én de luie broeken gingen zaterdag nog even door. Eerst hadden we ’s ochtends een Familiedag op mijn werk. Het pand is compleet gestript, gerenoveerd en verduurzaamd. Het is prachtig en open geworden en ik vind het op de meeste plekken lekker werken. Leuk om dat even aan mijn gezin te kunnen laten zien. Ik mocht ze zelf een rondleiding geven, helemaal leuk. De kinderen hebben op mijn plek gezeten en gedaan alsof ze aan het werk waren. Briljant. Ik heb voorgedaan hoe ik werk en wat ik zeg, dat vonden zij weer grappig. Er was een clown met ballonnen, zo leuk (voor de kinderen dan, ik haat clowns en ballonnen)! Er was ranja en lekkers, buiten op weg naar de auto namen we heerlijke poffertjes mee en heeft Thomas bij de winkel nog een prachtig Kerststuk voor oma uitgezocht, want daar gingen we nog op verjaardag!
We genoten van lekker hapjes, heerlijke ouderwetse snert én ’s avonds ging de luie broek weer aan, toen de kinderen ein-de-lijk op bed lagen, want wat was het laat, maar dat had een reden en daarover lees je hieronder nog. Wij kropen daarna in de luie broek weer lekker op de bank en keken nog even de Top 2000 Popquiz en luidden daarmee echt eindelijk officieel de Kerst-tijd in.
Warmte en verdriet
Het was heel bijzonder om op die verjaardag mijn nichtje weer te zien. Zij is voor de liefde verhuisd naar Chili en het was mooi om haar te zien en haar verhalen te horen. Voordat ze die avond weg ging, gaf ze me twee hele grote complimenten. Een over dat ik een geweldig gezin heb (tranen!) en eentje over mijn blog: ‘Doe je goed!’ (trots!). Ze kon me op dat moment niet gelukkiger krijgen!
Die avond wilde ze ook graag een video zien, over de vakantie van haar moeder, Beppe en mijn ouders naar Curaçao voor het pensioen van onze oom. Daarna keken we ook naar de video van de bruiloft van mijn ouders, samen met haar zus deed ze daar een dansje. Twee ieniemienie wijffies. Snap dat ze dat heel graag wilde zien. Maar wat heel heftig en bijzonder was dat. Veel verdriet en prachtige herinneringen. Mijn opa en oma, overgrootoma en Pake. Alle vier overleden. Alle vier zo lief en trots. Gek, genieten om te zien hoe ze waren, pijn omdat het nooit meer terug komt en nooit meer wordt hoe het was.
Boosheid, er is nog zoveel wat zij hadden moeten weten, moeten zien, moeten meemaken. Het gaf een bijzonder gevoel en een bijzondere lading aan de avond. Bizar om te beseffen dat ik zwanger ben op de leeftijd waarop mijn oma, mijn oma werd. Geweldig om te beseffen dat mijn moeder en ik samen 100 zijn volgend jaar.
Verder bestond de week ook nog uit een collega die mijn borsten aan het lezen was (iets met een tekst op die hoogte in plaats van op mijn zwangere buik) én een collega die ongevraagd mijn bolle buik aanraakte. Dat eerste was hilarisch en fout, wat ik van het tweede vond, dat lees je in een apart blog! Het was een fantastische, enerverende week! Op naar de volgende!
