Door Lisanne – In mijn vorige blog vertelde ik dat het opwerktraject is begonnen. Op dat moment wist ik nog niet wat dit precies in hield. Een aantal weken later, nu, weet ik het wel. De laatste paar weken gaat elke ochtend om 5 uur de wekker. Gelukkig mag ik nog even een uurtje blijven liggen, maar mijn lieve wederhelft moet er wel uit.
En ook al mag ik blijven liggen, meestal ben ik wel wakker en dit ritme breekt ons ondertussen op. De afgelopen weken zijn er allemaal verschillende cursussen aan bod gekomen. Een aantal technische aspecten over wat voor werk hij daar tijdens de uitzending in Mali moet verrichten. Dit is niet heel boeiend voor mij. Uiteraard zaten er ook dagen tussen die wel heel interessant zijn.
Het opwerktraject
Zo is er meer informatie gegeven over het uitzendgebied. Als mijn man er zit, is het daar rond de 50 graden. Ik zou er toch niet aan moeten denken om daar te zitten (even een flashback moment aan onze vakantie in Egypte een paar jaar geleden, toen was het ook 50 graden in de woestijn). Ook heeft hij meer informatie gekregen over de lokale bevolking, de flora en fauna en de do’s en don’t voor in het gebied. Dit vond ik zelf ook wel heel interessant. Zelf ben ik het liefst ook zo goed mogelijk op de hoogte over Mali.
De werkelijkheid
Er zijn ook zwaardere onderwerpen aan de orde gekomen. Het ergste wat je kan overkomen is dat je man dood terug komt. Daar denk je het liefst niet over na. Helaas hoort dat wel bij de werkelijkheid en moeten wij hier ook over praten. Hier praat je niet eenmalig 5 minuten over. Er worden hele gesprekken over gevoerd. De ene keer gaat het mij makkelijker af dan de andere keer.
Ik ben er namelijk goed in om een muur om mij heen op te bouwen. Hier wordt de sfeer natuurlijk niet beter van.. Dan probeer ik hem zo snel mogelijk weer af te breken, maar makkelijk is het niet. Ondertussen hebben we de meeste en belangrijkste onderwerpen besproken. Gelukkig helpt defensie hier ook goed mee, zij hebben ons een handleiding gegeven over alle onderwerpen.
Ver weg
Op dit moment voelt de uitzending nog steeds ver weg. Maar er beginnen steeds meer kleine momenten te komen dat ik er even heel verdrietig van wordt. Dan komt het besef wat je gaat missen. Laatst kwam mijn man thuis en ging direct naar ons zoontje, ze hebben samen zoveel lol gehad. Wat werd er veel gelachen.
Ik stond in de keuken te koken en een klein traantje weg te pikken. Wat een heerlijkheid dat ik nu nog even van mijn beide mannen kan genieten!!
Mijn naam is Lisanne (26 jaar), vriendin van een militair en we hebben samen een zoontje van januari 2016. Doordat mijn vriend veel weg is probeer ik het gezin zo goed mogelijk draaiende te houden. Daarnaast werk ik bij de RDW en doe ik veel leuke dingen met vrienden en natuurlijk met mijn gezin!
