Met al het vreselijke nieuws om me heen, word ik soms een beetje bang. Bang voor een schijnveiligheid, bang voor leven in reservetijd. Bang voor heren en mevrouwen die landen runnen, maar niet weten om te gaan met macht. Voor wat machtsgevoel met mensen doet én voor mensen betekent. Onrustig omdat ik er geen grip op heb.
Bang omdat er over onze hoofden van alles beslist en uitgevochten wordt. Unheimisch van het gevoel dat de wereld aan het vergaan is. Een angst voor wat er van de wereld wordt waar ik mijn kindjes op heb gezet. Het gevoel dat het allemaal nog erger moet worden voor het beter wordt!
Elke keer als ik denk dat het niet erger kan
Wat als…..en wat komt er nog meer. Elke keer als ik denk dat het niet erger kan, komt er weer een nieuwsbericht wat ik niet bevatten kan. Natuurlijk besef ik dat ik niet in angst kan en wil leven. Niet voor mezelf niet voor mijn kinderen. Kinderen voelen alles haarscherp aan -vandaar dat ze liever of juist vervelender worden als je moe bent- en zullen daar onbewust door beïnvloed worden. Daarnaast zou mijn leven stil staan als ik in angst zou leven en daar is het leven niet voor bedoeld.
Mama zijn in reservetijd
Soms zijn er van de momenten dat het me even niet lukt het om dat gevoel snel weer kwijt te raken. Dan wil ik even met mijn kop in het zand. Vandaag is zo’n dag en vandaag schrijf ik het even van me af….. De keuze voor kinderen was heel bewust, de eerste kwam er niet zomaar, dus we hebben echt wel bewust keuzes moeten maken, om wel of niet door te gaan en wat dan wel en wat juist niet. Daarbij spookte ook wel eens de bekende twijfel in verband met de staat van de wereld door mijn hoofd. Ik heb heel snel besloten om dit absoluut geen rol te laten spelen! Om mijn punt duidelijk te maken zei ik wel eens voor de grap: “Stel dat de moeder van Mandela, Moeder Theresa of Ghandi hadden gedacht: laat ik maar geen kind op deze wereld zetten”.
Wat ik vandaag gewoon niet van me af kan schudden zijn de kinderen die in ongelukkige, verdrietige, vreselijke situaties zitten. Hun ogen zien dingen die ze niet zouden mogen zien en er gebeuren verschrikkelijke dingen met ze. Vandaag voel ik me een beetje machteloos, nietig en klein. Ik kan niet alle kinderen overal tegen beschermen, al zou ik willen dat ik eigenhandig alle kinderen overal in een veilige situatie kon brengen.
Ik hou me maar vast aan deze woorden: Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end. – John Lennon – & knuffel, kietel en koester mijn Muppet en Pollewop vandaag extra ♥
Je bent geloof ik de derde blogger die hier over schrijft vandaag. De recente gebeurtenissen waren ook wel heel afschuwelijk. Je zou er inderdaad bang van worden.
Ik concentreer me op mijn eigen omgeving, en probeer het daar zo goed mogelijk te doen. Als iedereen dat doet, moet het toch goed komen?!
Ja lieverd..ook ik heb geleefd en leef nog met die angst. Wat gaan mijn kinderen en kleinkinderen nog mee gaan maken. Een van de eerste woorden die jij kon zeggen was ; actie. Er was niets anders op tv dan actievoerders die dat steeds scandeerden. Maar bovenal geniet ik van jullie allemaal. En net als jij weiger ik de angst te laten regeren. Alleen, soms is er zo’n dag….x x x
Goed geschreven. Ik merk dat ik het zelf ook erg lastig vind om met al dit ellendige nieuws om te gaan. vreselijke dingen terwijl ik gezellig over de markt loop.. we hebben er inderdaad geen grip op.
Heel mooi geschreven Marjo! Gevoelens die bij iedere moeder wel eens door het hoofd spoken, vat je schitterend samen!