Schuldgevoel van een werkende moeder

“Mijn zoon hoorde de deur.. ‘Mama is weer thuis’. Heel zachtjes hoorde ik hem van de trap naar beneden komen. De deur gaat open; ‘hoi mama,’ met een snik in z’n stem..’ik heb je gemist’ en hij vliegt me om mijn hals…..Heerlijke knuffel, de aanleiding minder want ik vrees dat hij reden heeft om me te missen.. Daar voel ik me ook best eens naar door, maar ik leg de kinderen uit dat mama ( veel ) werkt zodat we gelukkig een heel goed leven hebben.

Vanavond miste mijn zoon me, maar voel ik me minder naar dan anders.. Mama was naar haar ‘andere werk bij de SP’ Unaniem heeft de raad gekozen voor het opvangen van mensen die op de vlucht zijn.. En dat kan ik mijn kinderen later met gepaste trots uitleggen”

‘Zomaar’ een berichtje dat ik een tijd terug las op de Facebookpagina van een vriendin.

Als ik jouw kindjes hier door de straat zie glimlachen, denk ik met een glimlach aan jou en denk ik steeds: wát een leuke, blije kinderen, doe je goed….

Mijn reactie op hetzelfde berichtje, omdat het zo is en omdat ik dacht dat ze dat wel even kon gebruiken. Het is niet niks, dat schuldgevoel van een werkende moeder. Ondanks de wetenschap dat ze in vertrouwde handen zijn, er voor ze gezorgd wordt en ze veilig zijn. Het zijn niet mijn handen. Dat eerste moment dat ik een telefoontje kreeg op mijn werk, omdat Muppet gevallen is. Beslissen of je naar huis gaat, achterhalen van afstand wat er met hem gebeurd is, eigenlijk alleen maar meteen mijn armen om hem heen willen slaan. Achtbaan. En dan is het alleen maar een snee boven zijn oog.

Egoïstisch loeder

Vaak voel ik me een egoïstisch loeder. Ik werk namelijk niet alleen voor het geld. Het is een leuke bijkomstigheid die meer financiële ademruimte geeft, maar ik doe het ook voor mezelf. Hoe heerlijk ik het ook vind om mama te zijn, het is ook heel fijn om Marjo te zijn. Met volwassenen te praten over heel andere dingen waar ik anders de hele dag over praat. Maar dan heeft Muppet een spelletjesdag op school. Een ontzettend leuke afsluiting van het thema Familie. Ik kan er niet bij zijn. Ik ben niet degene die ze ophaalt van hun laatste schooldag dit jaar en samen met hen aan de vakantie begint. Ook hun eerste vakantiedag gisteren was ik aan het werk.

Leukere moeder

Of ik er ook een leukere moeder van word, zoals veel vrouwen roepen? Daar kan ik niet met zekerheid antwoord op geven. Ook dat is een onderdeel van mijn schuldgevoel. Mijn werk is niet altijd makkelijk. Mijn oren zijn wanneer ik op de helpdesk zit niet van mij. Ik luister de hele dag naar de mensen die bellen en denk mee met hun probleem. Ben soms zelfs een tikje opvoedkundig bezig. Volwassenen reageren niet altijd volwassen. Dat is dus niet veel anders dan thuis. Wanneer ik thuis kom zijn mijn oren ook niet van mij. Ik vind dat niet altijd even makkelijk.

Op de dagen dat ik thuis ben, kan ik niet de hele dag in dienst van de kinderen stellen en in alle eerlijkheid, zo’n moeder ben ik ook niet. Ik hou van ze, wil alles voor ze doen, speel graag met ze, maar cijfer me niet weg en laat niet alles voor ze uit mijn handen vallen. We leven niet meer in de jaren 50. Toch heb ik meer tijd voor alle dingen die zij graag van me willen of verwachten wanneer ik niet werk en heb ik het en ben ik rustiger. En daar komt het schuldgevoel weer om de hoek.

Financiële rust

Dat er meer financiële rust is in huis wanneer ik werk, maakt ons wel leukere ouders en de extraatjes zijn natuurlijk ook voor de kindjes zeer welkom. Natuurlijk is mijn tijd waardevoller, maar de blijdschap van een nieuw jurkje, een “ja” als ze vragen of ze iets mogen of een heerlijk dagje uit voegt heus iets toe. De financiële rust, geeft mijn man en mij rust, waardoor het echt een stuk leuker en makkelijker is.

Thuisblijfmarjo vs. Werkendemarjo

Toch zal ik het liefst ook buiten de deur blijven werken. Ik vind mijn werk en collega’s gewoon ontzettend leuk. Ik ga elke dag met plezier naar mijn werk. Ondanks dat het tijdelijk is, ben ik inmiddels al weer een jaar aan het werk en ondanks dat ik twijfel of ik er een leukere moeder door ben, blijf ik zolang het mogelijk is, drie dagen per week Marjo. Even geen mama, even niet spelen en zorgen. Hoe raar het ook klinkt, minder het gevoel van moeten. Focussen op twee dingen: werk en collega’s.

Mét af en toe dus een flinke dosis schuldgevoel. Want hoe ik ook mijn best doe, óf ik besteed niet genoeg tijd aan hen, óf niet genoeg tijd aan het huishouden. Ergens lever ik op in nu ik een moeder ben met werk buiten het huis én werk vanuit huis voor mijn bedrijf en de grootste angst is wel dat het te koste van de kinderen gaat. Dat zij te kort komen. Toch ben ik blij dat ik werk, want het laat wel zien dat je keuzes kan maken. Je hebt als vrouw de vrijheid om te werken, je hebt als moeder de keuze om te werken. ‘Vroeger’ stopte je met werken, omdat je kinderen had gekregen. Vanzelfsprekend. En dat is wat ík later aan mijn kinderen wil vertellen en nu wil laten zien. Dat er vrouwen gestreden hebben om te bereiken dat vrouwen een keuze hebben. Dat je behalve moeder, ook vrouw mag zijn, je eigen bedrijf kan starten, een carrière mag hebben, maar dat het niet hoeft.