Het is weer zo’n dag….. Ik vind het leuk voor hem, heus! Toch heb ik buikpijn. Er gaan geen moeders mee, ik dus ook niet en dat vind ik moeilijk. Het is weer iets met loslaten: het eerste schoolreisje. Natuurlijk, de juffen zijn mee, hij kan al best een beetje op zichzelf passen, hij is slim en verstandig, maar ik kan me voorstellen dat hij dat met een grote groep kinderen en een ruimte vol speeltoestellen éven vergeet.
Dus ik heb een dubbel gevoel in mijn hart, nu al, dus dat wordt nog een dingetje als ik straks met mijn meisje de bus uitzwaai met daarin mijn kleine man, die veel te snel groot wordt. Afgelopen zaterdag heeft mijn Muppet al een “voetballers”-kapsel gekregen, ook zo’n “dingetje”. Ik zie een mooie, zorgzame, lieve, stoere knul en vraag me af waar mijn baby gebleven is. Gelukkig besef ik dat hij een geweldige dag beleeft, hij verheugt zich er al een tijdje op. “Mamaaaa, de volgende rode dag ga ik op schoolreis hè?” Stuiter, stuiter boing, boing. En: “ik hoef niets mee, alleen een blij gezichtje, hè mama”.
Het eerste schoolreisje
Ik ga het niet zien, ik geniet niet meteen van een glunderend koppie……..maar wat zal ik genieten van de verhalen.
Niet meteen vandaag vermoed ik, als ik vraag wat hij op school gedaan heeft, weet hij dat meestal niet meer. Dat zal voor een schoolreisje net zo zijn. De verhalen komen meestal later, soms dagen later, maar ik verheug me er nu al op. Daarmee probeer ik meteen mijn buikpijn en de rampscenario’s naar de achtergrond te dringen. Dan schieten er ook andere dingen door mijn hoofd en ben ik eigenlijk alleen maar blij. Blij dat hij en ik samen zijn, aangezien om me heen de afgelopen tijd weer even heel duidelijk werd dat niets vanzelfsprekend is.
❥ Lieve kleine Muppet, heel veel plezier vandaag! Glij, speel, klim, klauter en geniet! Kilometer 100 & een beetje meer….
Precies!!! Helemaal zo als het is, ik die wel tot drie keer vroeg hoeven er echt geen mama’s mee op schoolreis?! XXX
Xxxxx♥♡♥♡