Door Astrid – Op deze manier wil ik graag mijn verhaal doen omdat ik het belangrijk vind dat mensen met kinderen weten hoe het voelt om ongewenst kinderloos te zijn. En ik vind het belangrijk bespreekbaar te maken, dat mensen met een lichte verstandelijke handicap ook een kinderwens hebben of die ook mag uitkomen of niet. Mijn leven met een handicap…. een leven vol angst liefde en verdriet.
Eerst zal ik even in het kort vertellen hoe mijn levensgeschiedenis eruit zag. Ik zag 38 jaar geleden het levenslicht. Ik was op het oog een gezonde baby. Maar naar een tijdje waren mijn ouders toch wel een beetje bezorgd. Of alles wel klopte. Ik groeide op als iedere andere baby, maar na twee jaar was mijn fontanel nog niet dicht en werd dit onderzocht in het ziekenhuis. Na verloop van tijd was mijn fontanel toch dichtgegroeid dus een zorg minder voor mijn ouders.
Inhoudsopgave
Aangeboren chromosomale afwijking
Op mijn veertiende vertelden ze aan mijn ouders en mij dat ik een aangeboren chromosomale afwijking had. De dokters wisten dit dus al vanaf mijn tweede jaar. Hadden mijn ouders toch gelijk gekregen dat er wat met mij aan de hand was. Die chromosomale afwijking noemen ze het Grouchy syndroom. Bij mij is gelukkig niet zoveel te zien gelukkig. Ik heb wel een lichte leer en groeiachterstand dus bij mij valt het enigszins nog mee. Er zijn ergere gevallen bekend.
Leven met een handicap
Ik zat midden in mijn puberteit en moest dit zelf ook een plekje gaan geven. Wat ik dus best lastig vond. Omdat ik in die tijd ook heel erg gepest werd. Ook voelde ik me toch wel anders dan mijn leeftijdsgenootjes. Ik voelde me vaak buitengesloten. En kinderen zijn op die leeftijd gewoon heel hard. Was vaak alleen. En voelde mij dus ook vaak heel eenzaam.
Wat ik in die tijd heel graag mocht doen was dansen. Stijldansen vond ik heel erg leuk en vond daarin mijn uitlaatklep. De dansschool zat pal naast de supermarkt. Ik haalde daar in de pauze altijd een blikje cola en een reep chocolade. En daar werkte Erik ook. Maar er gebeurde niks tussen ons. Erik zei toen al dat ik ooit zijn vrouw zou worden.
Hij neemt mij zoals ik ben
Het heeft dus nog 11 jaar geduurd voordat we uiteindelijk een relatie kregen. Vanaf het begin van onze relatie kwamen kinderen al ter sprake.
In het begin van onze relatie hebben we wel wat opstart probleempjes gehad. Erik moest er erg aan wennen dat ik heel erg aanhankelijk was. En dat benauwde Erik.
Ik vertelde Erik gelijk dat ik een chromosomale afwijking heb. Voor Erik was dit totaal geen probleem en neemt mij zoals ik ben. En dat waardeer ik enorm. In het begin van onze relatie hebben we wel wat opstart probleempjes gehad. Erik moest er erg aan wennen dat ik heel erg aanhankelijk was. En dat benauwde Erik in het begin heel erg. Maar onze liefde overwon alles. We waren het er ook over eens dat wij samen kinderen wilden.
Goed voorbereid
We wilden ons goed voorbereiden op het ouderschap. We hadden met elkaar afgesproken dat we eerst een gesprek zouden hebben met de afdeling genetica. Voordat we verder zouden gaan met zwanger worden. Daar konden ze ons vertellen dat als we een kindje zouden krijgen, dat het baby’tje kans had op een hazelip (schisis) of op een klompvoetje. Toen we dat hoorden weerhield het ons echt niet om niet zwanger te worden. We hadden verwacht dat ze ons zouden gaan dat we kans zouden hebben op een zwaar gehandicapt kind. Maar die percentages waren gelijk aan een stel wat beiden gezond was. Erik heeft verder geen handicap en de mijne zou een beperktere invloed hebben dan verwacht.
Turbulente tijd
Ons leven was nogal turbulent in die tijd. We waren net nog geen jaar samen en we hadden ons eerste huis al gekocht. In juli 2007 kregen we de sleutel van ons droompaleisje. In ons huisje moest nog wel wat gebeuren. We hadden samen al wel gesprekken gehad over het stoppen met de pil. In augustus van 2007 besloten we om de pil de deur uit te doen. We waren nog druk in ons huis bezig dus het zwanger worden lag wat verder op de achtergrond. Zo had mijn lichaam ook de tijd om te ontpillen. Na een jaar was er in mijn cyclus nog niet veel veranderd, nog steeds niet regelmatig en een zwangerschap bleef daardoor ook uit.
