Het lukt me niet het een plekje te geven. Het zal tijd nodig hebben, maar nu ben ik erg bang. Bang om dood te gaan. De combinatie van gebeurtenissen op die ene ellendige, bijzondere, verschrikkelijke, nare, mooie vrijdag de dertiende. De achtbaan aan emoties. Het verlies, het afscheid, de mooie dienst. De aanslagen. De wereld. De terroristen hebben niet mijn haat, wel mijn angst. Gisteravond hakte het er weer even in. Het naar bed brengen van Muppet ging moeizaam. Heel moeizaam. Combinatie van factoren. Angst voor pijn aan het wondje boven zijn oog. Prikkels van het hele Sintgebeuren en het feestje voor Sint op papa’s werk. Misschien heeft hij toch meer besef van alles als ik hoop, denk en wil. Hij is in ieder geval net zo gevoelig als zijn mama voor de emoties in zijn omgeving. Hij wou niet slapen, kon niet slapen, zocht grenzen, ging over grenzen. Dat laatste gebeurde mij ook. Ik schoot van lief naar boos, van machteloos naar begripvol. Niets werkte, steeds begon het feest opnieuw.
Uiteindelijk uitkomst in troost, knuffelen en uithuilen. Dikke kus, lekker slapen, rust. Beneden zat ik net als vaak de afgelopen dagen niet lekker in mijn vel en voor het slapen gaan brak het. Wat als ook Muppet met hetzelfde gevoel in zijn velletje is gaan slapen? Wat als ik dan net als mijn vriendinnetje van vroeger niet meer wakker was geworden vanmorgen? Hoe ze ook gestorven is, ik ga er van uit dat zij er van uitging dat ze de volgende morgen wakker zou worden. Dát beangstigt me, beïnvloed me. Beperkt me.
Precies zo dachten de mensen die door de terroristische acties om het leven kwamen. “Veel plezier lieverd, tot vanavond”. “Komt goed. Jij voorzichtig en tot vanavond”. Dus ja, ik ben bang. Besef me de afgelopen dagen keihard, vol in het gezicht mijn sterfelijkheid. De angst om mijn kinderen te verliezen. De angst dat mijn kinderen mij verliezen. In gedachten maak ik voor de zekerheid afscheidsbrieven, afscheidsfilmpjes.
Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer doen.
Je mag niet leven in angst, alles komt goed. Laat het op je af komen. Ik steek mijn kop in het zand, maar lijk er even niet aan te ontkomen. Everything will be okay in the end, staat er sinds vrijdag de dertiende op mijn arm & daar probeer ik me aan vast te houden. Het vind een plek, het vind een weg, maar ik moet het even vinden. Dus nee, ze hebben niet mijn haat, wel mijn angst.
