We zijn op weg naar huis, gelukkig, we bleven geen seconde langer! Wat een leuke middag “er even uit” zou worden eindigt met een krijsend, oververmoeid niet voor of achteruit willend kind, een blauwhelmende moeder en een troostende vader tegen over elkaar. Een ontzettend persoonlijk blog waarbij ik een moment getwijfeld heb, waarna ik toch op de “publiceer”-knop klikte.
Zondag is bij ons vaak een dag dat we er wel even uit willen, maar niet altijd weten wat dan te doen, met een kleine wens om misschien toch niet lekker thuis om te klooien. Vandaag was niet heel veel anders, maar ineens besloten we dat we met dit lekkere weer wel naar Termunten konden. Iets gehoord en op Facebook voorbij zien komen over een strandje en vis eten, leuk dus!
Vanmorgen nog even snel gewerkt, daarna gewapend met tas met handdoeken, emmers en schepjes op pad. Leuke rit er naar toe, beetje vreemd via industrieterrein, maar ach, op weg naar strandje en zon!
Moet jij ook plassen?
Daar aangekomen moet Pollewop plassen en ik ook, voor de zekerheid vraag ik Muppet vijf keer, maar die hoeft heus niet! Vieze toiletten, maar gelukkig vochtige doekjes dus prima te doen en ach, op weg naar strandje en zon! Via de trap de dijk over en….onze gezichten moeten hilarisch geweest zijn! Een strandje zo groot als een peuterzandbak, helemaal vol! Omgedraaid en terug met een irritatie peil die een stukje lager ligt en een Muppet die tóch moet plassen.
Zandbak met zwarte meuk
Volgens wederom foto’s zou er een stukje daar vandaan nog een strandje zijn in Delfzijl. Vol goede moed die kant op want, hey, strand en zon! Kort samengevat: een iets grotere zandbak, vol zwarte meuk en glas, loslopende honden en beton. Toch is het strand en toch is het zon en er is ruimte, dus ik besluit er met de kinderen iets leuks van te maken. Manlief moet het nog een beetje verwerken.
Muppet en ik gaan samen scheppen en zandkastelen bouwen. Pollewop gooit met zand, manlief heeft daar last van. We spreken af dat ze niet meer met zand mag gooien en uiteindelijk hebben we zowaar een leuke middag.
En toen barstte de bom!
Tot….ik weet niet wat er gebeurde. Er barstte iets, een bom, haar stembanden haar irritatie peil. Oh ja, we gingen geen water meer halen. Het woordje “nee” haalt niet het beste naar boven in onze peuterpuber. We zouden zo de spullen pakken, dus nog even bij de handdoek spelen en dan naar huis.
Natuurlijk begrijp ik ook dat water leuk is, we hebben nog een flesje in de tas, mogen ze daar nog even mee spelen maar het “nee” had al zo’n averechtse werking dat ze dat niet meer meekreeg. Krijsen, schreeuwen, moord en brand.
All eyes on us, all eyes on us!
Kiezen tussen me opgelaten voelen, of me geen drol aantrekken van iedereen om ons heen. Soms ben ik een “ik-doe-maar-wat-moeder” en op dat moment weet ik het even niet meer. Iemand om ons heen begint zich er mee te bemoeien en steekt haar vinger op naar Pollewop en ik blauwhelm. Manlief neemt haar over, doet wat ik wilde doen en ik voel me machteloos, verdrietig en geef hem haar speen…….Soms een loedermoeder, soms een ik-doe-maar-wat-moeder en soms vreselijk onzeker.
Morgen bekijk ik nog eens de prachtige foto’s en koester dan weer de fijne momenten van deze dag, voor nu, ga ik even proberen het los te laten. Loslaten dat ik het even niet wist en loslaten dat nu heel veel moeders er van uit gaan dat zij het wel hadden geweten! Voor wie echt heel nieuwsgierig is naar wat ik met blauwhelmen bedoel, neem dan even de tijd voor dit =>
Heel herkenbaar! Weet je wat ik dan altijd tegen mezelf zeg: ach, andere moeders doen ook maar wat…