Oké, laat ik het dan maar hier toegeven, ik ga met de billen bloot….ik ben over mijn principes heen gestapt en om eerlijk te zijn, het kostte me niet eens zo heel veel moeite en manlief heeft ook niet heel veel argumenten aan hoeven dragen om me zo ver te krijgen.

Op zich ben ik best een redelijk standvastig type en ik had dan ook nooit verwacht dat ik ooit zou zeggen:

* iets met principes en ze laten gaan *haalt diep adem *slaakt een diepe zucht *durft niet *pffffff  *telt nog eens tot 10 *gaan met die banaan

WIJ GAAN KAMPEREN

heus, helemaal echt, met alles er op en er aan, of juist niet, net hoe je het bekijkt. In een caravan, echt waar, met voortent en een uitklaptafeltje #dusdat

Voor als je mij niet kent, mijn meningen over kamperen waren op zijn zachts gezegd niet ongezouten. Aan één principe heb ik me wel vastgehouden: ik moet er niet aan denken dat ik ergens kampeer en “zó even naar huis kan om de was te doen”.  Eenmaal op vakantie wil ik mijn huis geen dag eerder dan de dag na onze vakantie weer terug zien! Al het andere heb ik losgelaten. Voelt goed!

Grappig dat ik nu al zo enthousiast ben over de camping, het vooruitzicht om überhaupt op vakantie te kunnen en het feit dat we met de leuke, schattige, fijne caravan van ons paps en mams gaan dat ik niet goed meer naar voren kan halen wat ik nou zo verschrikkelijk vond aan het idee alleen al! Nou dat is niet helemaal waar….

Angsten in het vooruitzicht:

Het socializen, het elkaar op zoeken, het verplichte praatje, het ons-kent-ons (want camping-mensen) en de campingoutfits boezemen me nu al angst in. Leggings zijn geen broeken, naveltruitjes zijn voor meisjes al te kort, crocs zijn boven de 4 verboden (bij voorkeur via het wetboek alleen toegestaan als je in de zorg werkt) en oh hemel, als onze buren maar geen hond of kat hebben! Of ben ik nu gewoon verschrikkelijk bevooroordeeld…

Ook het vooruitzicht om heerlijk voor de tent te zitten, terwijl mijn kinderen zich vermaken is  best een angstbeeld. Oké, het cliché is soms best een beetje waar. Als je kinderen het leuk hebben, heb je het zelf ook leuk. En waar ik leuk zei, bedoel ik natuurlijk: “makkelijker”. Toch wil ik het ook leuk hebben en wil ik ook dat mijn man het leuk heeft. De omgeving en de camping zelf bieden “voor elk wat wils” dus dat moet goedkomen zou je denken! Natuurlijk gaan er boeken mee, mijn haakspullen, mijn blog-benodigdheden en veel ander leuks, want: er kan een lading mee joh! Caravan vol, auto vol en paps en mams brengen caravan op bestemming en laat die auto nou ook een kofferbak hebben…

Verder moest ik er niet aan denken om in januari al over de zomervakantie na te denken, belachelijk zo ver van te voren! Dan al weten waar je bent en wat er te doen is…niks aan toch. Think again! Lekker, leuk, voorpret!

Maar waarom dan toch?

In alle eerlijkheid, het is wel van nood. Soms moet je van de nood een deugd maken en dat is wat we gaan doen!

Geen werk, tijdelijk werk, een paar uurtjes werk, nieuwe webshop, bloggen. Het is niet genoeg voor die zonovergoten vakantie op welk eiland of in welk buitenland dan ook! Kamperen is cheap club vakantie en daar konden we niet omheen. Natuurlijk: ik verheug me nu al op mijn kneuterige vakantie met zijn viertjes in een caravan mét voortent, een bezoekje aan Ouwehands, het lezen van goede boeken, het haken voor de tent als Oma Freubel en op de glunderende koppies van mijn kids in het zwembad.

De reactie van mijn kids bevestigde de juistheid van onze keuze en manliefs idee!

♥MJ

Reacties

reacties