Ik zei het al eerder, en vaak voel ik me de enige, maar soms heb ik écht een hartgrondige hekel aan opvoeden. Toch zie ik vaak blije blogjes over hoe fantastisch het allemaal is. Hoe geweldig kinderen zijn, hoe makkelijk opvoeden sommige ouders af gaat. Hoe doen andere moeders dat toch. De hekel zit hem niet in het hebben van kinderen hoor, dat begreep je uiteraard wel. Een hartgrondige hekel heb ik aan het bijbrengen van ‘hoe het allemaal werkt’.
Wat mag en kan wel, hoe ga je om met je emoties. Ik doe dat laatste ook niet altijd even oké, ook niet altijd ‘zoals het hoort’. Mijn man en ik hebben ook wel eens ruzie, woorden, discussies, hoe je het noemen wilt. Als ouder ontkomt je er echter niet aan, dat opvoeden bij driftbuien. Dat opvoeden bij: ik speel bij een vriendje en ik wil niet naar huis. Ze zijn zo kort klein, ik wil daar gewoon alleen maar puur van genieten en veel liever heb ik het alleen maar en altijd leuk, wie niet? Hoe doe je dat dan, zonder jezelf te verliezen?
Inhoudsopgave
Hoe doen andere moeders dat toch?
Hoe doen andere moeders dat toch, die momenten, dat linksom of rechtsom niet werkt. Ik begrijp er op sommige momenten echt gewoon helemaal niks van!
Waar ik met alle liefde altijd op mijn knietjes bij ze neer wil knielen om het met ze uit te praten en wil ‘opvoeden vanuit liefde’ kan ik er soms gewoon echt helemaal niks mee. Niet met dat opvoeden en ook niet met de kinderen op dat moment. Hoe doen andere moeders dat toch? Zijn jullie pedagogisch verantwoorde mama’s dan echt helemaal nooit de weg kwijt? Zitten jullie nooit met de handen in het haar? Verbergen jullie dat beter dan ik?
Als linksom of rechtsom niet werkt
Hebben alle moeders wel van die momenten, dat linksom of rechtsom niet werkt en je alleen maar lief wilt zijn, maar dat het gewoon even niet lukt?
Laten jullie dit dan gewoon niet zien aan de buitenwereld, aan mij? Die momenten bekruipen mij namelijk wel. Ik moet dan vaak denken aan van die uitdrukkingen als: “Kom maar hier dán geef ik je iets om te huilen”. Die moeder wil ik ook niet zijn. Nooit. Natuurlijk zijn de kinderen van die moeders gewoon groot geworden, maar voor mij voelt het niet goed. Ik wil ze bij de hand nemen en laten zien hoe het werkt. Ze begeleiden, zonder dreigen. Vind het vaak al moeilijk om te zeggen: “Houd op….anders….” (mag je een week niet met de tablet, je telefoon, direct naar je kamer wanneer we thuis zijn).
Perfecte kinderen, zonder driftbuien
Hebben sommige moeders gewoon echt de perfecte kinderen, zonder driftbui, zonder verdriet, zonder dwarse buien? Geen verwijten, oprechte vragen die me door het hoofd spoken, wanneer ik het gevoel heb alles geprobeerd te hebben. Hoe ik er ook van geniet om mama te zijn, hoe leuk en lief ik ze ook vind, ook mijn lontje is wel eens kort, hun gedrag staat me wel eens niet aan en hun mening en boosheid en zichzelf mogen ze best uiten, maar niet zoals ze er soms voor kiezen dit te doen.
Ultieme tips bij een driftbui
Af en toe lees ik artikelen van anderen met de ultieme tips bij een driftbui. Hoe praat je tegen je kind dat het wel luistert. Prachtige stukken over hoe het allemaal beter moet en kan.
Voor mijn gevoel werkt dat prima wanneer alle puzzelstukje op zijn plek vallen. En dat vallen ze niet altijd. We zijn met vier mensen, met allemaal andere behoeften, ritmes, wensen en middelen. Wanneer dat een beetje overeen komt, dan gaat het allemaal goed. Het gaat juist mis wanneer het allemaal even niet op één lijn zit. Wanneer het Muppet niet lukt om het met mij eens te zijn als hij iets moet, wanneer Pollewop iets niet mag wat ze wil. Dat wat ze wil, vind zij heel logisch en ik moet haar uitleggen waarom dit niet zo is. Tja, daar moet ze dan wel voor open staan, op welke manier ik het ook aan haar breng.
