Een avond vol strikjes die een eigen blog verdient. Een avond waar ik lang naar uit gekeken heb. En ik niet alleen. De andere drie breinen achter het plan ook. Zou het voor de anderen ook zo voelen? Hebben zij er net zo veel zin in. Vinden ze de gastenlijst net zo leuk als wij? Hoe reageren ze op elkaar?
Vallen er geen ongemakkelijke stiltes? Is het nog geen vier uur? Is er nog iets wat we kunnen of hadden moeten doen? Ik merk dat ik iets onrustiger word. Hadden we niet…..nee! Het is goed zo. Niet te veel poespas. Gewoon: ‘Biertje, Borrel, BBQ’. De aanleiding was minder, maar het was er sowieso wel van gekomen. De laatste keer dat we elkaar zagen was 2004. Een aantal heb ik zelfs na de Mavo gewoon niet weer gezien. Deze avond zouden we weer samen zijn. Allemaal om en nabij de 40. Veertig. Tijd om volwassen te worden. Zo voelt het echt soms, ik mag gelukkig nog een jaartje wachten. Maar je bent dan wel ineens ‘groot’. Is iedereen geworden wat hij wilde, als hij later groot was?
De aanleiding
Helaas was de aanleiding verdrietig. We troffen elkaar op de dienst voor Hilly, het meisje met de grote glimlach en de nog grotere ogen. Of je het nu wilt of niet, het is ook meteen een confrontatie met je eigen leeftijd en je eigen sterflijkheid. Niet dat ik er van uit ga dat ik vermoord wordt door een ex, maar we worden wel allemaal ouder. Of we nu wilden of niet, er kwamen na de dienst allemaal verhalen boven. Het overlijden van haar vader, waarvoor we jaren geleden met zijn allen in dezelfde kerk waren. Hilly steunen. Nu voor haar familie, om ze te laten weten wat Hil voor ons betekend heeft, dat ze een indruk achter gelaten heeft. Onze Mavo tijd, de avonturen, de leraren. Het laatste reünie-feestje van twaalf jaar geleden. En dat het tijd werd elkaar weer eens te zien, om die verhalen te delen. Herinneringen delen en weten hoe het nu gaat. We spraken af elkaar te treffen in Parkzicht, zodat we met een drankje met z’n vieren bij konden kletsen en plannen konden smeden.
De voorbereidingen
Wat hebben we een lol gehad, al die voorbereidingsavonden. Heel dubbel, volwassen mensen die een reünie-feestje organiseren en tegelijkertijd weer die brugpiepers. Het jaar waar we in de basis van uit gingen voor de gastenlijst was de klassenfoto van het eerste jaar. Dat was ook het enige wat we de eerste avond hadden, een gastenlijst. De tijd daarna heb ik gebruikt om mensen te vinden, de ene was makkelijker dan de ander, een enkeling is helemaal niet gevonden. Dat vind ik nog steeds jammer, misschien hadden we toch meer de kracht van social media moeten gebruiken met een oproep, maar dat vind ook tegelijkertijd wel een inbreuk op de privacy van mensen, ze hebben misschien niet voor niets geen Facebook immers. Ook twijfelden we heel even over de leraren, maar we besloten het uiteindelijk zonder te doen.
Hoe in een avond jaren verdwenen
Zomaar ineens was het zover. De reacties waren briljant! Mensen hadden niet heel goed op de datumprikker gelet óf waren alleen al nieuwsgierig wie er wel kwam. De één op de fiets, de ander van verder weg. Bij de eerste hadden we natuurlijk alleen onze reactie, maar daarna werd het steeds leuker. De herkenning óf juist het totale gebrek daaraan. Prachtig. Niet veel later was het alsof de jaren verdwenen. Er ontstonden groepjes, iedereen kon lekker gaan en staan waar hij wilde. Alleen een BBQ, Biertje en Borrel, zoals ik al zei. Verder was er niets gepland. Het was alsof jaren verdwenen. Ik zag alleen nog maar die koppies van eind jaren tachtig, begin jaren negentig. De houding in de klas, de herinneringen.
Het was ook fijn om bij te kletsen over alle jaren die er tussen lagen, wat er van de mensen geworden was, het leven wat zich afgespeeld had, de vreugde, het verdriet. Iedereen heeft een verhaal en dat bleek ook nu weer. Sommigen hadden nog contact met de mensen die er niet waren en zo konden we ook daar nog één en ander van horen. Geen geroddel, updates en dat was fijn. Om de buren van het gebouw te sparen, besloten we uiteindelijk nog met een groep naar Parkzicht te gaan en ook daar hebben we het nog gezellig gehad. Ik was weer een keer na middernacht thuis, een tikje aangeschoten en viel met een grote glimlach in slaap.
Het was een gezellig weerzien met de klas van 1989-1993 van de Ludgermavo Veendam. Reserveer nu alvast zaterdag 9 september 2017 in je agenda voor de volgende reünie! Zou je ook willen komen, maar hebben we je niet benaderd? Neem dan contact met me op en zorg dat je er bij bent!
