Nog een nummer drie, of niet, als het aan mijn man ligt niet. Duidelijk, no doubt about it. Dus maybe is geen optie ben ik bang, toch, vraag ik me af of ik hem over kan halen, of ik hem over wil halen. Wel overhalen zodat hij vrijwillig nog een derde zou willen hoor, dat wel.
Zwangere vrouwen, baby-geluidjes, babyfoto’s, de ontzettende vertederende lieve momenten van mijn kindjes. Er is niet veel nodig om mijn eierstokken aan het rammelen te krijgen en mijn hoofd op hol te brengen. Zou ik zelf überhaupt echt wel een nummer drie willen, hoe zou ik reageren als mijn man zou zeggen: “Ja, is goed”, als ik er weer over begin? Ik weet het niet.
Er zijn zo veel redenen waarom niet. Ik wil mijn kinderen een goede toekomst geven, ook financieel. Ik weet niet of en wanneer ik weer een “vaste baan” krijg of hoe (snel) Mar-JoYa zal groeien.
Mar-JoYa is natuurlijk al een beetje mijn derde kindje en wat je aandacht geeft groeit. Een derde zal dus “ten koste gaan van” in de eerste plaats mijn twee mopjes + manlief en mijn bedrijf. Aan de andere kant denk ik wel (voor zover je dit kunt weten natuurlijk) dat Pollewop zich heel goed zal redden als middelste én Muppet is nu al een fantastische oudste…
Praktisch gezien is het natuurlijk heel overzichtelijk, twee kinderen. Als we met z’n vieren zijn is het een volwassene per kind, ik in mijn eentje heb precies twee handen. Er passen twee kindjes op mijn fiets. We hebben drie slaapkamers. Praktisch.
De vraag “hoe gaan we er mee om” komt uiteraard in onze situatie ook om de hoek kijken. De eerste zwangerschap was er niet zo maar, de tweede keer was het wel spontaan. Gaan we op voorhand grenzen bepalen of ” zien we wel of het schip strandt”. Hoe vrijblijvend is willen maar niet moeten?
Misschien speelt ook het besef dat het moment waarop “het er gewoon niet meer in zit” steeds dichterbij komt een grote rol in het geheel.
Hoe jong ik me ook voel, veertig komt snel dichterbij. Voor mij is dat een persoonlijke grens. Toen ik zelf jong was, vond ik mensen van veertig al praktisch bejaard. Dat gevoel kan ik soms niet loslaten. Als die grens voor bij is, is het voor ons nooit meer….
Nooit meer zwanger is natuurlijk ook nooit meer ochtendmisselijk, niet weer opgezwollen ledematen, geen zin in rare dingen, geen hormonale vulkaan in huis, nooit meer weeën, puffen, bevallen en nooit meer uitscheuren en gehecht moeten worden.
De vraag waarom wel vind ik eigenlijk moeilijk te beantwoorden. Onderbuikgevoel. Een oer-onderbuikgevoel. Iets anders kan ik het eigenlijk niet noemen. Rammelende eierstokken, een wens, een kriebel…
Daarnaast is nooit meer zwanger nooit meer janken om een echo, genieten van een hartslag of stiekem lachen om de plopjes en fladdertjes die alleen voor jou voelbaar zijn. Niet meer de leuke “vertellen dat het zo is momenten”. Nooit meer de voorpret van het verzinnen van een naam, het aanschaffen van de eerste spulletjes, het delen van het grote geheim met z’n viertjes en de liefde op het eerste gezicht. Dan hoor ik nu weer die stem in mijn hoofd; zijn dat dan DE redenen om het wel te doen?
“From the moment they placed you into my arms, you snuggled right into my heart”
Definitely maybe…..
♥MJ
Zo herkenbaar !!! Dit lijken bijna mijn eigen gedachten wel .
Wij zitten ook in deze fase. Bij ons was 3 kindjes een wens, maar nu toch ook de twijfel .