Wat een heftige dag en wat ben ik trots op mijn twee mannen ♥!!
Het vroege opstaan ging ontzettend goed (zelfs voor onze kleine dame, die we wakker moesten maken) en we waren precies op tijd in het ziekenhuis. Muppet was nog heel dapper en vrolijk. We moesten ons op de afdeling even melden en de verpleegster die ons opving was heel erg lief! Ze vroeg nog even aan Thomas of we voor hem kwamen of voor mij, aangezien ik nog enorm hoesten moest en dat brak het ijs bij Thomas ook & er was een toverdeur die automatisch openging waarop Thomas meteen “Sesam, open u” ging spelen, heerlijk kind.
Zo stoned als een garnaal
We werden door een andere verpleegster naar de speelkamer gewezen, waar hij zich nog even uit kon leven met loopauto inclusief tankstation, nadeel was dat hij er niet meer uit wilde, wat ik me heel goed voor kon stellen. Liever spelen in de speelkamer dan een operatie in de OK. Uiteindelijk liep hij toch mee naar een kantoortje waar de verpleegster ons nog wat vragen stelde. Hij kreeg een bed toegewezen, mocht zijn pyjama aan en kreeg een drankje waar hij rustig van zou worden. Zeg maar gerust knetterstoned, ik heb mijn mannetje van vier met dubbele tong horen praten en het was briljant. Terwijl het drankje zijn werk deed, keek hij nog even televisie tot hij dubbel begon te zien…
Toen hij aan de beurt was werd het echt even moeilijk. Papa mocht mee, zoals Thomas het had aangegeven #slik dus mama mocht nog even mee lopen tot de deuren van de operatiekamer. Gelukkig heeft hij mijn kus en knuffel nog wel gemerkt en zijn reactie op mijn “kilometer 100” was als altijd “kilometer 100 en nog veel meer”. Omdat ik op zaal moest wachten was dat fijn om aan terug te kunnen denken. Als je dan toch afscheid moet nemen, is het wel fijn dat het zo gaat. Ik ben maar afleiding gaan zoeken op mijn telefoon……
Het grote wachten
Wat duurt wachten dan lang, zonder zicht op je kind, wetende dat hij in een best beangstigende situatie ligt en niet weten wat er gebeurt en hoe het gaat. Het eerste kindje wat aan de beurt was, kwam volledig in tranen, helemaal overstuur, boos en bang terug. Tranen brandden achter mijn ogen, voor dat mannetje en voor het mijne. Een ouder die het al eerder meegemaakt had, gaf al aan dat het zo verschillend was hoe kinderen uit de narcose kwamen, sommigen heel relaxed nog, anderen bang en boos, of juist heel agressief. Ook Thomas kwam huilend terug, heel overstuur en bang. Het drong niet door dat het achter de rug was, hij was nog angstig voor wat er komen ging. Daarnaast had hij veel last van de infuusnaald en hij werd erg boos dat die er niet uit mocht! Zo sneu!
Wat ik prachtig vind is dat de kinderen in de armen van de ouder liggen op het bed, als ze van de uitslaapkamer komen. Ondanks alles was dat een prachtig en vertederend gezicht. Zelfs Thomas zijn knuffel-aapje had een operatie-muts op en mocht de hele tijd bij hem blijven!
Nadat hij nog een tijdje bij manlief lag, heeft hij nog steeds huilend in mijn armen gelegen en hebben we gewoon alleen geknuffeld en heb ik hem zo veel mogelijk geprobeerd gerust te stellen. Op een gegeven moment heb ik hem weer in bed gelegd, met speelgoed, want hij wilde alleen maar spelen, werd echt boos dat het niet mocht. Op een gegeven moment was hij daar ook weer klaar mee, dus hebben we het maar weer weggezet.
Nog even lekker slapen….en dan IJS
De verpleegster gaf al aan dat hij minder wakker was, als dat hij leek. Hij viel vlak nadat het speelgoed weggelegd was, al heel snel weer in slaap en dat was precies wat hij nodig had. Toen hij daarna weer wakker werd, was het een stuk beter en kreeg hij ein-de-lijk zijn ijsje ♥! Daarna nog een Danoontje en toen was hij er weer. Nog even een beetje bijkomen, laten zien dat hij weer op zijn benen kon staan, het rot-infuus uit zijn arm en op naar huis! Heerlijk!
Met zijn Diploma van Dapperheid op zak! Hij was gelukkig niet misselijk of draaierig dus hij heeft de rit naar huis goed doorstaan.
Wat ben ik trots op het mini-mens. Heeft het allemaal maar mooi even gedaan, zonder al te veel gedoe of enorme scenes (waarvan ik me heel goed voor kan stellen dat het voor sommige kinderen en ouders wel anders gaat). Hij was flink waar hij flink moest zijn, maar liet ook gewoon zijn emoties gaan op momenten dat die er uit moesten. Op mini-man zijn vader ben ik ook vreselijk trots, waar hij eerder echt letterlijk naar werd van ziekenhuizen, is hij nu met zoonlief meegegaan tot hij sliep. Love him!
Als laatste ook mijn complimenten voor het personeel van OZG Delfzicht voor de lieve zorgen, de humor en hun betrokkenheid!
Hoe het verder met hem is? Dat lees je in deel 5 ♥
♥MJ
