Weer zo’n moment waarvan je wist dat het ging komen. Na de kerstvakantie mogen we eigenlijk de kinderen niet meer in de klas brengen. Hier hebben we het met Muppet even over gehad en ineens is de knop om. Meneer wil alleen naar school. Bij voorkeur helemaal alleen. Helaas voor hem zitten er twee wegen tussen ons huis en de school. Ondanks dat we in een dorp wonen en de weg dus op zich niet erg druk is, komen er nog genoeg auto’s langs.
Daarnaast staan er geregeld ineens auto’s stil om kinderen, waarvan ik niet zie wat er aan hun voetjes mankeert, voor de deur af te zetten. Stel je voor dat ze een stukje moeten lopen. Voor mij af en toe al onduidelijk of ik nu moet wachten of niet, voor Muppet en zijn leeftijdsgenootjes helemaal vaag. Negen van de tien chauffeurs weten daarnaast niet meer dat rechtdoor op dezelfde weg voorrang heeft. Ook voetgangers. Lastig om je kinderen zo de voorrangsregels te leren. Goed excuus voor mij om hem in ieder geval nog even de weg over te zetten.
Dus helemaal alleen zit er voor hem nog even niet in. Ik ben er stiekem blij mee. Net als ik er heus blij mee ben dat hij het durft en in ieder geval wil. Toch vind ik het wel een dingetje. Ze worden zo snel groot. Veel te snel. Zoals hij zelf oversteekt en aan de overkant nog even zwaait. Nog een keer zwaait en dan nog een paar keer. Huppelend en rennend tegelijk gaat hij richting school, om dan door de deur te verdwijnen. Ik moet er op vertrouwen dat hij zijn jas ophangt, in de klas een plekje zoekt en gaat zitten. De eerste keer ging volgens mij goed, ik ging nog met hem mee richting de deur, zag dat hij naar binnen ging. Unheimisch ging ik naar weer naar huis. Ik mis de knuffel in de klas, het nog even een kusje geven. Dat hij me soms nog even achterna kwam voor nog een kusje. De dag er na werd het nog erger. Hij wilde alleen. Hold your panty’s, mijn zoon van vijf gaat heus niet helemaal alleen. Niet vanwege zijn leeftijd en niet vanwege wat ik net beschreef. Hem vertrouw ik inmiddels aardig bij het oversteken. Geen ogen meer boven op zijn hoofd, niet meer te enthousiast naar de weg rennen en dan halverwege de weg verzinnen dat stoppen en uitkijken wel handig is.
Dus ik zette hem de laatste weg over en hij mocht gaan. Alleen het bruggetje over en alleen over het plein. Ik bleef kijken, terwijl hij bleef zwaaien. Ik wilde kijken tot hij de deur in ging, helaas was er weer een bus, met moeder, met kind zonder voetjes. Mijn complete zicht was geblokkeerd. Toen ze wegreed, zag ik mijn kind niet meer. Twijfel. Vertrouw ik er op dat hij binnen is. Ik wil niet controleren, ik wil niet dat hij me ziet als ik hem controleer. Hinken op twee benen, vertrouwen en loslaten. Gelukkig kwam ik de moeder tegen van een kindje bij hem uit de klas. Niet veel later kreeg ik, inmiddels thuis, een appje met een foto. Mijn stoere man zat in de klas met een boekje.
Vandaag vroeg ik hem hoe het ging en wat hij deed als hij binnen was. “Mijn jas ophangen mama, sjaal over de kapstok, jas er tussen. Dan zoek ik in de klas een plekje en ga zitten.”
Het gaat vlug, veel té vlug, maar wat ben ik trots op mijn grote kleine man. Die minder zelf doet dan hij kan en meer kan dan hij denkt en dan soms zo ineens toch maar even flikt!
Het lijkt me zo lastig om te moeten loslaten! Ik zou ook heel erg trots zijn denk ik, maar stiekem ben ik nog blij dat Yarah nog drie jaartjes bij mij blijft 😉 (behalve peuterspeelzaal waarschijnlijk)