Normaal gesproken reageer ik niet zo veel op mediaberichten op mijn blog, omdat ik zie dat het vaak wel gebeurd. Ik vind het dan lastig om origineel te blijven. Verder hoef ik ook niet altijd overal iets van te vinden of er iets over te zeggen.
Ook met filmpjes die ineens viral gaan doe ik via mijn blog niet veel. Soms deel ik ze wel eens op mijn persoonlijke pagina, maar daar blijft het wel bij. Vandaag echter blijft er maar een filmpje voorbij komen waar ik het enorm moeilijk mee heb, zonder dat ik hem gekeken heb. Ik kan het niet. Zo ontzettend veel dubbele emoties door mijn lijf……..& veel gevoelens die ik niet (meer) wil voelen.
Het gaat om dit filmpje wat veelvuldig om mijn tijdlijnen van de sociale media gedeeld wordt. Hoe moeilijk en zelfs pijnlijk kán het zijn dit filmpje “voor je kiezen te krijgen”.
Een gezond kindje is natuurlijk het allerbelangrijkste, maar het geslacht van je baby kan heel wat teweeg brengen. Zoals wanneer je na zes jongens eindelijk een meisje blijkt te krijgen!
Posted by Moeders voor Moeders on vrijdag 10 april 2015
Daar begint voor mij de achtbaan, het dubbele gevoel. Want natuurlijk kan niet altijd iedereen maar rekening houden met elkaar. Natuurlijk heeft deze lieve mevrouw het recht om rondom dolgelukkig te zijn dat ze na zes jongens eindelijk een meisje verwacht. Ik voel me ook ontzettend verwend met én een meisje én een jongetje. Ik voel me gezegend met twee kindjes & nog gezegender met het feit dat ze gezond zijn. Nooit een voorkeur gevoeld, nooit een voorkeur gehad. Makkelijk.
Toch kan ik dit filmpje niet kijken. Ik kan me er niet toe zetten om het aan te zetten. Diep in mijn hart vind ik dat deze mevrouw namelijk alleen maar blij mag zijn omdat ze een wonder verwacht.
Dat ze blij mag zijn dat zwanger worden “er in zit”.
Dat het kindje hopelijk helemaal gezond mag groeien in een prachtige zwangere buik.
Dat ze dankbaar moet zijn dat er al zes rondlopen.
Dat ze alles op alles moet zetten om dit meisje zichzelf te laten zijn en haar niet te laten voldoen aan het ideaal beeld wat zij heeft van een moeder-dochter band.
Dat ze haar stinkende best moet doen om dit meisje niet op haar tenen te laten lopen om aan mama’s wensen te voldoen.
Natuurlijk zegt haar reactie op het feit dat ze een meisje verwacht NIETS maar dan ook NIETS over haar dankbaarheid. Ongetwijfeld is ze blij dat ze überhaupt na zes keer nog een zevende keer het wonder mag ervaren. Ze weet vast dat het er om gaat dat het kindje gezond is en blijft.
Mijn reactie zegt iets over mezelf en mijn verdriet voor anderen.
Als het mij al zo’n pijn doet, als er tranen branden doordat ik terugdenk aan de periode van toen. Je afvragen of het ooit goed komt, de vraag of je grenzen moet verleggen en hoeveel. Daarvoor nog, je afvragen of het aan jou ligt of aan hem. Waarom jullie?
Hoe zwaar en verdrietig zou dit dan kunnen zijn voor de mensen midden in het proces, de behandeling, de rouw, het verdriet. Hoe moet dit voelen voor mensen die net een kindje verloren hebben. Mensen die zich neer moeten leggen bij; “Het zit er niet in en we weten niet waarom”. Mensen midden in een adoptieproces omdat het niet anders kan. Want vergis je niet, de cijfers liegen er niet om!
