Kut colporteurs

In het rijtje ‘dingen waar ik een gruwelijke hekel aan heb’ staat het woord kut colporteurs echt heel erg hoog. Wat een ergernis. Ik hoor je denken: plak dan zo’n sticker muts! Moet eigenlijk ook, dus natuurlijk is het eigen schuld, dikke bult! Normaal gesproken werkt het wegwimpelen van mijn man erg goed. Meestal komen ze namelijk als we in de keuken bezig zijn. Ik kook, hij doet de vaatwasser. Vorige week ging het mis. 

Nu voel ik me een beetje schuldig. Want óók al ben je colporteur, je verdient respect. Je verdient op een eerlijke manier je geld en je moet soms letterlijk door weer en wind je geld verdienen. Je zit niet thuis je hand op te houden, terwijl je vriendin zwanger is, je dertien honden hebt, een shaggie rookt én vijf blikjes energiedrank per dag weg zit te werken. Dat alleen verdient al mijn respect. Verder is de jongen of het meisje wat voor je deur staat iemands kind, broer, zus, neefje. Iemand houdt van hem of haar. En iedereen wil een beetje respectvol en aardig behandeld worden. Gewoon, omdat dat zo hoort.

Kut colporteurs

Afgelopen week lukte het me niet. Er overheerste een ander gevoel, waar hij niets aan kon doen, maar wat bij mij heel hard naar buiten kwam. Voor iemand die in de basis mensen behandelt zoals ze zelf behandeld wil worden, is dat naar. Hij is het hopelijk vergeten, zal gedacht hebben: “die zal wel ongesteld wezen of zo’. Of: “wat een rotwijf”. Ik was er gewoon even klaar mee. Helemaal klaar mee! Kut colporteurs!

In a world where you can be anything, be kind!

Mijn motto. Het is een keuze. Vriendelijk zijn kost niets. Wat ging er dan in hemelsnaam niet goed? Een combinatie van factoren. Allereerst mijn algehele ergernis over dat soort verkoop.

Ik heb je niet gevraagd voor mijn deur te gaan staan. Wanneer ik wil doneren, ergens lid van wil worden, iets wil proberen, dan ga ik zelf het internet op, ik google, ik bel, ik schrijf of ik doneer gewoon! Regel ik zelf wel!

Het ingestudeerde verkooppraatje, de gemaakte jovialiteit. Ik kan er niet tegen. Sta je voor mijn deur, wees dan jezelf. Houd op wanneer ik vriendelijk (normaal gesproken; heel vriendelijk) aangeef dat ik geen interesse heb.

Zeg geen dingen die niet waar zijn! Zeg niet: ‘Ik kom 30 euro brengen’, als je me geen 30 euro geeft, maar een korting aanbiedt

Het bel-me-niet register is er niet voor niets, kom me dan niet stalken aan mijn deur! Op tijden dat we zitten te eten, de kinderen op bed brengen of lekker in de luie broek op de bank hangen.

Het kwam ook omdat ik iemand anders verwachtte. Via veilinghoeken op Facebook verkoop ik af en toe kleertjes van de kinderen. Die avond zou er iets opgehaald worden. Eén van de twee was al geweest, dus als de deurbel zou gaan, dan zou de andere afspraak voor de deur staan. Dát is dus waar ik van uit ga. Daarom loop ik naar de deur. Compleet niets vermoedend, als ik plotseling een witte jas zie, zo eentje van, u raad het al, een verkoper! Damn!

Hopen op Humor

De colporteurs van Enexis zijn vaak nog wel grappig. Zoals laatst, Thomas had een briefje op de deur gehangen: “Thomas zijn kinderfeestje”, zodat de kindjes uit zijn klas die uitgenodigd waren, wisten dat hier het feestje was. René deed de deur open en de jongen van Enexis zegt: “Ik kom voor Thomas zijn feestje”. Briljant!

Nog net niet: “Dikke doei & tot ziens”

Helaas voor deze jongen, was ik echt niet blij. Meteen toen ik de deur opendeed, liet ik dat (niet al te respectvol) blijken: “Hoi, sorry, maar ik doe niets aan de deur. Niets kopen, niets oversluiten en niets afnemen!” Nog net niet: “Dikke doei & tot ziens!”, maar wel bijna de deur dicht.

Verbouwereerd, heel even maar, staat de jongen voor de deur en dan…….steekt hij zijn hand uit om zich voor te stellen. Tjeeeeez, welk deel van “bijna dikke doei”, begrijpt hij niet. Té joviaal ook die hand, te ferm uitgestoken, met een gebaar van; mij krijg je niet klein en niet nodig. Dus ik ben echt klaar en zeg: “voor het geval het niet duidelijk was; ik heb er geen zin in!” en wil de deur inmiddels wel dichtSMIJTEN. “…..maar ik kom u € 30,- brengen. Ja, daag, toedeledoki, alsof jij van de Vriendenloterij mij nu dertig euro cash in het handje mag leggen. Dus nog één keer laat ik met een laatste: “dat hoef ik niet”, blijken dat ik er klaar mee ben en doe dan toch echt de deur dicht.

En dan toch, dat schuldgevoel

Als ik de kamer binnenkom, voel ik me toch wel enigszins schuldig en hou ik me voor dat hij vast wel erger treft dan ik die uit haar hum is. Toch ga ik me verantwoorden aan mijn moeder en man, die nog in de kamer waren.

Mijn moeder valt me bij, want echt niemand zit te wachten op mensen die aan de deur komen leuren. Mijn man heeft het gevoel dat hij moet uitleggen waarom hij niet weggewimpeld had bij het raam, wat hij normaal altijd doet. Dat hij denkt dat hij dat moet uitleggen, maakt mij duidelijk dat ik misschien toch iets te heftig reageerde.

Maar ik blijf erbij; ongevraagd bezoek van verkopers is het irritantste bezoek en er is niemand die daar op zit te wachten. Voor mij dus een reden om juist NIET bij de die bedrijven te kopen, uit principe, want ik heb er niet om gevraagd, mijn huis is mijn veilige haven en daar pleeg jij inbreuk op. Dat is hoe het voelt, als een aanval op mijn privacy, MOVEN dus. Ik vraag me ook oprecht af of het bedrijven iets oplevert. Of er mensen in het ingestudeerde babbelpraatje trappen, het onoprechte verkopen van voordelen, dat het uit kan om ze bij de weg te sturen? Als iemand daar het antwoord op weet, houd ik me aanbevolen in ieder geval.

Rest mij nog om bij deze mijn excuses aan te bieden aan de colporteur voor onze deur. Hij heeft er niet om gevraagd om zo behandeld te worden en heeft het niet verdiend om zo behandeld te worden. Ook al werkte hij voor de Vriendenloterij…….Dan ga ik nu even een sticker bestellen!

Reacties

reacties