Dankzij een bericht van Liefdevol Dragen op Instagram vandaag besloot ik ook mijn verhaal te delen. We zitten momenteel in een vergelijkbare fase. Druk bedrijf en een man met drukke baan/opleiding. Allebei een gezin wat desondanks draaiend gehouden moet worden. Omdat ik straks vanaf januari geen werk meer heb naast Mar-JoYa, ben ik momenteel meer aandacht aan mijn blog aan het geven als anders. Wat je aandacht geeft groeit, zo krijg ik meer betaalde opdrachten en kan zo vast een buffertje opbouwen voor als ik niet meteen iets anders vind.
Voor mij zit de speciale opmerking van de mevrouw niet richting de spits in de ochtend. Die vergelijking gaat dus niet op. Als ik op de laatste ochtenden terug kijk, vallen die gelukkig juist mee. Wat ik herkenbaar vond in haar berichtje is het gevoel geleefd te worden, het gevoel dat je steeds holt en niet stilstaat, maar dat je dan toch gezien wordt. In mijn geval het idee dat iemand al een tijdje rondloopt met een gevoel dat over jouw kinderen gaat, zichzelf voorneemt om het te onthouden én de moeite neemt om het aan je te vertellen. Dat was fantastisch! Het gevoel van oprechte trots op mijn kinderen en indirect toch positieve vruchten van mijn opvoeding te kunnen plukken waren echt een strikje!
Mama is ook maar een mens
Soms raak ik gewoon wat overspoeld door de drukte, het continu “aan” staan en drie mini mensjes die afhankelijk van me zijn. Ik draag er aan bij hoe ze nu en straks in het leven staan. Dat vind ik best doodeng. Mama is ook maar een mens immers en ik doe de meeste momenten ook maar wat.
Gisteravond nog lag ik in de foetus houding om in slaap te vallen, twijfelend aan mezelf, als moeder. Het ging zo moeizaam. Dwars, niets was goed en naar boven gestuurd worden, dat wilde hij juist. Hoe harder een kind schreeuwt, hoe meer liefde hij nodig heeft. Maar mama is ook maar een mens. We gingen nog net niet met ruzie slapen. Maar eenmaal op bed vloog de dag me aan en kon ik me alleen maar afvragen of ik wel goed genoeg was. Wat voor mensjes ik de wereld in stuur. En nu, dankzij Miluska denk ik aan de mevrouw hier uit de buurt. De mevrouw die mijn kinderen zag en de moeite nam me even aan te schieten er over.
Brunchen in de Coop
Een tijd terug wilde Thomas graag weer eens met Elynn boodschapjes doen. René ging die dag al de weekboodschappen halen, dus het was niet echt nodig. Toch vond ik het leuk dat hij samen met zijn zusje iets wilde ondernemen en wil ik ook niet altijd maar “nee” zeggen. Ik haalde geld uit het kleingeldpotje en gaf ze het mee om snoepjes voor zichzelf te halen. Ze moesten ook iets voor Finn uitzoeken.
Ze bleven iets langer weg dan anders, maar niet zo lang dat ik me zorgen moest maken. Toen ze thuiskwamen gingen ze via de voordeur en ze waren nog niet binnen of Thomas riep al: “We hebben een broodje shoarma gehad!”. Ze hadden van een euro van hun geld een broodje shoarma gekocht en die hadden ze heerlijk samen op zitten snoepen bij het tafeltje met stoeltjes bij het koffiezetapparaat. Ik moest zo lachen en was zo vertedert tegelijk!
Fijn gevoel
Op een donderdag had ik Thomas na het werk opgehaald van een vriendje. Samen liepen we naar huis. Bijna bij huis, fietste er een buurvrouw op ons af, vlakbij ons stopte ze en hield ze stil. Ze legde een hand op mijn arm en zei wat ze al een tijdje wilde zeggen. “Ze zaten zo lief te eten samen”. Thomas en ik een glimlach van oor tot oor. We praatten even en daarna bedankte ik haar dat ze de tijd en moeite had genomen om dit tegen me te zeggen. Zij beseft vast niet hoeveel waarde dit voor mij had, maar wat was het fijn om mijn kindjes heel even door de ogen van een ander te zien.
❥ Om met de woorden van Miluška te spreken: dat betekent dat ik dat ook voor een ander kan doen. Het is klein, kost niets, maar doet iemand zo veel! Lees vooral ook even haar bericht om het te voelen.
