Op Facebook volg ik een hele leuke modezaak. Damesmode waar ik blij van wordt. Damesmode. Ze hebben nu ook kleding voor de kleine dames (2-14 jaar) kondigden ze aan. Je kind kleden als volwassene, daar vind ik iets van en dat soort dingen schrijf ik ook van me af op mijn blog. De foto die er bij stond, maakte me verward namelijk.
Ik zag een zwarte minirok, een blousje zonder mouwen met kanten achterkant, een zwart schoudertasje met gouden ketting. Qua kleding én uitstraling een vrouw, een volwassen vrouw, een sexy vrouw. Wees voorbereid op een groot aantal vragen en complete verwondering.
Want enerzijds klagen we over het feit dat kleuters moeten kleuteren. Spelenderwijs leren, ze niet al onderwerpen aan toetsen. Niet te snel volwassen. Ze laten genieten van het kind zijn. Zich te laten ontwikkelen door kind te zijn. Proberen is leren.
Inhoudsopgave
Kind zijn
Geef ze dan in godsnaam ook kleren waarin ze lekker kunnen spelen. Waarin ze kind kunnen zijn. Waarom een vrouw van je meisje maken, als ze nog een kind is? Mijn mening. Ik vind het heerlijk om Pollewop leuk aan te kleden, maar zal nooit vergeten dat ze een kind is. Zelf als ze twaalf is. Vrouwelijk kleden kan altijd nog. Als vrouw moet je al zoveel verwachtingen waar maken, al zo hoog die lat, al zo veel meningen waar je tegen op moet boksen.
Je kind kleden als volwassene
Het brengt me ook op het volgende. Wat straalt zo’n meisje uit? Laat me meteen duidelijk maken dat ik niet bedoel dat ze ergens om vraagt. Dat doet geen enkele vrouw en al loopt iemand naakt op straat, je blijft er af en van kinderen helemaal. Hoop dat iedereen dat van me begrijpt. Toch, wat straalt zo’n meisjesvrouw uit? Wat verwacht ze van zichzelf. Wat voor beeld krijgt ze van zichzelf? Ik vraag het me oprecht af. Creëer je een zelfstandige zelfverzekerde dame? Eentje die bewust is van zichzelf en haar vrouwelijkheid? Is dat iets waar ze mee bezig moet zijn op die leeftijd?
Seksualiteit
Zorg je juist dat ze al vroeg moet voldoen aan die maatstaf van kleren maken de vrouw, wanneer je mooi bent schop je het verder, je moet er vrouwelijk uitzien om als vrouw iets voor te stellen. Om serieus genomen te worden. Allemaal vragen die bij mij opborrelen als ik zo’n foto zie van een meisje in vrouwenkleding.
Wil je dat ze zich zo kleedt omdat ze zich comfortabel moet voelen bij haar eigen seksualiteit? Natuurlijk, maar vanaf welke leeftijd is dat dan? Je kunt natuurlijk niet vroeg genoeg beginnen met de vorming van een positief zelfbeeld. Ik zag namelijk ook een foto voorbij komen van een meisje van drie. Zij vond al dat ze een dikke buik had. Hoe komt dat? Waar komt het beeld van kinderen dat ze bij zichzelf hebben vandaan? Ik probeer mijn kinderen te leren dat ze prachtig zijn. Hun prachtige zelfjes. Toch ontsnapt me ook af een toe een: “Doe niet zo raar.” of “Doe eens gewoon”. Wat wil ik dan van ze op zo’n moment, zijn mijn verwachtingen duidelijk? Natuurlijk niet. Prijs ik ze niet te veel, schijnen ze narcistisch van te worden, wil ik ook niet.
