Hoe lief de kinderen soms ook kunnen zijn, getuige de afbeelding, het leven van een moeder kan er soms rauw aan toe gaan. Daarom is het ook fijn om de waarheid te delen met andere moeders. Weten dat je niet alleen staat, weten dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat kinderen niet zaligmakend zijn. Dat het er soms hard aan toe gaat. De Mumlife Raw Tag is gemaakt door Elise Sheree, een moeder met een creatieve ziel. Een pure, eerlijke tag over het moederschap.
Laat ik meteen voorop stellen dat ik niet geloof in roze en blauwe wolken. Gewoon omdat het niet bestaat. Bij de geboorte van mijn kinderen zat ik echt op de bijpassende kleur wolk. Gelukkig dat wensen uitkomen, dat ik mama heb mogen worden. Toch zijn er altijd dagen dat je er van af valt. Keihard naar beneden sodemietert. Soms ook net op het randje blijft zitten. Dat het dondert en bliksemt. Soms ineens een regenbui op een verder zonnige dag! Het overkomt het echte weer en het overkomt ons allemaal.
Inhoudsopgave
Mumlife Raw Tag
Het zegt niets over de liefde voor je kind, meer over de slapeloze nachten, borst- of flesvoeding die tegenzit, meer huilbuien dan verwacht. Geniet van de mooie momenten, probeer niet over de rand te vallen en accepteer de bliksem en donkere lijntjes. En vraag hulp als het veel grijs blijft!!
Beschrijf jouw dag als moeder vandaag in één woord en leg kort uit
Moeizaam, maar dat zijn de dagen momenteel. Ik heb behoefte aan rust en om te cocoonen als voorbereiding op de bevalling. Mijn energieniveau is laag en mijn lijf meezeulen is zwaar. Er staat niets stil, terwijl ik dat graag even zou willen. De kinderen hun oren zijn in staking en iedereen was vrij humeurig. De monden zijn vrij groot, de tranen zitten hoog en iedereen heeft een beetje last van de spanning. Vermoeid, vermoeiend en moeizaam. Iedereen wil graag weten waar hij aan toe is, hoe het wordt wanneer de baby er is en de rust een beetje weer gekeerd is.
Wat is het meest uitdagende gedeelte om te ‘connecten’ met andere moeders?
Het meest uitdagende in connecten überhaupt: de energie opbrengen. De energie om te delen met de moeder die het allemaal het beste weet, met de geitenwollensokkenmoeder, maar ook met alle gewone moeders. Eigenlijk met alle mensen. Soms heb ik er gewoon geen zin in. Soms vind het wel jammer dat ik nog iets te sociaal ben en altijd maar netjes wil reageren en in elk kletspraatje mee ga. Het lastige is dat ik het de ene keer ook echt heel leuk vind en er de andere keer gewoon echt G E E N zin in heb! Mensen kunnen geen gedachten lezen en ik durf niet te zeggen: ‘Zout een eind op, ik heb hier geen puf voor of zin in!’.
Deel één vreselijk poep-moment. Die hebben we allemaal.
Straks zit ik er weer midden in, maar inmiddels zijn de twee die al rondlopen toch al weer een hele tijd zindelijk. Beide hebben ze natuurlijk wel eens tot de rug onder de kak gezeten. Alles uit en afhankelijk van de schade, alles in de prullenbak. Dikste weg met wegwerpdoekjes en de rest lekker onder de douche of in de gootsteen. Lekker fris weer in de kleertjes en door! Onderweg ook wel eens gebeurd. Dan alles met, desnoods een heel pak, wegwerpdoekjes (altijd een extra verpakking mee dus). Voor onderweg dus ook altijd van die luierzakjes mee, niet alleen voor de luier, maar ook handig voor de uitgespoelde kleertjes. Eenmaal thuis ook weer lekker wassen of douchen.
Hoe ga je om met publieke driftbuien van je kind(eren)?
