Powervrouw vs WiFi! In het leven van een alleenwonende vrouw zijn er bepaalde klussen in en rondom ’t huis waar je eigenlijk een kerel voor nodig hebt. Een grote groep voormoeders en feministisch aangelegde vrouwen schudt nu meewarig het hoofd. Huppekee de hele feministenbeweging 70 jaar terug in de tijd dankzij mij. Want waar deden jullie het voor in de jaren 50 als anno 2018 dit de gedachtes zijn van een zelfstandige, vrije vrouw.
Hierbij dan ook mijn welgemeende excuses hiervoor. Anyway, nu ik een paar voorbeelden wil noemen bedenk ik dat het met name om vieze/nare of zware klussen gaat. En de reden dat ik ze liever niet doe niet eens is dat ik ze niet kán doen maar omdat ik ze niet wíl doen. Daar zit een klein verschil in en dat maakt het minder ernstig (vind ik), want de wil van een vrouw is toch ook heel feministisch. Ik wil die klussen uiteraard niet doen uit angst mijn frêle handen te bevuilen en mijn pas gemanicuurde nageltjes te beschadigen. (Dat laatste is een grapje, ik beschik namelijk over kolenschoppen van handen en niet over gemanicuurde nageltjes).
Testosteron klussen
Goed, klussen die ik liever niet doe: Onder de grond kruipen om de watermeter af te lezen. Dit heeft ook een praktische reden; ik ben namelijk bang dat ik met mijn riante achterwerk (waar ik dan weer wel over beschik) klem kom te zitten waardoor ik de rest van mijn leven ondergronds zal moeten leven. Dan is er het huisvuil naar de container slepen en mijn ramen op 2 hoog aan de buitenkant wassen.
Dat eerste doe ik heus wel, meestal omdat ik het zat ben te struikelen over een volle zak in de gang en voor dat laatste huur ik heel decadent een (mannelijke) glazenwasser in. Wat weer typisch is aangezien de meeste schoonmakers die ik ken vrouwen zijn maar de meeste glazenwassers daarentegen mannen zijn. Voor het laten blinken van glas en het verwijderen van duivenpoep op 2 hoog heb je blijkbaar een behoorlijke dosis testosteron nodig.
Powervrouw vs WiFi
Deze klusjes kan ik zo even bedenken en toen was daar vanochtend opeens de horrorklus allertijden. Een modem aansluiten. Omdat je daar een afgeronde HBO opleiding ( en/of een minstens zo’n grote dosis testosteron als voor duivenpoep verwijderen) voor nodig hebt en ik dat beiden niet heb dacht ik dat ik dit dus niet ging redden.
Gedwongen echter door het idee een weekend wifiloos (ooh de horror) te moeten overleven besloot ik een poging te wagen. Toen ik wakker werd was er namelijk geen wifi. Het zweet dat me uitbrak kwam niet alleen door de temperaturen buiten. Het kwam vooral door de bewustwording dat er voor mij geen Netflix en Chill zou zijn. Ik ging dit varkentje wassen.
Gewoon doen wat Jip zegt
De instructies van Tele2 waren in Jip en Janneke taal. De tekeningetjes waren duidelijk en lachwekkend specifiek. Ik moest op een gegeven moment een stuk draad uitkleden zodat de koperdraad zichtbaar was…
Mij leek het niet verstandig, maar na het slaan van een kruis deed ik wat Jip me opdroeg. Et voila! En nu beschik ik over retesnel internet. Dat kan ik dus gewoon als alleenwonende vrouw. Geen man aan te pas gekomen. Het nadeel van ’t zijn van een alleenwonende, stoere chick is echter wel dat er niemand is die met je mee juicht. Of je feliciteert of je voeten masseert na het behalen van zo’n enorme en indrukwekkende overwinning.
En dat lieve mensen is de voornaamste reden dat ik dit nu hier schrijf. Ik zit klaar achter mijn retesnelle internet om felicitaties en bewonderende en ophemelende berichten in ontvangst te nemen…
Afbeelding powervrouw via Shutterstock
