Ik wil geen borstvoeding geven

Wat zou ik dankbaar moeten zijn dat ik het misschien best zou kunnen. Wat moet ik me schamen dat ik het niet eens probeer, maar ik wil geen borstvoeding geven. Ik weet niet of ik het kan, ik heb het gewoon nooit geprobeerd. Niet omdat het niet lukken zou, ik wil het niet. Geen baby aan mijn tiet. De reden? Ik wil een gelukkige relaxte moeder zijn, met een gelukkige baby. 

En ik ben bang dat ik van het geven van borstvoeding niet gelukkig word. Dat klinkt best een tikje ontaard, dat geloof ik meteen. Ik geloof ook in vrije wil. In keuze en eigen keuze. Mijn kindjes, mijn lijf, en vooral mijn beslissing. Zo werkt het natuurlijk niet, want iedereen vindt iets van bijvoorbeeld borstvoeden en inenten. Dat mag, ook dat is een keuze. Voor mij is de enige die er iets van mag vinden mijn man! Omdat onze kinderen ook zijn verantwoordelijkheid zijn. Daarom. Het was wel een moeilijke beslissing. Het meest door de angst voor de reacties van anderen. Want net als elke mama wil ik het beste voor mijn kinderen. Al zullen veel mensen nu denken van niet.

Het ontbreken van het oerinstinct

Er ontbreekt bij mij ook een oerinstinct wat dat betreft. Bij de geboorte heb ik bij Elynn nog heel even getwijfeld. Bij Thomas helemaal niet. Misschien ook wegens de grootste reden waarom ik geen borstvoeding wil geven.  Toch was de twijfel niet groot genoeg en voelde ik niet een oerdrang om de kinderen aan te leggen. Ik kan het gevoel niet loslaten dat ik geen melkkoe ben. Dat mijn borsten er niet voor bedoeld zijn. En ja, lieve borstvoedingsmaffia, ik weet dat ze JUIST daarvoor gemaakt en bedoeld zijn. Ik voel het alleen niet zo. Helemaal niet zelfs.

Ik wil geen borstvoeding geven

Meteen geef ik dus ook toe dat dit een egoïstische beslissing is en een gevoelsmatige. Ik voel namelijk oprecht dat mijn baby en ik beter af zijn, wanneer ik geen borstvoeding geef. Dankzij uitgebreid onderzoek, weet ik dat mijn kindje het goed heeft op flesvoeding.

Uiteraard besef ik dat bepaalde belangrijke dingen missen. Dat het wat voeding betreft beter kan. Emotionele verbinding, stabiliteit, ritme en regelmaat, een gelukkige moeder en rust in huis, zijn voor mij andere onmisbare factoren. En juist dát kan ik bieden door geen borstvoeding te geven. Dáár ligt de concessie die ik doe.

Grip en controle kwijt

Het begon ver voor de geboorte van Muppet. Zoals eerder te lezen was, is het voor ons niet gemakkelijk om zwanger te raken. De weg er naar toe was zwaar. Een weg van onderzoeken, verplicht vrijen, nog meer onderzoeken. Gedoe. Polonaise aan mijn lijf. Die onderzoeken waren niet altijd even fijn. Verstand op nul en je er aan over geven is het enige dat je er aan kunt doen. Op dat moment heb je niet de regie over jouw lichaam. Het is ook niet jouw lichaam. Het is een onderzoeksobject. Een object waar je het vertrouwen langzaam in verliest. Wat je verdriet doet. Waar je totaal geen grip en controle op hebt. Die in dienst staat van het zwanger willen worden. Mijn lichaam, niet van mij, ik moest het loslaten. Daarmee liet ik een stukje van mezelf los.

Mijn lijf weer terug

Bizar om na die lange weg toch eindelijk een positieve zwangerschapstest in mijn handen te houden! Onvoorstelbaar hoeveel vreugde en blijdschap er door datzelfde lijf stroomde. Tegelijkertijd ook angst en onzekerheid. Lijstjes met wat je niet mag. In de supermarkt, in restaurants, bij anderen aan tafel. Mag ik dit wel. Hoe zit het ook al weer. Checken. Onrust, onzekerheid en de angst om te falen. Toch iets te eten of te doen wat niet mag. Het klinkt wat overdreven, maar zo voelde het af en toe wel. Mijn lijf was nog niet van mij. Er woonde een minimens, die volledig en alleen mijn verantwoordelijkheid was. En de verantwoordelijkheid van een lichaam dat tot dan toe niet gedaan had wat hij moest doen. Mijn angst om de baby te verliezen was dus groot.

Na de bevalling had ik mijn lichaam terug. Het was weer van mij, het hoefde niets meer. Nergens verantwoordelijk voor, niets om rekening mee te houden. En dat was wel het geval geweest wanneer ik borstvoeding was gaan geven. Wat dat vooruitzicht met mijn HSP deed. Het was een slechte combinatie. Onrust, zenuwen op scherp, angst voor wat er mis kon gaan. Straks lukte het niet, straks zouden mijn tepels ontsteken. Weer een deel van mijn lijf dat niet naar behoren zou werken. Vandaar dat ik het los liet.

Tweede zwangerschap

De tweede zwangerschap was een spontane zwangerschap. Een meisje! Wie had dat durven dromen. Een spontane zwangerschap, geen onderzoeken, geen gedoe. Het duurde even, maar het wachten werd beloond met een koningskoppel. Dat moest toch te mooi zijn om waar te zijn! Ook nu vertrouwde ik er niet op dat het goed zou komen. Ondanks dat mijn lichaam inmiddels ook één ander bewezen had. Ik moest er niet aan denken dat er een wezentje afhankelijk zou zijn van mij. Egoistisch wilde ik dat mijn lijf na negen maanden gewoon weer van mij was, net als de vorige keer.

Geen melkfabriek

Geen gedoe, geen gefrut en gewoon kunnen doen en eten wat ik wilde. Niet als een melkfabriek in een kolfhokje, op een openbaar toilet of bij een concert met een apparaat aan mijn borsten. Want ook dat was bij beide zwangerschappen een afweging hoor! Dus ook bij Mini3 is na zijn geboorte, mijn lijf weer van mij. Rust, regelmaat en dingen uit handen kunnen geven, zonder dat ik er zelf nog ‘extra gedoe’ van heb. Egoïstisch en bewust. Voor de rust en het geluk van mezelf en dus van mijn kinderen.

Er zullen nu mensen zijn die me na dit artikel een loedermoeder vinden, die zichzelf voor de gek houdt wat betreft flesvoeding. Die te veel vertrouwt op onderzoeken die misschien wel gemanipuleerd zijn door de voedingsindustrie. Maar ja, ik laat mijn kinderen ook inenten, ik vertrouw dus sowieso te veel onderzoeken ♥

Afbeelding borstvoeding  en flessen via Shutterstock

Reacties

reacties