Ik weet dat ik mama ben

Soms heb je van die momenten dat je het ineens heel duidelijk is. Positief en soms ook niet. Dat moment dat je denkt: “Oh ja, ik weet dat ik mama ben”. Uitkijken naar het weekend hoeft niet meer, want je bent ouders. Waar je ’s ochtends uitbreid uren kon douchen met een maskertje, douche je nu tussen de bedrijven door, of ’s avonds snel voor het slapen gaan. Je uitgebreide make-up routine veranderd naar wat foundation hier en een mascaraatje daar. 

Natuurlijk zijn er moeders die alles, maar dan ook alles voor elkaar hebben. Zowel schone vloeren, als schone was en frisse kinderen plus geschoren benen. Ik ben er wel achter dat ik niet alles kan hebben. Het is hier in huis vaak een kwestie van keuzes, óf/óf niet én/én. Zou het ook niet meer anders moeten willen. Accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn is makkelijker dan er tegen vechten. Energie verdelen en op zoek naar balans.

Ik weet dat ik mama ben als

in het weekend om 8.00 uur uit mezelf wakker worden het nieuwe uitslapen is.

het grootste geluk van de wereld bestaat uit kleine armpjes om mijn hals en een klein koppie in mijn nek

ik niks heb om aan te trekken, nee echt niks, dankzij mijn vlekkenmonsters (#snot #kwijl #spuug #pindakaas #hagelslag).

de tassen na het shoppen vol zitten voor de kinderen, maar er niets voor mij bij zit (bij hoge uitzondering eens een nagellakje omdat ik toch echt iets voor MIJ wilde).

ons bed ineens “het grote bed” wordt, welke te pas en onpas bezet wordt door mini-mensjes. Waarbij ik of manlief verdoemd word(t) tot het uiterste randje, maar waar we heerlijk knoedeln, spelen en picknicken

wanneer ik de  iPad pak, ik eerst alle kinderapps af moet sluiten en dan zie dat de batterij tot het nulpunt is gedaald (“mocht van papa, mama”).

Mama worden en mama zijn

Ik weet dat ik mama ben als ik soms het gevoel heb dat ik maar iets doe. En als ik twijfel of alles goed genoeg is en ik maar één blik op mijn kindjes hoef te werpen om te zien dat het de kleine dingen zijn die het doen (#tijd #aandacht #samen).

Maar ook als mijn hart zomaar ineens vanuit het niets, maar wel vanuit mijn tenen over loop van trots. Inclusief traanderige oogjes en een sniffende neus (eerste keer “mama” , eerste keer omrollen, eerste stapjes, eerste keer “hou van jou ook”, hoe andere mensen op ze reageren en hoe zij op andere mensen reageren).

Wanneer ik spontaniteit moet inplannen, is het een keiharde reminder dat mijn agenda niet meer alleen van mij is.

De beschuiten in de koelkast staan. Reden: toen zwangerschapsdementie tot tegenwoordig mezelf niet meer kunnen horen nadenken…..

Als de trap en het toilet of de slaapkamer niet alleen meer dienen voor hun doel. Maar de perfecte plek zijn om een telefoongesprek te voeren.

En verder is het duidelijk dat ik mama ben als

mijn hart stilstaat als ik geen ademhaling hoor bij het nachtzoentje, omdat de ademhaling zo diep en zacht is. En dat ik mijn oor bij hun mond houd én de reflexen test én hun rug of buik voel om te checken.

Wanneer ik dagelijks mijn nek breek over al het speelgoed wat binnen een recordtijd van 10 seconden óveral ligt.

Als ik me afvraag of ik behang nodig heb, of meer geduld. Als er geen bloed meer onder mijn nagels zit.

We bij verstoppertje spelen gewoon half zichtbaar kan blijven #schattig en net zo van alle kinderspelletjes geniet als zij

Ik weet dat ik mama ben als ik mijn eigen gêne compleet onbewust opzij zet en helemaal op ga in het spelen en gek doen met de kindjes. In het openbaar.

Ik weet dat ik mama ben als niets maar dan ook niets op kan tegen de giecheltjes, schaterlachjes en gekke bekken van mijn eigen bloedje. En er geen kind liever, mooier, slimmer, grappiger en leuker kan zijn. En er dan toch een tweede kan komen waar je precies hetzelfde voor voelt ♥

Reacties

reacties