My not so picture perfect life #2

Volwassenen en hun vervelende besef van tijd tegenover twee kinderen die nog nooit enig besef van tijd hebben gehad. Het is en blijft een dingetje. Soms een klein dingetje, van ongeveer een minuut of vijf, misschien tien. Paar keer vragen of schoenen aan kunnen, of er een jas aan getrokken kan worden of misschien nog iemand moet plassen. Te overzien.  Soms is het een drama ter grootte van de omvang van de wereld. In onze ogen, die van de kinderen of voor ons allemaal tegelijk. Drama, Diva-Drama, een enorm boos jongetje.

Bizar hoe het soms mis kan gaan en dat je als je terug kijkt er de vinger niet op kan leggen hoe in de wereld het zo uit de klauwen liep. Dat Muppet en ik dan ook nog wat autistische OCD trekjes met een vleugje HSP hebben, maakt het niet makkelijker. Zo ook zaterdag. We wilden niet te laat in Amsterdam zijn, dus wekker gezet, Muppet wakker gemaakt zodat hij nog even bij kon trekken bij manlief. Ik sprong meteen door onder de douche, konden daarna de kids en dan man. Strak plan leek ons.

My not so picture perfect life #2

Voor ze onder de douche stonden duurde maar en duurde maar, niemand die zijn slaapspul uittrok, alleen geouwehoer en niet luisteren. Uiteindelijk dan maar even helpen, ikzelf zou me dan later wel aankleden en opmaken. Dan willen, moeten en zullen ze het ineens zelf doen. Boos als het niet meer mag.  Alsof de wereld vergaat.

Diep adem halen, iets met onvoorwaardelijk ouderschap, iets met rust bewaren, iets met de volwassene zijn. Stapje terug. Twee seconden. Actie-Reactie. Lieve vrede?

Onder de douche lijkt het goed te gaan, fout gedacht. Niet slim geweest, maar samen onder de douche gezet, soms weet je wel waar het mis gaat. In het begin klonk het lief en schattig en dacht ik dat ik me wel even aan kon kleden, op kon maken en dan samen met manlief snel de koffer in kon pakken. Zo schattig waren ze samen bezig. Dat soort dingen moet je niet willen, moet je niet van te voren plannen en al helemaal niet hard op zeggen tegen je man. Alsof ze het voelen, weten, het er om doen. All hell broke loose!

Let it go, let it gooooo, let it goooooooooo! Nope, lukte niet! Spul onder de douche vandaan, in de kleren, no mercy, op naar beneden. Waar er nog gegeten moest worden, jassen en schoenen aan moesten en het spul in de auto moest. U kunt er zich een voorstelling van maken. Ik ook, als ik cabaretier was. Korte samenvatting: we zaten een tikje later, met gezichten op onweer, op weg naar een vrolijk gezinsuitje, waar we allemaal even geen zin meer in hadden.

Er is geen pijl op te trekken, lieve mama, boze mama, geduldige mama, soms maakt het niet uit. Wel structuur en afspraken, geen structuur en afspraken. Grenzen stellen, grenzen laten gaan. Streng zijn of sprake laten zijn van een grijs gebied? Laten we het er maar op houden dat het tijd was om weer naar school te gaan, dat we twee peuterpubers hebben en dat deze moeder soms maar iets doet. Niet altijd even sterke combinatie’s. Onvoorwaardelijke liefde; hell yeah! Onvoorwaardelijk geduld; hell no!

In de auto op weg naar en in Amsterdam zelf ging het gelukkig onvoorstelbaar goed. Helmaal aangezien we in alle hectiek vergeten waren om iets mee te nemen voor in de auto, waar ze zich mee konden vermaken. Trotse mama! In Nemo merkte je nog even dat Muppet de indrukken een plekje moest geven, rustig werd en er toen echt van genoot. Pollewop kreeg het af en toe nog op de heupen als ze haar zin niet kreeg, maar daar ging papa wonderwel mee om, terwijl ik met Muppet de “grote-jongens-dingen” deed.

Best vreemd, dat zondagmorgen, na het ontbijt, in de hotelkamer, het hele feest weer opnieuw begon en we er alle vier even niet van geleerd hadden. Ondanks alle rust en tijd die we namen om klaar te maken, te ontbijten en weg te gaan. Ik eindigde uiteindelijk met een compleet nat pak. Misschien hadden we ze toch maar niet samen in bad moeten gooien voor we weggingen, maar ja, belofte maakt schuld. Dikke bult!

Reacties

reacties