Stomme mama
Laatst bekroop me een glimlach van herkenning. In de winkel, ik voor het eerst sinds tijden even alleen. Achter me hoor ik geluiden, waar ik meteen al op wil reageren, vanuit een automatisme.
Dan besef ik dat de moeder naast me staat. Ze gebruikt de woorden die ik ook zou gebruiken. Ze is ook ineens een stomme moeder. Ze mogen ook nooit iets, deze kinderen. Als ze nu niet ophouden, dan mogen ze thuis meteen naar boven. Volgende keer mogen ze niet meer mee en ze krijgen de komende tijd he-le-maal niets, het moet uit zijn met het gezeur.
Ik glimlach naar haar, ik voel haar vraagtekens en verbazing. “Sorry,” zeg ik,”het is niet dat ik je uitlach, maar het is zo herkenbaar.” Ze glimlacht terug.”Ik ben blij dat ik niet de enige ben”. Dat gevoel deel ik.
Well, that escalated quickly
Een paar weken later. Met z’n negenen zijn we in de winkel. Opa, oma, wij, zus en zwager en neefje. De eerste winkel voor grote mensen, in al die dagen, om te kijken of er slippertjes zijn voor de kinderen.
Pollewop begint al bij binnenkomen met het belletje van de deur te spelen. Drie keer heb ik moeten waarschuwen. Daarna loopt ze netjes mee. Achterin de winkel staat een ringwerpspel. De twee kleintjes gaan er lief mee spelen. Inmiddels blijf ik weer het belletje horen, dat moet Muppet zijn, aangezien de andere twee bij mij zijn. Ik hoor een waarschuwing en Muppet komt ook achterin de winkel. Niet veel later wordt het ruzie tussen mijn twee.
De slippertjes die er zijn, zijn toch veel te duur en in combinatie met de ruzie, vinden we het wel tijd om weer naar buiten te gaan en even door het dorpje te wandelen. Er is een haventje en misschien is er nog wel een ijsje of zo te halen. Daar gaat het mis.
Korte lontjes, vermoeiende dagen
Die van ons vinden het niet zo nodig om uit de winkel te gaan, onze lontjes zijn ook niet zo heel lang meer na twee vermoeiende dagen.
In een poging het allemaal wat sneller te laten gaan, pakken we elk eentje onder de arm en hopen zo lekker snel buiten te zijn, om het weer leuk te kunnen hebben. Dat dachten we verkeerd! Beide worden opstandig, gaan slaan en schoppen. Dan is bij mij de grens meteen bereikt, want dát doen we niet! Hupsakee, maar even in de auto om af te koelen. Rustig maar hoor, wij zijn en blijven er bij en niet zo heel veel later zijn wij met zijn vieren op weg naar de bungalow. “Well, that escalated quickly.”, hoor ik mezelf nog denken.
….en dan
Eenmaal terug belandt de kleine in bed, want bekaf en gaat de grote even naar onze kamer. Afkoelen. Papa en mama hebben het al uitgepraat, want het afreageren op elkaar is ons in dat soort situaties ook niet vreemd.
De terugrit was dus ook niet zo heel gezellig. Als ik dat bekkie van mijn mannetje zie als we terug rijden, breekt mijn hart. Ik wil wel achterin de auto kruipen om hem te knuffelen. Pollewopje ligt al bijna te slapen en ik wil haar een kusje op haar neusje geven. Tegelijkertijd ben ik boos, verdrietig, teleurgesteld en ik herhaal, heel boos.
Heen en weer geslingerd tussen liefde en boos
Ook in de bungalow, word ik heen en weer geslingerd tussen liefde en boosheid. Hij is zo verdrietig, maar ik ben ook nog niet klaar om lief en aardig te doen, hoeveel ik ook van hem hou. Hoe doen andere moeders dat toch? Die balans vinden. Vergeven, opvoeden, discipline, eigen gevoel, je zelfvertrouwen in het opvoeden houden? Het huilen van verdriet als ze beseffen dat ze hadden moeten luisteren. Het gaat me door merg en been. Wanneer moeten ze doen wat ik zeg, wanneer mogen ze zichzelf leren zijn en hun grenzen ontdekken. Ik schreef al eerder dat moeder zijn zuigt. Dat dilemma blijft dus voor mij spelen. Ik blijf er verdrietig van worden.