Wisselend. Niet echt consequent, dat geef ik meteen toe. Ik neem mezelf mee in de opvoeding, heb ik een rotdag met een kort lontje, accepteer ik veel minder dan op een goede dag. In principe is het één waarschuwing, dan door de knieën en bij de arm vasthouden. Recht aankijken en vragen of het klaar is. Ik heb Elynn ook wel eens op de arm gepakt en ben zo met haar de winkel uit gelopen en naar de auto gegaan. Het hangt ook af van de reden van de driftbui. Ik kan ook gewoon niks zeggen, een knuffel geven en vragen of ze even willen helpen. Ach en soms, koop ik ze vooraf om, om de hele ellende te voorkomen.
Eerlijk: hoeveel schermtijd heeft jouw kind?
Veel. Ik ben niet zo anti-scherm. Werk zelf veel met telefoon, tablet en laptop. Ik merk alleen wel dat we er weer iets consequenter in moeten zijn. De regels even weer opnieuw ‘inprogrammeren’. Het wegleggen gaat weer iets lastiger. Eerder hadden we een vrij strenge regel. Eén uur per dagdeel. De ovenwekker werd gezet en na dat uur moest het scherm zonder mopperen weggelegd worden om het middag uurtje te houden. Werkte erg goed eigenlijk.
Nu zijn we iets flexibeler, soms ook omdat het wel even makkelijk en rustig is. Of zij dat rustmomentje wel even kunnen gebruiken. Alleen soms komt het neer op meerdere uurtjes per dag, achteraf vind ik het dan vaak te veel geweest. Ik ben er alleen nog niet uit of ik dat altijd zelf vind, of dat ik dat moet vinden. Ze kunnen zich namelijk even goed vermaken met kleuren en knutselen, buitenspelen, boeken of spelletjes en rollenspellen.
Wat is jullie makkelijke go-to-avondmaaltje wat jullie (te vaak) eten?
Patatjes met appelmoes en snacks uit de Airfryer was de laatste tijd de makkelijke en snelle maaltijd. Ook doperwtjes met rijst en mais is een ideaal makkelijk gerecht! Als we echt heen puf, zin én energie meer hebben, dan laten we pizza komen. Eén van de weinige dingen dat in het dorp bezorgd wordt.
Heb je vandaag geschreeuwd, gehuild of het moeilijk gehad vandaag?
Elke dag is op dit moment lastig. Hoogzwanger en bijna uitgerekend brengt spanning met zich mee. Het ene kind kan niet zo goed omgaan met het feit dat ik minder energie heb en sommige dingen gewoon even niet kan (op de grond zitten in een tent spelletjes doen bijvoorbeeld, ik kom er zo goed als niet in en al helemaal niet uit). Het andere kindje heeft last van de spanning. Wat verandert er en wanneer wordt dat concreet. Wat af en toe (en nu dagelijks) minimaal 1x resulteert in driftbuien, groot verdriet, onmacht en opstandigheid in al het andere. Gaan ze ’te ver’ dan komt er wel eens een wanhopig geschreeuwd: ‘houd op nu!’ of een heel boos: ‘op de trap, afkoelen!’ uit. Meestal nadat ‘al het andere’ heeft gefaald.
Ach, zoals Roseanne al zei:
I yell because I love you. When I don’t yell about something, I don’t care.
Helaas houd ik aan deze momenten geheid ’s avonds een huilbui over. Net als iedere mama heb ik het liever makkelijk, gezellig en rustig en trek ik mezelf in twijfel. Was ik niet te hard, te streng, had ik het niet met liefde op kunnen lossen? Het is immers ook spannend, het is immers ook vervelend dat mama niet zichzelf is. Of zoals Elynn zegt: ‘júllie wilden zo graag een baby!’.
Wat was het beste moment vandaag als moeder?