Het moment dat ik het gevoel kreeg dat ik moest reageren was op het moment dat Moeders voor Moeders het filmpje deelde. Mijn eerste gevoel; hoe kun je dat nou doen! Jullie zouden helemaal beter moeten weten. Toch zag ik ergens een reactie van iemand voorbij komen (op de 1 april-zwangerschapsgrappen) dat het haar juist wel opluchtte om er af en toe maar om te lachen en het af en toe te relativeren, terwijl ze het niet makkelijk had. Dat gevoel zouden de likers van Moeder voor Moeders ook kunnen hebben natuurlijk. Daar zit het hem denk ik. Je kunt niet altijd met iedereen rekening houden, het altijd iedereen naar de zin maken. Het belangrijkste is waarschijnlijk het besef dat iets leuk kan zijn voor de één en tegelijkertijd het hart kan breken van een ander.
Voel je vrij om dit soort filmpjes te delen, voel je vrij om er van te genieten. Besef je alleen bij alles wat je verspreid, dat niet alle filmpjes voor iedereen even leuk zijn…..voordat je op de send, tag of delen knoppen klikt.
En dit lieve mensen moest ik gewoon wel even kwijt!
Lieve groetjes
♥MJ
Ik ken iemand die drie meiden had en dolgraag nog een keer zwanger wilde worden.
Het maakt niet uit wat het zou worden als ze nog maar één keer zwanger kon zijn!
Ik snapte zoiets niet, totdat ik haar wens/ verlangen /verdriet van dichtbij meemaakte en zag dat haar 4e kindje net zo’n grote wens bleek als mijn 1e.
Heel bijzonder!
Uiteindelijk werd het ook nog een zoon! Iets wat voor de buitenwereld GEWELDIG was maar voor haar ABSOLUUT niets! Maar dan ook NIETS uitmaakte.
Kinderen krijgen is een geschenk, als ze gezond zijn en blijven mag je dankbaar zijn!
XxX moeder van 3 kinderen. (2 meiden 14 en 17 & 1 jongen van 19)
Ik begrijp je reactie het is een geschenk als je kinderen mag krijgen. Mijn moeder heeft er 16 jaar over gedaan om mij te krijgen en ik was eigenlijk in één keer zwanger. Het leert mij om dankbaar te zijn met het kind wat je krijgt. Jongen of meisje en dat het, het belangrijkst is om een gezond kind te krijgen. Al besef ik wel dat dit filmpje een momentopname is. Ik ga er vanuit dat dit gezin bewust een groot gezin is, waar ze heel blij mee zijn, dat deze vrouw er al helemaal vanuit ging dat ze een jongen zou gaan krijgen, want na 6 keer nog een meisje, zou ik ook niet meer verwachten. Als ik er zo naar kijk dan vind ik het wel een heel leuk filmpje.
Daphne onlangs geplaatst…Vijf x Asperge Recepten
Dat is inderdaad precies die andere kant van het verhaal. 16 Jaar…..daar ben ik echt stil van. Mooi dat je hetzelfde verhaal kan begrijpen door er net even anders naar te kijken hè. Soms moet je echt even in iemands schoenen gaan staan of er zelfs een paar meter in lopen om het echt goed te zien..
Ik heb het wel gekeken maar ik moet zeggen dat ik nooit zo tegen dat ‘Amerikaanse’ gedoe kan. Hoe vaak ik al wel niet te horen heb gekregen bij de tweede dat het gewoon jammer was dat hij een jongen was. Nee dat vind ik niet jammer, ben dolblij met mijn twee ventjes en ik vind het een wonder dat zij mijn kinderen zijn!
Maar over geslacht, tja, kan me er soms wel wat bij voorstellen als je een voorkeur hebt, zolang je maar geen afkeur hebt van het andere geslacht.
Tamara onlangs geplaatst…Zwangerschapsupdate week 32!
Dat heb je mooi gezegd, voorkeur en geen afkeur. Het had mij echt oprecht niet uitgemaakt. Ik had zelfs een beetje verwacht dat de tweede ook een jongetje zou zijn omdat ik mezelf meer als een jongensmoeder zag. Lijkt me ook super stoer, twee van die broers ♥