Ik ben zo’n moeder die

– Be kind, stand tall and don’t let your crown fall – 

Ik ben zo’n moeder die haar kindje draagt (en wiens kind dus niet zal leren lopen, maar dat is een andere discussie). Sinds ik draag ben ik lid van een aantal (onder anderen) daarop gerichte groepjes. Ervaringen uitwisselen is fijn en twee weten meer dan één. In die groepjes zit ik uiteraard samen met een groot aantal andere mama’s. Die allemaal verschillend zijn.

En ook daar komen de bekende mama-discussies voorbij. Waarbij je soms niet om de verontschuldigende toon heen kan, wanneer er ervaringsverhalen worden gevraagd. Wat me best raakt moet ik zeggen.  Een zwangere mama die een vraag heeft over pijnbestrijding en waarbij je merkt dat ze het gevoel heeft dat ze eerst uit moet leggen dat het natuurlijk alleen van nood is, dat ze het heus zelf wel eerst probeert. Of op een forum zie je een mama die ervaringen wil delen over keizersnedes, die het gevoel heeft dat ze moet verantwoorden dat de baby niet ‘de natuurlijke route’ heeft kunnen nemen, omdat er mensen zijn die vinden dat je dan niet echt bevallen bent!

Ook vond ik het sneu dat een mama schroomde toe te geven dat ze haar kindje TV liet kijken. Het was echt heus nog maar een paar keer voorgekomen en echt niet langer dan een kwartier. Ik vind dat jammer. Want al was het een uur, dan is dat nog prima. Dus vandaag ga ik met de billen bloot en ik daag andere bloggende mama’s hetzelfde te doen. De ‘ik ben zo’n mama die’ – challenge.

Ik ben zo’n moeder die

We kunnen niet allemaal dezelfde mama zijn, want we hebben niet allemaal dezelfde ouders, geschiedenis, omgevingsfactoren en kinderen. Wie weet kunnen we iets van elkaar leren! Dat zou geweldig zijn. Ik zal beginnen. Ik deel hieronder 10 willekeurige “ik ben zo’n moeder die” – stellingen. Waarvan de antwoorden elkaar tegenspreken, want ook ik ben maar een mens, die niet wil oordelen, maar dat wel eens doet. Ik ben zo’n moeder die:

haar kinderen televisie laat kijken

Ook mogen ze met de computer, laptop en onze oude telefoons.  Thomas is achter de schermen bezig met een review in mijn blog programma. Wij hebben zelf een voorliefde voor gadgets en geven dat aan onze kinderen door. Op een regenachtige zondag of op een gewone dinsdagmorgen eten ze voor de televisie. Of we kruipen met elkaar met iets lekkers op de bank en zoeken een film uit op Netflix. Ik zou het heel erg vinden wanneer ze niet mee gaan met de technologie. Oh, en we maken gebruik van Squla.

haar kinderen vaccineert

Nog nergens heb ik persoonlijk ook maar één argument gehoord of gelezen wat voor mij een reden was om niet te vertrouwen op en geloven in de medici. Ik moet mijn kinderen beschermen en ik denk dat ik het juiste doe. Ik wil ze zo veilig mogelijk houden en ik geloof dat ik dat op deze manier doe. Daarnaast wil ik ook andere kinderen en mensen niet in gevaar brengen. Wanneer je er niet achterstaat, dan kan ik me voorstellen dat je er niet toe aan te zetten bent. Je doet niet iets met je kindje waar je niet in gelooft, of juist tegen bent. Wat ik er verder ook van vind.

niet van voetballen of verstoppertje spelen houdt

Niet dat ik een saai futloos mens ben, maar als ik dan toch met ze wil bewegen, ga ik liever een stukje fietsen. Hoe ik ze ook zie genieten met papa en een bal, het is aan mij niet besteed en verstoppertje spelen, laat maar. Een avondwandeling die maak ik wel graag met ze.

Maar ravotten, voetballen of verstoppertje, nee, ik niet. Maar ik ben ook die mama die graag bij de achtertafel met ze kletst, knutselt of leest. Soms zit ik ondertussen te werken op de laptop, maar vaak knutsel, frutsel en kleur ik gewoon mee.

blij is als de kinderen buiten gaan spelen

Niet op de dagen dat ze naar school gaan, dan vind ik er niets aan, maar zoals nu in de vakantie, graag! Dan heb ik even tijd voor de jongste en hoor ik geen 3x per miliseconde: “mamaaaaa…” Met daarachter een verzoek, vraag of in sommige situaties zelfs een commando! Gisteren vertelde Thomas de grap over de Mammoet, herkenbaarheid troef. Hij vond het hilarisch!

niet overal iets van wil vinden, maar dat wel doet

En af en toe gooi ik dat hier op het blog. In de hoop dat ik er niemand mee kwets, maar hey, het is wel mijn blog. Roken bij je kind, doe je niet, net zo mijn als roken en drinken tijdens de zwangerschap. Heel simpel. Ik vind ook dat iedereen zijn kind moet vaccineren, maar begrijp ook dat je het niet verplicht kan stellen. Ik zie dingen van social media terug in de maatschappij en word verdrietig en vind daar iets van. Wanneer een moeder in een pretpark een kind een paar ferme klappen geeft, vind ik daar iets van. Het gevoel van onmacht en ontbrekend bloed onder nagels waar het uit voort komt, snap ik wel.