Media
Geven we dan massaal de media de schuld? Je bepaalt zelf wat je een kind laat zien. Ik kijk overdag geen televisie voor mezelf, aangezien er zelfs bij onschuldige programma’s reclames tussendoor te zien zijn, die van mij niet op het netvlies van mijn kinderen hoeven. Ook de voorstukjes van programma’s die ’s avonds uitgezonden worden zijn niet mals soms. Nou kijken we sowieso amper de gewone zenders. Wij kiezen zelf wel wat we zien, maar dit is wel één van de redenen daarvoor! Je kunt ook niet alles altijd voor zijn. Op de camping vorig jaar playbackte een meisje “ik voel me sexy als ik dans”. Zes á zeven jaar oud. Geeft niets. Wel met erg expliciete bijbehorende bewegingen. Kinderen zingen soms mee met teksten waar ik naar van word. Ben ik preuts, ben ik dan zo ouderwets? Het hoeft voor mij niet.
Bewust of onbewust
Op welke manier beïnvloeden wij en de wereld onze kinderen onbewust? Heeft het dan te maken met de vormen van Barbie? De subjectieve beïnvloeding van de speelgoedboeken misschien? Daarover gesproken, is het zo verkeerd om je prettig te voelen bij een soort van door het geslacht bepaalde rolverdeling? Ik vind het heerlijk dat mijn man voor me zorgt en ik vind het heerlijk om hem een plezier te doen. En dan gewoon lekker ouderwets. Ik zorg dat de was bij is, hij zorgt voor het afval en voor de container. Natuurlijk vind ik het geen probleem om eens de container bij de weg te zetten, hij draait ook heus wel eens een was. Toch voel ik me veilig en geborgen bij ons traditionele rollenpatroon.
Ik vind het belangrijker dat mijn meisje weet dat ze altijd een keuze heeft. Vindt ze het fijn als er iemand voor haar is die haar band plakt? Prima. Als ze ook maar weet hoe ze het zelf moet doen en dat ze ook daar voor kan kiezen.
Het zelfbeeld zal ongetwijfeld voortkomen uit wat ze van huis meekrijgen. Maar hoe doe je dat? Hoe oefen je hier zelf invloed op uit. Zoals ik hierboven al aangaf, ik maak ze regelmatig een compliment, zowel over uiterlijk, als over hun persoonlijke eigenschappen en waarden die ik belangrijk vind. Leg ik dan niet te veel de nadruk op wat ik vind? Kleur ik ze niet te veel in, in de kleuren waar ik voor kies?
En hoe zit dat met jongens
Steeds meer worden jongens neergezet op dat soort zelfde mode websites, als stoere boys, met “swag”. Net zo vertederend, of net zo zorgwekkend? Er wordt zoveel druk gelegd met die kleding. Style hem als en player en het wordt een player. Waarom? Omdat ze zo behandeld gaan worden. Al is het grappig bedoeld, het geeft een beeld en naar dat beeld wordt gereageerd. Als je iets maar vaak genoeg hoort, dan wordt dat waarheid. Of het echt zo zwart-wit is weet ik niet. Maar wanneer je een meisje nu al verteld dat ze de jongens van zich af moet slaan of een jongen dat alle meisjes verliefd op hem zullen worden, hoe moet dit dan wanneer ze niet op jongens valt of hij op meisjes. Zomaar een overpeinzing, maar wel iets wat me nu al medelijden laat voelen met sommige van die kinderen…..
Wat ik qua zelfbeeld probeer is om in ieder geval niets over mijn figuur, het afvallen of mijn zelfbeeld te zeggen waar de kinderen bij zijn. Toch ontkom je hier volgens mij niet aan & voelen en horen kinderen meer dan je denkt. Hoe ga jij daar mee om bij jouw kinderen? Wat voor voorbeeld wil je zijn en hoe vul je dat in ♥
Afbeelding meisje zwart-wit via Shutterstock
Ik vind het zelf ook helemaal niks als kinderen te “oud” gekleed gaan.
Tja en wat betreft het meezingen met sommige nummers… Laatst zong mijn zoon van 8 “Ik heb 1,2,3,4 pillen in huis”. Ik heb echt een bloedhekel aan dat nummer, maar blijkbaar pikt hij het wel ergens op. Alleen als je hem vraagt waar hij dan over zingt, heeft hij geen idee.
Het zou naar mijn mening precies zo moeten zijn zoals je in het begin zegt, laat kinderen lekker kind zijn, met de daarbij behorende kleding en gedrag.
Birgit onlangs geplaatst…Autismeweek – Autisme samengevat