Iets met loslaten #4 | Op de camping

Kleine jongens worden groot, maar moeders zijn bezorgd. Geen makkelijke combinatie, dat heb ik deze vakantie wel gemerkt zeg. Waar mijn hoofd het één zei, zei mijn hart heel hard iets anders!

Soms heb ik ook wel het idee dat ik wat overbezorgd ben. Naar mijn idee zie ik andere kinderen van de dezelfde leeftijd meer zelf mogen en heb ik het idee dat ik Thomas te veel bescherm.

Ik ben echter geen objectieve buitenstaander én ik ben het ook niet altijd met de andere ouders eens. Ik volg mijn hart, want dat klopt.

Daarnaast vind ik het sowieso met een eerste wat aftasten. Ik laat Elynn nu meer zelf doen, dan Muppet op dezelfde leeftijd, omdat ik bij Thomas heb ontdekt dat bepaalde dingen best kunnen, dat is haar voordeel. Ik vind het echt heel erg naar om niet te weten waar Thomas is en wat hij doet, het niet te zien, terwijl ik daar zelf toestemming voor gegeven heb. Heerlijk tegenstrijdig klinkt dat hè?

Neem bijvoorbeeld dat eerste kinderfeestje, hij is samen met een aantal andere kinderen overgeleverd aan het vertrouwen en de verantwoordelijkheid van een andere ouder, zonder dat ik daar invloed op heb. Wetend dat hij daar tegen “problemen”aan kan lopen en het vertrouwen hebben dat hij ze op kan lossen of weet dat hij om hulp kan vragen. Dan bedoel ik ook iets heel simpels als op het toilet ontdekken dat het wc papier op is, zoiets.

Ook het eerste speelafspraakje vond ik zo’n ding. Welke regels gelden daar, houd hij zich daar aan, zorgen ze een beetje goed voor hem, gedraagt hij zich een beetje. Allemaal dingen waar je op moet vertrouwen op het moment dat je het uit handen geeft. Op je kind, op de ander en op je zelf en je manier van opvoeden.

& nu dus eigen verantwoordelijkheid geven en ik die er op moet vertrouwen dat hij verstandig is, dat hij niet met vreemde mensen mee gaat die hem een puppy beloven. Dat hij netjes komt vertellen als hij van de ene plek naar de andere gaat. Dat hij zich aan de door mij gestelde grenzen houdt en weten dat hij ze ook stiekem zal proberen te verleggen en beseffen dat ik daar niets aan kan doen. Ook beseffen dat het goed is, dat het is zoals het hoort en dat het is zoals het gaat. Hopen dat hij zich een beetje gedraagt als hij alleen naar het toiletgebouw gaat. Dat hij daadwerkelijk doorspoelt en zijn handen wast. Er op vertrouwen dat hij zich redt, dat hij niet door andere kinderen onder de voet gelopen wordt. Wensen dat hij voor zichzelf op kan komen zonder een “rotjochie” te zijn. Ach en soms is het misschien best goed om even een “rotjochie” te zijn. Ontdekkend leren is belangrijk. Zelfredzaamheid is belangrijk. Mogen zijn wie je bent is belangrijk.

Het is heel bijzonder om ongelooflijk super trots te zijn als je ziet dat hij zelf heel trots terug komt, van die eerste keer alleen naar het toiletgebouw. Horen dat hij verschrikkelijk leuk aan het spelen is met de vriendjes en vriendinnetjes van het “velletje”.  Zeggen: “Ga maar!” wanneer het activiteitenteam de kindjes gaat verzamelen voor het “voor-het-slapen-gaan-gebeuren”. Blij worden als hij dan toch met zijn handje wenkt en met zijn oogjes vraagt of je niet toch mee gaat.

Genieten als hij heel enthousiast komt vertellen dat ze nog een rondje gaan maken én dan gaan spelen in de speeltuin verder op, die naast het toiletgebouw. Ik benadruk nog een keer dat ik trots op hem ben, dat ik blij ben dat hij zo goed verteld wat hij doet en dat het goed is en hij glundert als hij naar zijn vriendinnetje rent. Zijn eerste vakantieliefde. Ik ga niet nog een keer vertellen dat hij niet met vreemden mee mag, nog een keer extra vertellen dat hij moet zeggen wat hij gaat doen, voordat hij het doet, moet werken. Ik ga er van uit dat ik hem dan gewoon kan vertellen, als hij bij die mensen een puppy wil gaan bekijken, dat het mag, maar dat ik wel even mee loop……

Reacties

reacties