Suf! Helemaal vergeten, vandaag had ik de intake kraamzorg. De eerste keer kwam ze langs, de tweede keer zou telefonisch, maar kwam ze ook langs. De koffie was zo gezellig en onze families en wij kennen elkaar. Nu was er een ander en ging het wel telefonisch en ach, die derde zwangerschap gaat sowieso gewoon wat relaxter met de flow mee toch?
Daarbij vergeet ik af en toe ook dat ik zwanger ben. Er staat niets stil, behalve ik, af en toe, om wél even bewust te genieten. Misschien doordat ik het een beetje vergeten was, of omdat ik weer op bed lag na een nacht geen slaap en mét opstandige maag en darmen. Ik weet het niet, maar toen ik met haar in gesprek was, overviel me een raar gevoel. Paniek. Een besef als en mokerslag. Zwanger zijn is ook bevallen! Het moet er uit. Weer.
Intake Kraamzorg Het Groene Kruis
Een herinnering dat er na de zwangerschap iets bizars, iets pijnlijks, spannends, onwerkelijks, prachtigs en verschrikkelijks te gebeuren staat. Terugdenken aan hoe het voelde toen de bevalling begon. Hoe en wee ook al weer voelde. Een herinnering naar de eerste keer je baby op je buik. Voor de vierde keer liefde op het eerste gezicht. Ook een flashback naar de snelheid van beide bevallingen. Het uitscheuren en het hechten. Naar de wraak van je baarmoeder. Voor negen maanden niet ongesteld, word je snoeihard teruggepakt. Dat ga je inhalen in de dagen na de bevalling. Kraamverband A gogo zullen we maar zeggen.
Ook een handige reminder. Want dat kraampakket, dat moeten we nog even regelen. Vorige keer wist ik niet dat ik thuis ging bevallen, nu wel. Iets meer voorbereiding is daarom, blijkt uit de intake, op zijn plaats. Je kunt het zelf verzinnen, maar het even horen is wel handig. Vorige keer ging de placenta (sorry voor de oneerbiedigheid jegens de voedingsbron van mijn kind) in een vuilniszak, in een emmer volgens mij. Nu kregen we het verzoek om een ondersteek te regelen. Meteen handig wanneer lopen onmogelijk is, kun je plassen op bed! En die vluchtkoffer, die moet ook nog. Voor; je weet het maar nooit.
Thuis bevallen, maar niet op zolder
De intake kraamzorg was ook een reminder dat ik niet op zolder mag bevallen. Shoot, hoe gingen we dat ook al weer oplossen. We hadden het er wel over gehad. Verdeelden we onze boxspring in twee, of regelden we een eenpersoonsbed. “Het bed moet op zeventig centimeter hoogte”. Kak! Klossen. Dat kon niet onder onze volledige boxspring, misschien wel onder eentje? Kopen we anders voor twee tientjes bij Ikea een eenvoudig eenpersoonsbed, met een eenvoudig eenpersoons matras? Hebben we ook meteen een logeerbed voor één van de neefjes. Nog maar even overleggen dan. In mijn gedachten springen meteen nog meer dingen die ook wel fijn zijn om te regelen en ineens wil ik de box in de kamer. Handig, want man heeft het al druk. Het in elkaar zetten wil ik me nog aan wagen, het naar beneden slepen van de twee trappen vind ik geen goed idee.
Uitzetshoppen en hydrofielen
Ik vind het alleen zo leuk om te zien, dat de baby steeds meer ‘binnen komt’. Eerst hadden we niets. Daarna kwam de kinderwagen (een buitenkansje, dus best vroeg), toen kwamen er steeds meer babykleertjes. Zaterdag gaan we uitzetshoppen, iets waar ik in de intake kraamzorg ook nog even op gewezen werd. Want, niet te weinig hydrofielen! De babykamer duurt logsicherwijs het langst, dus ik kan nog geen kast of commode in gaan ruimen. Daarom zou ik zo graag de box in de kamer hebben, weer een stukje tastbaar bewijs dat ik niet alleen zwanger ben, maar dat er ook echt een derde kindje komt. Hoe stom dat ook klinkt.
De intake kraamzorg van vandaag heeft dus de hormonen en de nesteldrang (waarvan ik zei dat ik hem niet had) lekker opgeschud. Ik heb medelijden met René, want alles wat ik niet wil vergeten, leg ik in verband met de zwangerschapsdementie ook nog maar bij hem neer. Niet dat hij altijd overal wat mee hoeft te doen, maar toch ♥
