Niet geluisterd alleen gekeken

Heel wat weekjes heb ik er over na gedacht of ik alle ellende van de afgelopen maanden opnieuw wou oprakelen. Toch besloot ik er iets nuttigs mee te doen, en wie weet lucht het op. Eigenlijk is ons verhaal 6 jaar geleden al begonnen bij de geboorte van onze dochter. Ze is met 38 weken en 32 uur weeën middels een keizersnee ter wereld gekomen.

Het probleem was dat het allemaal gewoonweg niet paste, en ze nooit helemaal is ingedaald. Drie maanden na de bevalling moest ik terugkomen voor een MRI van mijn bekken. Hieruit bleek dat het inderdaad allemaal erg krap was, met als uitgangspunt: “mocht je opnieuw zwanger worden, dan wordt het een geplande keizersnee” .

Door dit weetje heb ik jaren lang getwijfeld of ik nog wel een tweede kindje wilde hebben, aangezien ik de eerste zwangerschap niet echt als “leuk” had ervaren. Vorig jaar hebben we de keuze gemaakt toch te gaan voor een 2^e en wat een geluk dat we hadden, het is na een relatief korte periode ook gelukt. Naast alle kwaaltjes van misselijkheid, moeheid etc. verliep de zwangerschap op rolletjes, en na 36 weken werd ik dan officieel overdragen aan de gynaecoloog in het ziekenhuis vanwege mijn eerdere keizersnee en zover als wij wisten voor het plannen van de keizersnee.

Het plannen van de keizersnee

Toen wij in het ziekenhuis kwamen kwam de gynaecoloog binnenstappen met mijn bekkenmeting in de hand. “zo die verscheuren wij, hier doen we niks meer mee”. Volgens onderzoeken is gebleken dat bekkenmetingen niet meer gebruikt werden en dat de zwangere in kwestie te allen tijden gewoon zelf moest proberen te bevallen….
Dit sloeg letterlijk in als een bom. Wij ging inmiddels al 36 weken uit van een keizersnee en nu dit. Heel dubbel ook want uiteraard wilde ik het best zelf proberen, ze wilden alleen niet opwekken dus moest alles natuurlijk in werking komen.

Hier schrok ik dan weer van aangezien onze dochter er met 38 week er al niet door paste en het nu zomaar zou kunnen zijn dat deze 40 weken zou blijven zitten en ik het dan nog zelf moest proberen. De reactie van de gynaecoloog was “denk er maar een weekje over na”. Bij thuis komst heeft het zeker 2 dagen geduurd voor ik mijn boosheid over de gang van zaken iets van kon laten rusten, en ik met mijn hart een beslissing kon nemen.

WE GAAN HET ZELF PROBEREN….

De week erna in het ziekenhuis hadden we ineens een begripvolle gynaecoloog voor ons. Ze vertelde dat ze met uitzondering mij wel wilden inleiden in week 38 als ik het zelf wilde proberen, en of we hier weer een week over wilden nadenken. Inmiddels 2 weken verlof en onze wereld stond best een beetje op zijn kop wat keuzes betreft, en had nog geen moment kunnen genieten.

Uiteindelijk hebben we gebeld met het ziekenhuis en gemeld dat wij de maandag in week 38 kwamen voor inleiden en dat ik het zelf ging proberen. Zo gezegd zo gedaan, op maandag 15 februari melden wij ons in het ziekenhuis. Lieve zusters legden uit wat er allemaal ging gebeuren. Ik kreeg op de eerste dag een ballonnetje geplaatst om ontsluiting en weeën op te wekken. Hier heb ik de maandag mee rond gelopen zonder al te veel resultaat. Op dat twee zat het ballonnetje redelijk los, en dus kreeg ik inwendig medicijnen als zijnde weeënopwekkers. Pas na de 3^e pil begonnen de weeën goed door te zetten. Tegen de nacht braken mijn vliezen, en ik kreeg hoop, zover was het met onze dochter nog niet gekomen en ik zat al op 4 cm ontsluiting. Op naar de kraamkamer vol hoop en met héél erg veel weeën. ik heb midden in de nacht nog een ruggenprik nog gekregen, de weeën waren niet meer op te vangen.

Niet geluisterd alleen gekeken

Dag 3, woensdag ochtend 7.30 nog 4 cm. ontsluiting en daar vervloog onze hoop, we hadden besproken dat als het bij dag drie nog niet zover was hij gehaald ging worden. Een 2^e gynaecoloog kwam binnen en deed inwendig onderzoek en bij de woorden: “Ja, die gaan we halen hij is nog helemaal niet ingedaald” was ik er klaar mee. Er is werkelijk NIETS met mijn verhaal van vorige keer gedaan, niet geluisterd alleen gekeken naar de “nieuwe onderzoeksresultaten” gelukkig had ik verder geen tijd hierover na de denken, er kwam nieuws: de OK was vrij dus we gaan hem NU halen…Gelukkig is er om 9.23 op woensdag 17 februari onze zoon Xavi gezond geboren middels een keizersnee. Even was ik vergeten wat er allemaal aan vooraf was gegaan, was vertrokken naar de blauwe wolk met het idee daar voorlopig te blijven zitten.

Na een aantal uurtjes kreeg ik bezoek van de gynaecoloog, en ze vertelde niet hetgeen ik had gehoopt. Ze vertelde dat ze enorm blij was dat het toch een keizersnee was geworden. Op het moment ze mijn oude litteken openmaakte, scheurde mijn baarmoeder mee open. Alle geluk dat ik dus al op de OK lag toen dit gebeurde, alleen ook even een reality check dat het dus ook allemaal heel anders af had kunnen lopen. Er werd mij verteld dat als ik dus op woensdag nog 2 cm. extra ontsluiting had gehad, ze mij hadden laten liggen tot het moment ik mocht persen…alleen dit was dus verschrikkelijk mis gegaan, omdat als ik had geperst mijn baarmoeder al was gescheurd! Dit was zo’n gevaarlijke situatie geweest voor zowel mij als mijn kind. Wetend dat de OK in Winschoten op een andere verdieping is, had Xavi en/of ik het misschien niet eens overleeft. Nu zal iedereen zeggen, ja maar het is niet gebeurd dus wat zeur je, nou geloof mij ik ben nu na 4 maanden nog steeds bezig dit een plekje te geven. Het feit dat alles op de wetenschap wordt gegooid en het verhaal van een zwangere niet gehoord wordt vind ik verschrikkelijk!

Wel fijn dat ik er nog drie gesprekken met de gynaecoloog over heb gehad, ze heeft mij ook aangegeven dat ze blij is dat het zo is afgelopen, en dat ze een enorme fout hebben begaan door NIET te luisteren. Mijn tip voor elke andere zwangere, zorg dat je gehoord wordt en zorg dat je eigen gevoel goed is. Onze kleine man al bijna weer 4 maanden, gezond en vrolijk…….blij dat het zo is afgelopen.

Ik ben Sabina, 30 jaar en moeder van inmiddels 2 gezonde kids Zoey van 6 en Xavi van bijna 4 maand.

Reacties

reacties