Wanneer je mijn strikjes #45 gelezen hebt, heb je gelezen over mijn mini-metamorfose. Vandaag is het precies twee weken geleden en wil ik je er graag meer over vertellen. Hij is nog niet klaar en de metamorfose had een reden die ik met je wil delen. Ik ben namelijk best wel een ijdeltuit. Helaas kan ik mezelf niet zo geweldig opmaken als ik zou willen. Op verschillende blogs zie ik beautybloggers contouren, eyeliner opbrengen die op beide ogen gelijk is en de meest prachtige vrouwen van zichzelf maken.
Puur natuur prachtig, met make-up je sterke punten accentueren ook heel mooi. Ieder moet doen waar hij zich fijn bij voelt. Voor mij geldt dus dat ik dat niet kan. Hoe graag ik ook zou willen. Wat ik wel wil en waar ik in ieder geval voor zorg is dat ik er verzorgd uit zie. Ook kan ik niet zonder minimaal een lik mascara over mijn wimpers. Bij voorkeur probeer ik de boel nog wat te egaliseren met foundation en smeer ik een glossje of stiftje op mijn lippen.
Het is niet zo dat ik mijn rimpels (die wonderwel nog niet in hele grote getale aanwezig zijn, ondanks mijn naderende middelbare leeftijd) vol plamuur en dat ik er van achter uit zie als lyceum en van voor museum.
De reden van mijn mini-metamorfose
Ik word grijs. Niet een beetje, ontzettend. Als ijdeltuit vind ik dat niet leuk! Het vervelendste is namelijk dat het nét te weinig is om mooi te zijn van zichzelf en dat het ook mijn uitgroei is en dus niet tot onderaan de punten doorloopt, maar zich halverwege een monnikskapje vormt om mijn hoofd.
Daar moest iets aan gedaan worden. Dus na 38 jaar een brunette geweest te zijn, zou het afgelopen zijn. Waarschijnlijk voor altijd. Wat je moet weten namelijk is dat ik ontzettend snel groeiend haar heb. Dus wanneer ik het bruin zou verven, dan zou er in no-time weer een enorme uitgroei zichtbaar zijn. Dat is de reden dat ik het zelf verfde en heel vaak. Niet alleen de uitgroei, maar alles. Ik had natuurlijk ook mijn haar laten groeien, dus er zat ik weet niet hoeveel verf in de uiteinden. Daarbij opgeteld mijn eigen roodpigment. Spannend!
Grijs, zilver, asblond en bruin. Zoiets
In overleg met de kapper besloten we te werken met wat ik heb en een combi te maken van grijs, zilver, asblond en bruin. Zoiets. Of het in één keer zou lukken was dus afhankelijk van mijn eigen haar en pigment. Er moet natuurlijk eerst ontkleurt worden om het te maken zoals het moet zijn.
Met de belofte dat ik met mooi haar naar buiten ging, durfde ik de uitdaging wel aan. Mijn kapster sowieso wel, die draait haar hand niet om voor een kleurtje. Een aantal folietjes en ontkleuring later, was het schrikken. Gelukkig was het toen nog niet klaar. De allerlaatste behandeling zou alles van afhangen. Het was wel al duidelijk dat het niet klaar was. Na het föhnen kon ik eindelijk het eindresultaat zien en echt afscheid nemen van donkere manen.
Even twijfelde ik over het resultaat. Ik vond het nog zo geel! Daar krijg ik jeuk van, van dat geel-blonde-ochtend-urine-kleurige haar dus ik sprak mijn twijfel uit. Wat M. toen zei, was de vinger op de juiste plek.
Stap één
Er zat nog warmte in! Ze vroeg me of ik warm blond misschien zag als geel en koud, asblond echt mooi blond vind. Toen ik door haar gerichte vraag daarover moest nadenken, besefte ik dat ze gelijk had! Door er op een andere manier naar te kijken, zag ik wel de prachtige kleur die het geworden was.
Daarnaast is het ook zo, dat dit stap één is naar het uiteindelijke gewenste resultaat. Ik heb aangegeven waar ik naar toe wil en Sandra heeft het in haar hoofd. Ik vertrouw haar volkomen. Ik mag 16 juni weer in de stoel plaatsnemen voor deel II en ik kan bijna niet wachten.
♥ Tot die tijd geniet van de kleur die het nu is, want ik ben hem echt ontzettend mooi gaan vinden. Zou jij het trouwens durven, zo’n mini-metamorfose of heb je het zelf wel eens gedaan? Ik ben benieuwd!
