Het lijkt nog maar net gisteren dat ik over zijn vijfde verjaardag schreef. Voor de liefste jongen. Toen was hij nog een kleuter. Dat vond ik al een ding. Soms kijk ik wel eens naar hem en dan vraag ik me oprecht af waar mijn baby is. Wat gaat het belachelijk snel. Elk cliché is waar en zo ook die dat alles veel te snel gaat. Ze zijn zo maar, zo snel groot. Mijn zoon. Geen baby, geen dreumes, geen kleuter meer, maar een jongen. Mijn kind is nu echt een kind! Dat gevoel dat je even niet kijkt en er zo weer een jaar voorbij is.
Onvoorstelbaar om te horen en te zien hoe hij groeit. Van het één op het andere moment leest hij. Wanneer hij leest kan hij terug vertellen in zijn eigen woorden wat hij net las. Zelfs mijn whatsappjes zijn niet meer veilig voor zijn oogjes. Zo leergierig en ‘op ontdekkingsreis’ als hij was als baby en peuter is hij gelukkig nog steeds. Ik merk dat hij geniet van verhalen waar hij iets van leert en ik geniet er steeds meer van. Uit het tien-minutengesprek bleek dat hij het op school ook prima doet en of je er nou voor bent of tegen, zijn cito-scores waren super! Juf voorzag geen problemen in groep 3 en ik liep gloeiend van trots weer naar huis.
Mijn jongen van zes. Mijn alles, mijn trots. Het is soms niet in woorden te vatten hoe bijzonder je bent. Ik zie zoveel van mezelf in je terug. Dat herkent, dat botst, dat maakt me jouw moeder. Die grote bruine ogen die zo nieuwsgierig de wereld in kijken. Je karaktertje, dát wat jou maakt wie je bent. Ik zou het hier allemaal kunnen noemen. Ik kan het niet. Ik wil dat voor mezelf houden. Voor de mensen die jou nog leren kennen een geheimpje bewaren. Wat ik over je schreef toen je vijf was, geldt nog steeds, maar ik zie jou en ik zie ons groeien en dat maakt mij sterker. Soms ook juist onzekerder. Dat hoort er ook bij en gelukkig ontdekken we nog steeds samen.
Ik schreef ook al eerder over het grote loslaten. Geen idee of ik het kan. Wanneer ik zie wat ander kinderen kunnen en mogen, vraag ik me af of ik niet te voorzichtig met je ben. Veel te beschermend, of echt mijn normen en waarden? Ik vind het een lastige vraag. Heb ik je wel alles geleerd en verteld wat ik vind dat je tot nu toe moet weten? Ben ik te voorzichtig met je? Allemaal vragen waar het antwoord wel op komt, waar we onze weg wel in vinden, met ons viertjes, want we staan er samen voor.
Mijn eerste, mijn oudste, Mijn kind is nu echt een kind & ik kan er niet bij. Het is overweldigend en bijzonder om jouw mama te mogen zijn. Helemaal om mama van jou en je zusje te zijn. Jij als grote broer. Het is zo mooi om te zien hoe ook jullie je weg vinden samen.
Gefeliciteerd met je zesde verjaardag! Kilometer 100
Wat mooi om te lezen. Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van je zoon. En het loslaten, iedereen doet het op zijn eigen beste manier. Hierin is geen goed of fout.
Saskia onlangs geplaatst…Zelf doen fase gemist?! Foutje van mama