Het is donderdagavond en donker. Onverantwoord of moet kunnen? Ik ga namelijk een blokje om. Lekker even wandelen. Gewoon omdat het kan. Omdat hardlopen even te veel is met mijn volle maag, na het Chinees van vanavond, waar ik wel een schuldgevoel over heb. Ik sta op het punt een selfie te nemen van mij en mijn frisse neus. Voor het weekoverzicht en om even naar René te sturen. René brengt namelijk de oudsten op bed en vond het een beetje gek dat ik ging wandelen. Door het idee van de selfie, gaan onwillekeurig mijn gedachten naar de selfie Anne Faber.
Of eigenlijk meer naar een aantal mensen en hun mening over Anne. Hoe ze het verzon in haar eentje te gaan fietsen, omdat het kon, om een frisse neus, met een dreigende regen. Op haar tijdstip fiets ik elke dag van mijn werk naar huis, ook ik zou ineens een andere route kunnen kiezen. Gewoon, omdat je die vrijheid en die keuze hebt. Of denkt te hebben in ieder geval. Dit blog typ ik terwijl ik in het donker, buiten loop, op net zo’n christelijk tijdstip als Anne fietste (en alsof dat verdorie iets uit zou moeten maken), gewoon omdat het kan. Ik zie boven in beeld, als ik dit tussentijds opsla dat Runtastic mijn locatie gebruikt. Top! Mijn gangen zijn na te gaan. En op hetzelfde moment wil ik dat het niet nodig is.
Onverantwoord of moet kunnen
Ik merk dat ik bij elke afslag mezelf toch even af vraag of het vertrouwd is of verstandig en het is nog maar half acht! Wie loopt daar? En neem ik dezelfde afslag als die twee jonge mannen met hoodies of loop ik eentje verder? Mijn route gaat expres al langs de weg waar het om dat tijdstip in mijn dorp nog druk is met auto’s, hondjes- uitlaters en hardlopers.
Wat zou ik het heerlijk gevonden hebben om door het recreatiepark te lopen, waar het vaak rustig is. Zo in het donker met de harde wind. Ik doe het niet, het wordt me onmogelijk gemaakt. Het zou moeten kunnen, maar het is onverantwoord. Niet al te lang geleden is er een potloodventer gespot en daar zit ik niet op te wachten. Had ik wel in het verlaten stuk Veendam gelopen, had ik keihard met Sweet Caroline mee kunnen blèren dat weer wel, maar ik durf het niet.
Stiekem een dansje
Een vriendin van me vertelde, als we het over mijn gevoel tijdens het wandelen hebben, dat zij voor tijdens haar wandelingen ook een aantal voorzorgsmaatregelen getroffen heeft. Daar ben ik blij om, maar tegelijkertijd wordt ik boos en verdrietig, want eigenlijk is het toch van de zotte! Ondanks dat het me boos en opstandig maakt dat ik me en anderen zich dus altijd onveilig zullen voelen geniet ik ongelooflijk.
Ik doe stiekem een dansje op straat tijdens Sweet Caroline, schreeuw mee met Kensington in mijn hoofd en voelde de wind in mijn haar. Na de ochtend die ik had met een opstandig jongetje en een emotioneel meisje, zowaar echt ontspannen van de kou en het donker! Dat ik onwijs vaak het gevoel kreeg dat ik wilde versnellen was een ontzettend goed teken én mijn hardloopschoenen zitten nog steeds fantastisch!
En mijn antwoord op de vraag; onverantwoord of moet kunnen? Het moet kunnen! In principe op elk tijdstip, zonder reden en met alleen maar dat gevoel van geluk! Dus ik stuurde een selfie naar René én ik deed nog een extra rondje om de vijver!