De gang naar de huisarts werd snel gemaakt. Die stuurde ons door naar het UMC in Groningen. We konden eind september 2008 terecht. Na alle gebruikelijke onderzoeken. Kregen we te horen dat de zaadkwaliteit van Erik niet optimaal was. Maar ook niet superslecht om niet zwanger te worden. Ik kreeg Clomid voorgeschreven omdat mijn cyclussen varieerden van 40 tot 60 dagen, erg lang dus. Een heftige tijd omdat ik na twee weken na het slikken van de Clomid om de dag naar het ziekenhuis moest om echo’s te laten maken om te kijken of mijn eitjes voldoende gegroeid waren. Ik vond dat best heftig. En het legt zoveel druk op je.
Lichte vorm van Borderline
In oktober datzelfde jaar kreeg ik te horen dat ik dat ik een lichte vorm van Borderline heb. Omdat het al een tijd op psychisch gebied bergafwaarts ging. Een klap die we moesten verwerken. Toen we driekwart jaar verder waren hebben we een hele zware beslissing moeten nemen. Doorgaan met behandelingen om zwanger te worden, of stoppen. Het is uiteindelijk stoppen geworden want ik wilde niet dat mijn psychische gezondheid verder achteruit zou gaan door de medische behandelingen in het ziekenhuis. Want het brengt veel stress met zich mee kan ik je zeggen. Alle behandelingen die na Clomid komen zoals ICSI, IVF, eiceldonatie en elke andere behandelingen vraagt heel veel tijd en energie van je lichaam en geest.
Er zijn vast vrouwen die tot het uiterste gaan om kostte wat het kost een kind te krijgen. Ik moet zeggen ik heb heel veel respect voor deze vrouwen. Maar mijn lichaam en geest konden dat niet aan. Het heeft ons heel wat moeite gekost om deze beslissing te nemen. En naderhand kregen we niet altijd fijne reacties. ‘Wat stom dat jullie zijn gestopt om jullie droom te verwezenlijken, jullie waren al zo’n eind op weg’. Dat waren reacties die mij diep in het hart raakten. Ik heb toen voor mezelf gekozen. Gelukkig heeft Erik altijd achter mij gestaan. Maar dat neemt niet weg dat ik het nog steeds vervelend vind dat hij nooit papa zal worden.
Hoe nu verder
Een paar weken nadat we definitief waren gestopt met de behandelingen hebben we nog een gesprek gehad in het ziekenhuis over hoe het verder zou gaan. En wat ik het beste zou kunnen doen op het gebied van anticonceptie. Ik heb toen eerst gekozen voor een spiraal. Maar dat werkte bij mij totaal niet ik voelde die spiraal zitten en het deed pijn. Een jaar later heb ik me toen ook definitief laten steriliseren. Daar heb ik nooit spijt van gehad. We zijn inmiddels 8 jaar verder. Het feit dat wij geen pappa en mamma zullen worden heb ik inmiddels een plek kunnen geven. De scherpe kantjes gaan er van af. Maar het blijft een enorm gemis. Vooral voor iemand die vroeger altijd zei, als mensen vroegen: ‘Wat ga jij later worden?, altijd antwoordde: ”Ik ga mama worden later’. Ik was altijd enorm gefascineerd door kleine baby’s.
Zonder kinderen op de begrafenis of crematie
Soms schieten er best weleens vragen door mijn hoofd: stel je voor mijn lieve Erik overlijd, dan sta je daar alleen zonder kinderen op de begrafenis of crematie. Dat zijn dingen waar anderen met kinderen niet over nadenken, maar bij mij gaat dat wel door mijn hoofd. Ik heb hulp gezocht om mijn verdriet te verwerken. Dat heeft zeker wel geholpen in het verwerkingsproces.
In 2009 hebben we een puppy gekocht om toch iets te hebben om voor te zorgen. In 2010 kwam daar nog een hondje bij. Uiteindelijk heeft mijn lieve mannetje mijn 2e grootste wens uit laten komen. Door mij in juli 2009 ten huwelijk te vragen. En op 10 september 2010 zijn we dan ook in het huwelijksbootje gestapt.
Ik kan nu jaren later zeggen dat ik alles een plekje heb kunnen geven. En dat moet ook want we zouden toch verder moeten. We zijn bijna 11 jaar samen. En we genieten nu samen met onze hondjes van ons prachtige leven samen.