Dus oprecht de vraag: hoe doen andere moeders dat toch? Ik hoor het graag! Ben jij een moeder die zich hierin juist herkent, weet dan dat je dus niet de enige bent…
Herkenbaar. Absoluut herkenbaar.
Ik heb er maar eentje en die is over het algemeen braaf, maar als ze haar kuren heeft, gaat dat tot het uiterste.
En dan is dat precies extra zwaar/erg/moeilijk.
Hier gaat alles ook niet pedagogisch verantwoord 😉
Ik heb zelf ook niet altijd een even lang lontje. En mijn dochter heeft hetzelfde karakter. Tof hoor.
Joni onlangs geplaatst…Bye bye april.
Ik begin er pas net mee te maken te krijgen met een dreumes dus ga dit allemaal nog tegenkomen vermoed ik. En nu al zit ik soms met de handen in het haar. Ik blijk niet zo’n geduldige moeder te zijn als ik had gedacht… Wel heb ik erg veel aan de tips uit het boek van ‘de ontploetermoeders’ (google is your friend) en aan mijn eigen pedagogische achtergrond. Maar soms, soms heb je gewoon geen energie meer voor alle theorie.
Grappig dat je dat aangeeft van die pedagogische achtergrond, die heb ik ook en daar val ik ook nog wel eens op terug, even een stapje naar achteren en de situatie objectief beoordelen. Misschien moet ik toch wat meer boeken voor mezelf in slaan, in plaats van al die kinderboeken…
♥MJ
Ik herken dit zoooo erg! Ik haat opvoeden. Op sommige dagen heb ik 3 mental breakdowns. En die van mij zijn eigenlijk helemaal niet zo lastig! Ik kan zelf slecht tegen impulsen en heb te weinig tijd voor mezelf. Ik merk dat als ik leuke dingen doe voor mezelf (buiten de deur) of ergens veel voldoening uit haal (zoals wanneer ik zelf kleding maak), ik het allemaal veel meer kan hebben. Misschien ook een tip voor jou.
Verder zei mijn moeder altijd ‘opvoeding haal je niet uit een boekje’ maar ik kom er steeds meer achter dat het een vak apart is. Waarom dan niet een beetje studie? Ik ben net begonnen in ‘Luisteren naar kinderen’, waarin ik leer afspraken met ze te maken ipv altijd maar mijn zin op te leggen. Dat klinkt alsof je de kinderen dan alles voor het zeggen geeft, maar het gaat erom dat je een compromis zoekt waar je allebei blij van wordt. En zelfs met mijn oudste (van 5, de jongste is er nog wat te jong voor) werkt dat best goed!
Verder:sterkte. Opvoeden is gewoon doodvermoeiend soms. Wees niet te hard voor jezelf. Dat zorgt ervoor dat je je een “slechte moeder” voelt en levert frustratie op die je vervolgens alleen maar weer naar beneden trekt. Focus je op de momenten dat het goed ging!
Succes!
Het gekke is dat die van mij ook niet zo lastig zijn over het algemeen, wanneer ze het wel zijn, valt het ook extra op denk ik. Iets voor mezelf en me-time heb en neem ik gelukkig wel, ik kan daar ook de ruimte voor pakken, dat scheelt, maar goede tip! Dat van het compromis vind ik heel mooi, daar gaat het ook om toch, dat je samen blij bent. Daar komt het in het echte leven ook op neer, dan zou het een mooie wereld zijn. Super mooi gezegd. Ik ga eens kijken naar dat boek! Ook ank je wel voor die tip!
♥MJ
Wij hebben ook tropenjaren gehad toen de kinderen klein waren…vreselijk! Ik werd soms zo moe van het opvoeden! Ieder uitje werd een drama. Nu zijn onze jongens 14 en 11 opgegroeid tot sociale, sportieve en lieve jpngens. Hoe je het ook doet…je doet het met je beste bedoelingen. En de ouders die altijd op een roze wolk zitten? Ieder huisje heeft zijn kruisje…
Het klopt dat je niet bij iedereen binnen kan kijken, dat moet ik meer beseffen. Blij te horen dat het allemaal goed gekomen is. Gelukkig hebben we dit soort momenten niet vaak, maar als ze er zijn dan lijken ze ook meteen heel groot…
♥MJ
Weet je, het is en blijft moeilijk. Vaak een feestje en soms een drama. Grappig en strontvervelend.
