Kinderlijke verwondering, of noem me naïef

Gisteren fietste ik op mijn dooie gemakje naar huis. Lekker fris windje, het was droog, genieten dus, even mijn hoofd leeg na een dag bellen. Wind door mijn haar, wind door mijn hoofd. Verhalen van die dag weg laten zweven om ruimte te maken. Plots wordt ik ingehaald.

Voor me zie ik ineens een agent, op de fiets. Mijn blik dwaalt af naar het zadel, bijzonder hoe zijn billen uitkomen in zijn broek. Leuk gevormd ook. Tja, ik ben ook maar een mens.

Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek ook zijn dienstwapen en ik kan er niets aan doen, maar ik ben onder de indruk. Ik voel me ineens een kleine meisje. Tegelijkertijd ben ik ook weer mij, iemand waarbij bij het zien van een beeld, tientallen gedachten door het hoofd schieten, waarbij hetzelfde aantal nieuwe beelden. Ik denk in plaatjes.

Leven en dood

Ik denk aan de afleveringen van mijn favoriete series. Waar acteurs in een fractie van een seconde moeten besluiten of ze de trekker overhalen of niet. Ik besef dat je met zo’n wapen dus kunt beslissen over leven en dood. Niet uitgebreid door oorzaak en gevolgtrekkingen, maar in een split second. Niet alleen of je schiet, maar ook wanneer en waar je schiet. De acteur kan het een keer of wat over doen als de regisseur dit nodig vind. Wat hij moet doen staat in het script en bij heftige scenes heeft hij de beschikking over een stand-in stuntman. Dan besef ik dat je bijna niet kan voorstellen dat zulke dingen echt gebeuren. Noem me naïef, ik ben iemand die gelooft dat er in elk mens ergens iets goeds schuilt.

Dan deze agent. Op zijn fiets, gewoon, ’s morgens weggegaan van huis. “Tot vanavond”, zeggen en dan zo’n situatie. Zou het vaak gebeuren in Nederland? Wat doe je? Ik kan me voorstellen dat je liever helemaal niet schiet, maar dat je getraind bent om er mee om te gaan. Wat voel je als je geen keuze hebt? Waar ligt de grens? Wanneer schiet je? Wie of wat zie je dan? Iemands ouder, iemands kind. Ik zie hem voor me, staand met zijn wapen in de aanslag en kan me niet inbeelden dat ik dat zou kunnen. Hernieuwd respect. Ook angst. Want er zijn goede en slechte mensen. Dus ook goede en slechte agenten. Ook die slechte agenten hebben hetzelfde wapen.

Verwarrend

Ineens moet ik denken aan een stukje op Facebook, over een agent, die te maken kreeg met een hond die heel agressief reageerde toen hij een meisje van vier jaar benaderde. Het werd heel normaal bevonden dat de agent op de hond zou hebben geschoten. Dat bevreemdde me eigenlijk al. Het was duidelijk dat het dier het kind beschermde, ondanks mijn gevoelens voor dieren, vind ik zoiets enorm bijzonder, dan hoef je niet te schieten, dan heb je respect. Iets wat deze agent ook opbracht gelukkig, waardoor het lovende bericht op Facebook. Wat als hij wel geschoten had, voor de ogen van het kind van vier? Bijzonder dat men de eerste reactie logisch vond en de tweede zo indrukwekkend.

& dan denk ik ook weer aan die andere agent, die bewust en moedwillig aangereden werd. Die zijn verhaal openhartig en eerlijk deelde. Mooi, bijzonder, maar belachelijk dat het gebeurde natuurlijk. Vooral zijn reactie naar ouders in het algemeen vond ik mooi, niet belerend, wederom oprecht. Knap dat je zoiets kunt, als je hebt meegemaakt wat hij ervaren heeft. Respect.

Bijzonder dat mensen er nog steeds vrijwillig voor kiezen om bepaalde functies uit te oefenen waar je veel voor mensen kunt betekenen en tegelijkertijd groot kans hebt dat je een lading rottigheid over je heen krijgt. Want voor een aantal mensen kun je het nooit goed doen en bij sommige mensen ligt het altijd aan een ander en is het onmogelijk te beseffen dat er iets bestaat als eigen verantwoordelijkheid en dat het soms beter is om na te vragen dan aan te nemen.

Dat zijn dingen die dan zo fietsend naar huis ineens mijn hoofd doorschieten, als ik ingehaald word door een agent, op een fiets met fijne billen in een rare broek…

Reacties

reacties