Op dit moment, terwijl ik dit schrijf, is mijn lieve kleine man naar zijn allereerste kinderfeestje en oh, wat vind ik daar veel van. Leuk voor hem, minder voor mij. Is dat zo’n moederding dat voor altijd blijft? Dat hij het naar zijn zin heeft zal ongetwijfeld zo zijn en dat het daar om gaat, dat weet ik ook….maar toch.
Het lijken er zo snel, steeds meer te worden, die dingen die kinderen zonder hun mama’s doen. Bah! Ik ben nieuwsgierig, wil om het hoekje mee kijken, wil zien wat hij meemaakt, wil zijn koppie zien als hij geniet ♥. Ik wil het liefst elke stap van zijn ontdekkingsreis bewust mee maken. Bij voorkeur bij alle eerste keren zijn handje vasthouden of het dus op zijn minst meebeleven en zo werkt het niet. Drie keer bah!
Zo’n moeder
Het ligt natuurlijk helemaal aan mij, maar ik kan er niet aan wennen. De eerste keer spelen vond ik al een dingetje en dat was bij een kindje waar ik de moeder al een beetje van kende. Bij het spelen is het toch vaak dat er één kindje komt, en er maar twee zijn waar je op hoeft te letten, maar nu, nu zijn er meer, oh als dat maar goed komt, straks ontsnapt hij even aan de aandacht. Er is een drukke weg voor het huis en…water….en….
Straks durft hij niet te zeggen dat hij naar het toilet moet, of wacht hij net even te lang…of…….
Mij zijn ze een keer vergeten. Ik stond nog in het huis terwijl iedereen al lang en breed met het busje naar ik weet niet meer waar gereden was. Sta je daar als kind alleen, in een huis, met water er voor, aan een drukke weg……
Het eerste kinderfeestje
Je weet wel dat het vast helemaal goed komt. Hij zal ongetwijfeld genieten! Lekker samen spelen met vriendjes van school. Altijd goed. Ik verheug me op de verhalen. Na het brengen kwam manlief al met een voorproefje thuis:
Meteen bij binnenkomst werd het cadeautje al in de handen van de jarige geduwd en werd het natuurlijk ook meteen van het papier ontdaan. “Oh Thomas, dit is het allermooiste cadeau wat ik ooit van jou gekregen heb”. Vol trots loopt Thomas nog even naar papa om die boodschap door te geven: “Papa, papa, dit is het mooooooiste cadeau wat R. ooit gekregen heeft”.
Dat Thomas het cadeautje helemaal zelf bedacht en uitgezocht had, dat maakte deze reactie van de jarige natuurlijk extra leuk. Aangezien ik zelf geen idee had, heb ik Thomas maar gevraagd wat volgens hem een goed cadeau zou zijn. “R. houdt van auto’s en van zwart, dus wil ik graag een blauwe auto aan R. geven”. Duidelijk dacht ik! De eerste winkel waar we binnenstapten stond in één oogopslag klaar wat het moest zijn. Kleine trotse man liep zelf wel even naar de kassa en droeg heel tevreden het tasje naar de auto. Om op te vreten ♥.
Ter afleiding blijf ik nog maar even aan het werk en is het voor ik het weet weer tijd voor papa om hem op te halen….toch?
♥MJ