Ook wij als oma, hebben jou/ jullie als kinderen gehad jullie waren natuurlijk geen haar beter. In onze tijd waren er geen blogs. Laat staan internet. Toen ik moeder werd , was ik 19. Zwanger en wel liep ik op de markt. Een koopman had het boek van de opvoed goeroe van toen. Deze kan jij wel gebruiken zei hij. Ja hoor , zei ik. Als mijn kind ( toen wist je ook het geslacht nog niet ) te laat thuis komt, moet ik eerst in het boek opzoeken wat ik moet zeggen ???? Nou, dat kan ik zelf wel bedenken, hou je boek maar !
Ook ik heb fouten gemaakt, maar naar beste eer en geweten mijn kinderen opgevoed.
En naar mijn idee is dat best goed gelukt hè Marjo x x x x
Volgens mij ben ik best goed terecht gekomen. Het naar eer en geweten opvoeden is natuurlijk het belangrijkste. Volgens mij ben ik wel goed terecht gekomen, dus je zult je werk goed gedaan hebben -X- ♥MJ
Ik zit soms ook met mijn handen in mijn haar. Dus je bent echt niet de enige. Ik heb dit ook vaak genoeg geuit, maar vaak krijg ik het gevoel dat ik me aanstel. Dus fijn om te horen dat je er ook zo over denkt!
Wat naar dat je gezegd wordt dat je je aanstelt! Ik dacht later nog aan deze quote: “Dat jij je afvraagt of je een goede ouder bent, maakt je een goede ouder”. Wanneer het je niets kan schelen, moet je je zorgen maken. Vond ik wel toepasselijk. Ik zag nog je reactie op Merel, zij heeft via mijn Facebookpagina nog op jou gereageerd. Ik ga geloof ik drie boeken googlen…
♥MJ
Je bent echt niet de enige!!
Ik probeer ook zo eerlijk mogelijk te bloggen, maar ook opgedane kennis te delen (wie weet heeft een ander er wat aan).
Laatst schreef ik over ‘hoe om te gaan met temperament’ of iets in die trant, overtuigd dat ik eindelijk de sleutel tot succes had. Een of twee dagen later liep ik met een krijsende peuter van centrum tot huis. Voelde me verschrikkelijk! Wist ook niet wat ik moest doen: terugschreeuwen of negeren (zoals in de boekjes staat). Was blij toen ik weer thuis zat! En dacht ook meteen: je weet het gewoon nooit helemaal. Misschien moet je dat maar accepteren als ouder.
En ook wij reageren het soms op elkaar af.
Opvoeden is keihard werken. De theorie is zo mooi, rustig door je knieën en laten weten dat je ze snapt, maar in de praktijk komen je eigen emoties erbij kijken. En je geduld natuurlijk, dat de ene keer groter is dan de andere.
Bijna een blog als antwoord haha! Punt is, denk dat de meeste ouders precies begrijpen wat je hier bedoelt.
Merel onlangs geplaatst…Onze dappere kleine dodo
Heb je het boek gelezen van eva bronsveld? Temperamentvolle kinderen?
Het is echt fijn om herkenning te lezen bij iedereen. Raar hè dat je dan dé oplossing denkt te hebben, omdat het een paar keer werkt en dat er dan ineens een dag komt, dat je het wiel weer opnieuw uit moet vinden. Dat is natuurlijk ook meteen de uitdaging..Dank je wel voor je mooie en uitgebreide reactie!
♥MJ
Zoooo herkenbaar! Ik probeer daar heel eerlijk over te bloggen en dat lukt me doorgaans ook. Met vier kinderen waarvan een set met extra zorg ben ik standaard die moeder in de winkel die niet zo vriendelijk en pedagogisch praat met hen met de nodige dosis schuldgevoelens achteraf 😉
Dat lijkt helemaal heftig, dat kost natuurlijk nog de nodige extra energie. Goed dat het lukt om daar eerlijk over te bloggen. Vind ik soms ook nog wel lastig hoor, het is toch weer zo dat je het de hele wereld in knalt…
♥MJ