Zeven jaar hebben we op Muppet gewacht. Zeven kloten jaren, niet over het algemeen hoor, in het bijzonder. Er waren in die zeven jaar heel veel leuke, fijne, geweldige dingen. Maar er was ook de miskraam. Er waren de onderzoeken, de uitslagen, de verplichte nummertjes. Wat een hel. Wat doesn’t kill you makes you stronger, het is waar. Het heeft mijn man en mij dichter bij elkaar gebracht. Daar is niets mis mee, maar ik zou het liever niet hebben meegemaakt.
In die zeven jaar fantaseerde ik natuurlijk over de prachtige dingen die het hebben van een kindje ongetwijfeld met zich mee zou brengen. Onvoorwaardelijke liefde. Dat oer gevoel, wat bij het mama zijn hoort. Zo’n mini mensje waar je zoveel van terug krijgt. Rozengeur, maneschijn. Dat. Heerlijk.
Als het er niet van komt, wordt de wens alleen maar groter, het gevoel van gemis alleen maar meer. Ik ging er dan ook van uit dat mama zijn fantastisch is & ik kon me niet voorstellen ze ooit achter het behang te willen plakken. We hadden er immers zoveel voor doorstaan.
Schoenen aan!
Niks is minder waar. Voor geen goud wil ik ze missen, maar mama zijn zuigt (soms). Big time. Niet alleen als ze baby zijn hoor en niet willen slapen, alleen maar huilen zonder dat ze kunnen vertellen waarom of lekker poepen in hun nét verschoonde luier. Ook als ze iets groter en naar verwachting iets meer zelfredzaam worden zijn er van die dingetjes.
Het begint vaak ’s ochtends bij het opstaan. Het dillema van zelf aan laten kleden, met het gevaar dat je dertig keer moet vragen of ze hun broek, rok, legging, jurk, schoenen, hemd, onderbroek of wat dan ook al aan hebben gedaan óf het maar helpen met aankleden, waardoor ze het noooooit leren. Hun kleren liggen klaar hoor, voor allebei, zichzelf aankleden kunnen ze prima, maar nét op dat moment laat het verstand ze in de steek en weten ze van voor niet meer waar hun onderbroek achter ze op de stoel ligt. Bij voorkeur de ochtenden dat je het meest op tijd staat (omdat je zelf de snooze-button te vaak hebt ingedrukt of omsingeld door twee kindjes weer te lang in het grote bed lag).
Broodje smeren, theetje drinken
Op naar beneden. We eten in principe bij de achter tafel. Dus ze kunnen er donder op zeggen dat ze met hun boekje of kleurspullen bij de tafel kunnen gaan zitten, terwijl ik ondertussen het brood smeer. Hier laat ik het puntje zelfredzaamheid even liggen. Eerst maar even de fijne motoriek beter ontwikkelen, dan kunnen ze altijd nog zelf smeren. Op de vraag: “Wat wil je op je brood”, is het negen van de tien keer, onmogelijk om binnen vijf keer vragen een antwoord te krijgen. Als ze dan al antwoord geven en je het ze voor zet, dan durven ze ook nog te zeggen: “maar dát wilde ik niet”. Ze hadden maar met een half oor geluisterd uiteraard. Zelfde geldt ook voor drinken. Er zijn ochtenden dat ik er maar gewoon niet aan begin. Ik zet ze iets voor en als ze het niet willen, jammer dan. “Dan niet!” is mijn motto in die soort gevallen. Dan heb ik het nog niet eens over de ochtenden dat ik een half uur bezig ben om duidelijk te maken dat de televisie ECHT niet aan gaat.
Roseanne met PMS
“De bank is geen klimrek”. “Niet rennen met een beker in je hand/snoepje in je mond/ op sokken op het laminaat”. “Laat je broer met rust!”. “Laat je zus met rust!”. “Kappen nou!”. “Ik zeg het nog één keer”. “Laatste waarschuwing”. “& nu ben ik er klaar mee, op de trap”.
Ik had zo gehoopt dat ik die liefdevolle moeder zou worden, die bij elke correctie van haar kindje liefdevol door de knieën zou gaan, het kind in de ogen zou kijken en overlopend van mededogen zou uitleggen waarom het gedrag van hun spruitje niet door de beugel kon, met daarop het vriendelijke verzoek dit niet meer te doen. Die mama ben ik af en toe, heus. Helaas niet altijd. Op die momenten hou ik nog steeds van ze, maar hebben ze het lontje opgemaakt. Weet ik even niet meer wat nog werkt. Lief, meegaand. Kort, consequent. Boos, straffen.
Af en toe ben ik meer Roseanne (we schreeuwen tegen elkaar, omdat we van elkaar houden) en in het ergste geval ben ik Roseanne met PMS (een aflevering om terug te kijken dames). Dan zuigt het echt even om mama te zijn en zou ik niets liever willen, dan elk kind op zijn eigen kamer te zetten om even lekker voor zichzelf iets te doen en even een me-momentje te pakken & heel soms……
♥MJ
Haha ik moest hier echt heel hard om lachen. Zelf zit ik nog midden in de babyfase en ondanks dat we een makkelijke baby hebben heb ook ik wel eens gedacht ‘mygod waar zijn we aan begonnen, ik kan dit helemaal niet’. En vooral ‘hoe doen andere moeders dit’?! Ik ben benieuwd wat er allemaal nog op ons pad komt maar dat het lang niet allemaal 1 groot feest is, dat realiseer ik me inmiddels ook ;-)!