En dan is er een hartje wat niet klopt en een wereld die vergaat. Ik heb een tijd getwijfeld of ik dit blog zou schrijven. Wil ik het verdriet weer toelaten, wil ik er weer doorheen? Of werkt het misschien wel mee om het een plek te geven, want het maakt niet uit hoe lang geleden en hoe pril in de zwangerschap, op het moment dat ik na zoveel jaar een positieve test in je handen hebt, was ik moeder, no matter what!

Op het moment dat er tijdens die eerste echo iemand naast me staat, die me vertelt dat het niet goed zit, dat is onbeschrijflijk. Eerst dringt het niet tot me door, dan komt het ongeloof en dan het besef en de tranen. Wat een boontje van 8 weken had moeten zijn, is niet meer dan een rijstkorreltje van 5 weken gebleven. Het rare is dat ik me verder niet heel veel meer kan herinneren van die tijd. Ik weet niet meer hoe we het onze ouders hebben verteld bijvoorbeeld. Geen idee hoe we het verder besproken hebben, eerst door de nare praktijk, want hoe nu verder. Een rijstkorrel is een rijstkorrel. Omdat het nog zo pril is, spreken we af dat we hopen dat het op een natuurlijke manier verdwijnt. Je lijf heeft er dan het minste last van. Wat het met je hoofd doet…..

Mama worden: Als het niet zo mag zijn

Voor mij was de miskraam zo’n raar idee, ik wilde er eigenlijk gewoon zo snel mogelijk vanaf. Als het er dan toch niet in zit, dan zo snel mogelijk er uit. Ik geloof het als er tegen me gezegd wordt dat dit het beste is, voor je lijf en voor je zelf qua rouwen. Dus ik laat het me overkomen. Zal niet te veel in detail treden maar het is ongesteld to the max en je weet waar het van komt. Dat dus. Duurde lang. Uiteindelijk te lang, dus weer naar de dokter, met een oer-gevoel dat ik dit niet langer wil en dat er structureel een oplossing moet komen.  Goed, ik mag naar het ziekenhuis, voor een curettage! Er is wel een kans op een beschadiging waardoor kinderen krijgen moeilijker wordt of helemaal niet meer kan. Is nu ook al niet echt peanuts….

Vreemd genoeg kan ik me verder niet meer heel veel herinneren, maar misschien blokkeer ik dat ook wel. Er waren alleen de enorme zenuwen voor het infuus en het gevoel van horror. Het wachten in de ruimte voor de operatiekamer tot de narcose werkt. Steriel wit, herinner me verder nog een grote felle lamp en een aantal mensen in de ruimte en een tweetal mensen achter glas. Dan besef dat ik straks niet alleen een stukje van mijn leven kwijt ben maar ook onze grote wens….. En of dat ooit goed komt? Je weet het niet.

Onzekerheid, angst, twijfel, het zijn gevoelens die je al liever niet voelt, maar zo lang, dat al helemaal niet! Ik ben nog steeds heel blij dat deze rollecoaster ons niet ons huwelijk heeft gekost. We zijn er samen volledig ingegaan en we zijn er samen weer uit gekomen. Still going stronger than ever ♥

Note I: Oktober blijft een lastige maand en de gedachte dat ze (of hij) nu zeven jaar zou zijn komt soms ineens ongemerkt heel hard binnen. Relativeren kan ik het inmiddels gelukkig goed genoeg, dat wordt mede mogelijk gemaakt door de liefste man, mijn familie en natuurlijk Muppet en Pollewopje ♥

Note II: deel 1 van deze serie vind je hier

Reacties

reacties