vindt dat borstvoeding niet genormaliseerd hoeft te worden

Omdat het al normaal zou moeten zijn, dus maak er niet zo’n ding van en doe gewoon. Er hoeft (net zo min als voor flesvoeding) geen hastag of dag voor te zijn. Doe wat jij wilt. Het enige wat ik belangrijk vind, is dat hij een gelukkige, rustige mama kan zijn en geniet van je kind. Dus borstvoeding ís normaal en het feit dat jij dat in het openbaar geeft dus ook.

haar kinderen graag als natuurlijke ouder wil opvoeden, maar daar ook jammerlijk in faalt

Natuurlijke ouders schreeuwen niet tegen hun kinderen, ik wel eens. Alleen al omdat het lijkt alsof hun oren stelselmatig alleen werken bij luid geluid. Of omdat ze zo druk met zichzelf en de angst voor ‘nee’ bezig zijn, dat je er gewoon niet doorkomt. En ook wel eens omdat ik gewoon een stomme moeder ben, die drie dingen tegelijk wil en vindt dat ze tekortschiet wanneer ze niet alle drie gered heeft aan het einde van de dag. Ik wil ze leren over duurzaamheid en goed te zijn voor de wereld, maar shop me dubbel in de rondte bij Aliexpress, H&M en Primark.

aan het eind van de dag blij is als alle kindjes op bed liggen

Behalve mama, ben ik ook nog vrouw van, heb ik een eigen bedrijf en werkte ik ook nog 24 uur in de week. Die 24 uur in de week vervallen (hopelijk ontzettend) tijdelijk. Toch is het lekker druk met veel ballen. Ik vind het fijn om ook tijd met mijn lief te hebben. Of we nou elk iets anders doen, of samen voor de buis hangen. We zijn even ons en dat vind ik genieten.

in een fractie van een seconde de verkeerde beslissing neemt en ‘omdat het zo hoort’ te zwaar laat wegen

Wat vind ik het moeilijk om in het openbaar mijn kinderen toe te spreken of te corrigeren. De één vind je een softe geitenwollensokkenmoeder, de ander vind dat je in de jaren 50 thuishoort. Je bent te streng, niet kordaat genoeg. Je moet ze eens even stevig bij de arm pakken, je mag ze met geen vinger aanraken. Niet omkopen, niet straffen, niet belonen. Ik hoor me zelf dan “ja” of “nee” zeggen of zie mezelf dingen doen, omdat het zo hoort of verwacht wordt.

het heel fijn vind om te dragen, knuffelen en haar kinderen dichtbij zich wil houden

Het liefst zou ik ze overal tegen beschermen. Ik ben bezorgder dan ik had verwacht en wil zijn. Pamperen mag niet, maar ik zou alles voor ze doen. Waarschijnlijk verwen ik ze. Beter verwend dan verwaarloosd toch? We overdrijven niet, toch hebben ze wel veel. Loslaten vind ik moeilijk. Lullig is dat toen ik Elynn laatst los liet, een andere moeder vond dat ze moest zeggen dat ze wél voorzichtig moest zijn. Daar baal ik dan van, maar houd me stil. Waar ik dan ook weer van baal! Ik stond er verdorie naast en hield in de gaten of het goed ging, overwon de drang om te zeggen:”voorzichtig hè, meisje, pas je goed op?”. En dan denkt iemand dat ze dat voor me moet doen!

Stinkende best

Ook ben ik die moeder die dacht dat ze dat niet meer zou worden. Die moeder van de miskraam en de onderzoeken in het ziekenhuis. Ze waren er niet ‘zomaar’ en dat besef ik terdege.

Ik ben zo’n moeder die zich dagelijks afvraagt of ze het beste voor haar kinderen gedaan heeft. Welke herinneringen heb ik ze meegegeven? Was vandaag een goede dag? Heb ik ze geholpen te zijn wie ze zijn en geleerd wat ze daarvoor nodig hebben? Heb ik gezien wat ze nodig hadden en heb ik ze dat gegeven? Pedagogisch versus praktisch. Zorgzaam versus zelfontplooing. Het antwoord is de ene dag “nee” en de andere dag hartgrondig “ja”.

Het komt er op neer dat ik, binnen mijn mogelijkheden en mijn zijn, mijn stinkende best doe op mijn manier, de mama te zijn die mijn kinderen nodig hebben. We willen allemaal op onze eigen manier het beste voor onze kinderen en het is niet altijd meteen duidelijk wat dat is. Keuzes maken we op het moment dat ze gemaakt moeten worden en niet met de kennis van nu.

Onvoorwaardelijk ouder, maar verre van perfect ♥ die moeder ben ik!

+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+

Mocht je op jouw manier invulling geven aan deze tag, dan zou ik een link naar mijn blog waarderen. Het idee is om 10 willekeurige “ik ben zo’n moeder die” – stellingen over jezelf te schrijven. Je mag ook jou invulling geven aan die van mij. Ik ben erg benieuwd. Cassandra van Momambition – lifestyle & mama magazine en Judith van Pinkpress – feel good site > wat voor mama zijn jullie?

Afbeeldingen moeder en dochter en knutselen via Shutterstock

Reacties

reacties