Vanmorgen, samen bij de achtertafel. Eerst samen ontbijten, toen met z’n drieeen nog even aan tafel. Man boodschappenlijstje maken, ik mijn notitieboek bijwerken en de kinderen kleuren. Samen. Zijn. Oh, en vanmorgen, toen ze toch met z’n tweeën nog even bij ons in het grote bed kwamen knuffelen. Nu ze groter zijn, gebeurd dat iets minder. Ze mogen zelf naar beneden en dat vinden ze ook maar al te leuk. En nu. Ik zit te werken, zij spelen stoelendans. Elynn heeft haar fietsdiploma gehaald met opa en heeft een echte K3 microfoon gekregen. Zij zingt met het liedje uit de microfoon mee en als hij stopt gaan ze snel zitten. Na elk rondje gaat er een stoel weg. Ze spreken van te voren even af wie, wie laat winnen. Gelukkige genietende koppies. I love it!
Wat is je geheime guilty pleasure om jezelf te belonen als moeder?
Echt een geheime guilty pleasure is het niet. Wat ik heerlijk vind is om, wanneer de kinderen op school zijn, op de bank te kruipen. Lekkers en koude koffie, Netflix én laptop. Beentjes op tafel, laptop op schoot, bloggen en op de achtergrond een favoriete serie. Nergens aan denken en schrijven en al het andere dat bij bloggen komt kijken. Netwerken, samenwerken, foto’s zoeken en bewerken. Heerlijk! Niet nadenken bij de was, het stofzuigen of de ramen waar ik graag iets beter door heen zou willen kunnen kijken.
Hoe vaak ervaar je schuldgevoelens als moeder?
Best vaak. Niet om de zielige sneue moeder uit te hangen. Toch vind ik dat elke dag dat ik andere keuzes had kunnen maken en vraag ik me af of ik de goede genaakt heb. Of ik mijn tijd eerlijk verdeeld heb. Ik ben geen wegcijfer of opoffer moeder. Niet de hele dag en alles staat in het teken van mijn kinderen. Ze moeten vaak even wachten. Even wachten tot ik een mail heb beantwoord, de wasmachine heb aangezet of hun brood heb gesmeerd. Ja, dat laatste doe ik ’s morgens, anders word ik helemaal een drammend monster i.v.m. tijdgebrek.
Het is niet zo dat ik zwelg in schuldgevoel, of dat ik mezelf elke dag een slechte moeder vind. Keuzes maken en daar achter staan, dát is vaak het probleem.
Deel één ding over het moederschap waar meer over gepraat/gedeeld moet (kunnen) worden.
Misschien moet er juist iets minder over ‘het moederschap’ gepraat worden. Het ‘praten over het moederschap’, bestaat nu vaak uit het delen van meningen en ultieme waarheden over het moederschap. Juist dingen waar moeders onzeker van kunnen worden. Met de wetenschap van nu maak ik bepaalde keuzes. Keuzes waar niet iedere moeder het mee eens zal zijn. Wél de keuzes waarvan ik geloof dat ze het beste zijn voor mijn kinderen. Daarom moeten we er minder over praten, meer van genieten en elkaar steunen als het even minder gaat. En natuurlijk samen de geweldige momenten van het moederschap delen. De armpjes om je nek, de onvoorwaardelijke wederzijdse liefde én het leren van elkaar!
Neem je zelf de Mumlife Raw Tag over, leuk, laat het weten in de reacties! Dan kom ik zeker bij je kijken. Vergeet je niet de bedenker van de tag te vermelden? Natuurlijk tag ik ook graag andere mama’s:
Cassandra van Momambition.nl (een online magazine voor mama’s met ambitie), Judith van Pinkpress.nl (een feel good site met een healthy insteek) nemen jullie hem over. Dan ga ik zo snel mogelijk de ‘Als ik een man was zou ik‘ tag invullen, waar Cassandra mij in getagd heeft ♥
