Als vaste lezer is het je niet ontgaan. Het was een gekke week de vorige week. Ik ben begonnen met het delen van het verdriet. Dat overheerste. Toch waren er ook hele fijne dagen, want echt, ook al voelt het soms wel zo, het leven staat niet stil en het leven is om geleefd te worden. Dus ook deze week, deel ik mijn strikjes van de vorige week. Een beetje later, op de valreep, want deze week is ook al bijna voorbij. Er kwam helaas nog een hardnekkig virus tussen door. Beter laat dan nooit, toch?
De week begon met Sint Maarten.
Op Maandag 9 november heeft Pollewop met haar klas Sint Maarten gelopen in een verzorgingshuis, om te oefenen. Na een ontzettende gastvrije ontvangst met heel veel lekkers en koffie, thee en ranja gingen we zingen. Zo mooi om te zien hoe oud zat te genieten van jong. Ik genoot van een afstandje mee!
Woensdag was het natuurlijk echt Sint Maarten. Wat hebben ze genoten. Er was af en toe even verwarring over welk liedje ze samen gingen zingen. Zoveel dat ze heel even niet meer samen wilden lopen. Gelukkig ging het snel weer goed. Papa en mama hebben steeds van een afstandje staan meegenieten. Zelf aanbellen, zelf zingen en zelf snoepje uitzoeken. Stoere mopjes!
Vrijdag hadden we eindelijk de afspraak voor onze tatoeages… Spannend, want net als bij een bevalling, vergeet je de pijn. Ik wist nog wel dat het geen picknick op een zomerse dag was hoor, maar hoe het ook al weer voelde….dat kon ik niet meer terughalen. 
Het gevoel was al snel weer bekend en een stukje erger nog. Vorige keer viel het mee. Op een paar pijnpunten na, was het niet constant pijn/irritant gevoel. Die kleine op links? Het gemeenst! Mijn hand en de stoelleuning werden al snel intieme vrienden en toen ging het wel. Het was een bijzondere avond. Onder het tatoeëren hadden we leuke gesprekken, maar ook bijzondere. Fijn. Onwijs blij met eindresultaat. Ik heb alleen wel besloten dat ik de sterren laat inkleuren in plaats van ze zo open te laten. Wat vind jij?
Zaterdag was het dubbel wakker worden. Mijn hart bloedde nog voor Parijs. Angst is in mijn lijf gekropen. Toch gingen we de aankomst van Sinterklaas vieren. Kinderen moeten onschuldig blijven. Eerst hebben we samen, met pepernoten, de intocht op televisie gekeken. Volgens mij hebben wij er meer van meegekregen dan de kinderen, die hadden het te druk met spelen. Toen naar het centrum om te zien of hij hier al was. Een oliebollen picknick gehouden, heel veel high five’s gegeven, bijna ondergepiest door het paard en enorm veel pepernoten gescoord! Op zich een geslaagde middag, maar…. 
bij de volwassenen was er ietwat communiruis en keuzestress, waardoor we achteraf in ieder geval wel weten waar we volgend jaar gaan staan en waar we niet op wachten. Wijze les zullen we maar zeggen. De dag is afgesloten met het knutselen van een stoomboot en een diner met fijne frietjes bij opa en oma.
Zondag zijn we met ons viertjes in ons coconnetje gedoken. Hadden we gewoon even nodig. We hoesten ons al dagen het schompes, voelen ons niet topfit. dus namen we een dosis rust, liefde, warmte en geborgenheid. Fleece, pyjama en Netflix! Heerlijke heerlijkheid! 
& ja, je ziet het goed! Eén van mijn lievelingsfilms staat er op! Zie jij welke?
Mathilda
yeeeeeeh!