Dat je dan in zo’n ziekenhuis-hokje zit met een vriendelijke zachtaardige man, die je met zorgvuldig afgewogen woorden, een rustige blik en een oprechte “ik-begrijp-dat-het-voor-ouders-moeilijk-is” houding iets vertelt. Iets wat je moet, maar niet wilt weten. Soms is minder weten beter, ignorance is bliss….soms.
Het eerste kamertje ging prima. Er zat een vriendelijke mevrouw van wie Muppet een kleurplaat uit mocht zoeken, terwijl zij even met papa en mama ging praten. Hij hoefde zich alleen maar even laten wegen en meten. Daarna mocht hij voor zijn zus een kleurplaat uitzoeken.
Het tweede kantoortje was al helemaal snel klaar. Geen bijzonderheden? Nee, geen bijzonderheden. Mooi. Dat had onze apotheek ook al laten weten en wij bevestigen het, kan niet beter dus.
Nu in dit derde kantoor laat de vriendelijke meneer een bommetje ontploffen in mijn tere moederhart. Noem me een mietje, maar het is toch mijn kleine jongetje waar hij het over heeft. Met dat kleine tengere lijfje, die kleine handjes, die breekbare schoudertjes ♥. De ineens verlegen houding, wat maakt dat hij de anesthesist even geen handje durft te geven….terwijl hij anders (en net in de wachtkamer) zo vrij en gezellig is. Ik moet mijn tranen bedwingen. Mijn verstand weet heus beter, maar vertel dat de vezels in mijn lijf maar eens.
Deze meneer praat over een infuus en ik zie naalden in die kleine handjes verdwijnen. Dan volgt er een uitleg over een buisje wat zijn keel in gaat, gelukkig allebei als hij al onder narcose is, maar toch. Hij oogt ineens klein en dat maakt zijn keeltje nog kleiner. Ik krijg het warm en koud. Ik begrijp echt wel waarom en dat alle voorzorgsmaatregelen alleen maar beter zijn. Ik laat alles op me inwerken en stel de vragen om de antwoorden te krijgen die ik nodig heb, wat me gelukkig lukt.
In de auto naar huis, bel ik meteen voor het maken van een afspraak voor de operatie. Let’s get it over with. Hoppa! De datum wordt gepland en hij wordt op een spoedlijst geplaatst in verband met de vervelende oorpijn die hij er bij tijd en wijle van heeft. Ik ga me mentaal voorbereiden en ik probeer samen met manlief straks hetzelfde met Muppet te doen.
“Komt wel goed schatje” met een goed glas roosvicee, we weten waarvoor het moet en waarom we het doen en dat is een hele troost. Wat zal mijn lieve man er van opknappen gaan we van uit. Heerlijk, wat gun ik hem dat van harte!
Lieve groetjes!
♥MJ
Dat is niet niks. Maar fijn dat hij zo snel mogelijk geholpen wordt.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Blogland: warmte en hartelijkheid
Dank je wel voor je lieve reactie!
Zelfs na een paar keer meegemaakt te hebben went dit gevoel niet. Zo herkenbaar wat je schrijft. Maar inderdaad je weet waarom het moet. Sterkte ermee.
Miranda onlangs geplaatst…Winactie| Hoera ik kan lezen boekje voor je kind.
Een paar keer? Dan begrijp je het als geen ander denk ik, hoop wel dat het nu klaar voor je is?
Marjo onlangs geplaatst…Mama | het leed dat neusamandelen heet #2
Het komt goed schatje
Dank je wel!
Marjo onlangs geplaatst…Mama | het leed dat neusamandelen heet #2